Benno Barnard | |
|---|---|
 | |
| Gebore | 21 November 1954 |
Benno Barnard (Amsterdam, 21 November 1954) is 'n Nederlandse digter, essayis, toneelskrywer, reisskrywer en vertaler. Aan die begin van die tagtigerjare studeer hy teologie aan die Fakulteit vir Protestantse Godgeleerdheid in Brussel. Hy woon van 1976 tot einde 2015 in België, waarna hy na Oos-Sussex verhuis. Hy is die seun van die digter Willem Barnard, wat (ook) onder die skuilnaam Guillaume van der Graft skryf.
Barnard debuteer in 1981 met romanties-serebrale poësie. Sy latere bundels - beïnvloed deur die Engelse digters van die interbellum - is meer gestroop, en getuig van 'n historiese pessimisme; dit bevat sowel reekse van langere gedigte as verhalende gedigte.
Nadat hy die Klassistiese All for Love van John Dryden herontwerp het (as Liefdeswoede, 1993) skryf hy vier van sy eie versdramas; Mevrouw Appelfeld (2007) is sy eerste teaterwerk in prosa. Barnard se prosatekste vorm 'n modernistiese vermenging van essay, verhaal, polemiek en outobiografie, soos die genealogiese outobiografie Eeuwrest (2001). In 2006 verskyn sowel (maar aangevul met 'n seleksie van nuwe poësie) Het tongbotje: gedigte 1981-2005 as die bundel Dichters van het Avondland, waarin Barnard 'n aanbieding van die geskiedenis van die twintigste eeu gee aan die hand van tien Europese digters.
Die vraag na die identiteit van die na-oorlogse Europa vorm die dryfkrag agter sy oeuvre waarin hy dikwels "het Belgische model" as voorbeeld gebruik, met verwysing na die Oostenryks-Hongaarse dubbelmonargie. Genres en taalvorme fungeer as verskillende invalshoeke. Die agterdoek waarteen dit alles afspeel is die Europese geskiedenis en die rol van die Joodse filosofie daarin; sentraal in Barnard se gehele werk staan die talmoediese oortuiging dat "het geheim van de verlossing" die herinnering is
Benno Barnard het verskillende belangrike literêre pryse ontvang en tree gereeld as gas op tydens internasionale poësiefeeste. In 2002 het hy die Huizinga-lesing in Leiden aangebied onder die titel "Tegen de draad van de tijd: over de ware aard van Europa". Hy het onder meer gedigte van Emile Verhaeren, W.H. Auden, Paul Celan en Eva Runefelt vertaal. Sy boeke is reeds in Engels, Frans, Afrikaans, Tsjeggies, Hongaars, Serwo-Kroaties en Turks vertaal.
Benno Barnard het in 2010 in die oog van 'n mediastorm beland vanweë sy aangekondigde Islam-kritiese lesing, toe 'n salafistiese Islamgroep sy lesing aan die Universiteit van Antwerpen in die wiele gery het. Die insident was een van die eerste openbare optredes van Sharia4Belgium. Barnard het sedert die gebeurtenis en die gepaardgaande kritiek nie terug gestaan nie. Hy het ook die "atavistiese rassisme" van politieskorrekte denke oor die Judaïsme verwerp en die reg van Israel om homself met alle middele teen vernietiging deur die Moslem-wêreld te beskerm herhaaldelik bepleit.
Barnard het hom sedertdien dikwels in openbare debatte uitgelaat oor dié en vele ander kwessies. Hy is 'n voorstander van die herwaardering van die Christendom, van 'n omvattende, breë kulturele opvoeding, en van die verdediging van die tradisionele Westerse waardes in die algemeen. Dit het menigmaal tot heftige en vurige gesprekke met sy teenstanders in die hoofstroommedia gelei. (o.a. Johan Leman, Hilde Sabbe en Kristien Hemmerechts).
Barnard het tot Januarie 2013 'n weeklikse rubriek vir Knack geskryf.
Onlangse publikasies sluit sy Een vage buitenlander (2009)–'n persoonlike verslag oor sy lewenslange fassinasie met Engeland–, die poësiebundel Krijg nou de lyriek (2011), en Een geschiedenis van België voor nieuwsgierige kinderen (en hun ouders) (2012)–wat hy saam met sy boesemvriend Geert van Istendael geskryf het– in. Sy dagboekinskrywings uit die tydperk 2008-2013 versamel hy in Dagboek van een landjonker (2013). Sy poësiebundel Het trouwservies uit 2017 (in Afrikaans vertaal deur Dr. Daniel Hugo as Die trouservies) is met kritiese lof ontvang.
Heelwat van sy prosa-werk het met poësie te make. In September 2019 is Barnard se poësietydskrif Zingen en creperen gepubliseer. Dit kan beskou word as die laaste deel van 'n trilogie (Dichters van het Avondland en Mijn gedichtenschrift is die eerste twee dele daarvan).
| Hierdie artikel is in sy geheel of gedeeltelik vanuit die Nederlandse Wikipedia vertaal. |
