Como definición lingüística, o espazo tridimensional[1] é aquel que pode ser definido como tendo tres partes dimensionais (altura, profundidade e largura), o que na práctica indica relevo.[2]
Os pobos da antigüidade traballaban con formas volumétricas, mais o estudo metódico do tema pode ser atopado nos libros de Euclides. Aínda que a maior parte da xeometría euclidiana se dedique aos problemas da xeometría plana, que inclúe o espazo euclidiano, traballaba co tridimensional cando se inclinaba sobre o estudo dos sólidos.
A xeometría analítica tridimensional e a xeometría descritiva trataron do espazo tridimensional de maneiras distintas, mais con contido aproximado, a primeira empregou a linguaxe alxébrica e a segunda a xeométrica.[3]
Terceira dimensión
Co xurdimento da terceira dimensión, algúns problemas xeométricos que non existían no espazo bidimensional pasaron a ser estudados, como:
↑No espazo bidimensional sería improdutivo a creación dun sistema proxectivo, porque todos os obxectos xeométricos se reducirían a puntos e rectas, de acordo cun observador (que necesariamente estaría presente no plano). Para que exista un sistema de proxeccións é preciso que se teña un observador (fóra do plano), un plano de proxección e algo para ser observado (o elemento observado pode coincidir co plano de proxección), mais non pode coincidir co observador.
↑Mandarino, Denis, Desenho Projetivo e Geometria Descritiva. São Paulo: Ed. Plêiade, 1996. Cap. I-VI.
↑Dietz, David (1947). História da ciência. Livraria José Olympio. p. 302.
