| Elena Colmeiro | |
|---|---|
| Nacemento | 1932 |
| Lugar de nacemento | Costela |
| Falecemento | 25 de febreiro de 2021 |
| Lugar de falecemento | Madrid |
| Nacionalidade | España |
| Alma máter | European Ceramics Work Center |
| Ocupación | escultora e ceramista |
| Pai | Manuel Colmeiro Guimarás |
| Na rede | |
 | |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
Elena Colmeiro González, nada en Costela (Margaride, Silleda) en 1932 e finada en Madrid o 25 de febreiro de 2021[1][2], foi unha escultora galega.
Filla do pintor Manuel Colmeiro, trasladouse en 1941 coa súa familia a Buenos Aires cando contaba nove anos escapando da Guerra civil española[3] e onde xa estaba seu pai que marchara no 1936.[4] A partir de 1948 realizou, durante cinco anos, estudos técnicos e de pedagoxía para ao obtención do título de profesorado. Tamén se formou na Escola Nacional de Cerámica de Bos Aires. Posteriormente completou os estudos de arquitectura aínda que rematou por orientarse cara a escrultura e a cerámica, técnicas coas que sentía maior liberdade de expresión que co acádemica arquitectura.[4]
Comezou a expor moi nova e obtivo o seu primeiro galardón, entre estudantes, en 1952. A inicial mostra persoal da súa peculiar arte de ceramista eminentemente creadora, en formas e texturas, efectuouna en 1954, na capital arxentina onde expuso na Galería Müller con pezas de carácter figurativo.[5]
En 1955, decidiu regresar a España, a Vigo, e comezou a traballar no estudio do escultor Jesús Valverde, quen posuía fábricas de vidro[6] e con que casou ao ano seguinte.[4] Posteriormente, declararía nunha entrevista á Axencia EFE que:[6]
"Ter eses fornos á miña disposición foi decisivo, permitiume facer obras de gran tamaño. Fun unha privilexiada".
Ese mesmo ano, expuxo en Vigo, na desaparecida Sala Velázquez que funcionaba en dependencias do teatro Fraga.
Leva a súa obra a Madrid, onde sorprende a súa inventiva e modernidade, e en 1964 foi bolseira pola Fundación March. A partir deses anos as súas creacións percorren o mundo en colectivas organizadas por institucións oficiais españolas. En 1966 obtivo o primeiro premio na Bienal do Uruguai, ao ano seguinte a medalla de ouro en Faenza, Italia, cidade emblemática da cerámica, e bolsa de estudos para os Estados Unidos, novamente da man da Fundación March.
As súas exposicións, persoais ou colectivas, sucédense por España e medio mundo. Realiza un mural cerámico para o aeroporto da Lavacolla, en Santiago, en 1980, e ao final desa década, unha escultura que se sitúa na autoestrada de Compostela á Coruña.
Elena Colmeiro non é exactamente e só, ao modo convencional, unha ceramista, senón realmente unha escultora; unha creadora de formas no espazo, de concepción moi abstractiva, con síntese nas que as referencias se estilizan, modifícanse, renóvanse, para absorber unha longa tradición na que está toda a escultura do século XX. As súas curvaturas en espiral, con cavidades que se integran no volume resultante, son extraordinariamente atractivas, e ditas coma se caprichosamente fosen manifestacións violentas da natureza logo dun cataclismo, que o artista acariñou, dominado, modificado ao seu gusto. Ten afirmado que: "Interésame máis o que non se ve que o que se ve".[7]
Ás veces, as súas obras semellan vagos recordos arqueolóxicos emparentables co mundo grego arcaico, e outras son fragmentos de construcións imposibles que o capricho mantivo milagrosamente en pé. A súa enorme inventiva colocou a Elena Colmeiro nun lugar destacado da vangarda do ceramismo escultórico, con recoñecemento internacional.
Durante a súa traxectoria artística, realizou diversas esposicións entre as que destacan:
Colmeiro participou tamén en exposicións nos Países Baixos, os Estados Unidos, Polonia e Italia, e tivo varias residencias no estranxeiro para ampliar os seus estudos xunto a grandes nomes da escultura cerámica como Peter Voulkos.
Ten obra exposta en múltiples coleccións como no Museo Raíña Sofía de Madrid, ou na Pinacoteca Francisco Fernández del Riego.
Unha das súas obras máis coñecidas é unha escultura no Parlamento de Galicia, de dous metros de altura, en material refractario, que realizou durante unha estancia en Holanda, no European Ceramic Work Center.[6] Está representada en numerosos museos de España, Europa e América, entre eles o de Castrelos, en Vigo, así como en coleccións institucionais e particulares.
