RAD52 | |||
---|---|---|---|
Estruturas dispoñibles | |||
PDB | Buscar ortólogos: PDBe, RCSB | ||
Identificadores | |||
Nomenclatura | Outros nomes
| ||
Símbolo | RAD52 (HGNC: 9824) | ||
Identificadores externos | |||
Locus | Cr. 12 p13.33 | ||
Padrón de expresión de ARNm | |||
Máis información | |||
Ortólogos | |||
Especies |
| ||
Entrez |
| ||
Ensembl |
| ||
UniProt |
| ||
RefSeq (ARNm) |
| ||
RefSeq (proteína) NCBI |
| ||
Localización (UCSC) |
| ||
PubMed (Busca) |
|
RAD52 é unha proteína que nos humanos está codificada polo xene RAD52 do cromosoma 12. Tamén se chama homólogo de RAD52 (S. cerevisiae).[1][2]
A proteína codificada por este xene comparte similitudes con Rad52 de Saccharomyces cerevisiae, unha proteína importante para a reparación das roturas de dobre febra do ADN e a recombinación homóloga. Este produto xénico únese a extremos de ADN monocatenario, e media na interacción ADN-ADN necesaria para o enlazamento (annealing) de febras de ADN complementarias. Tamén interacciona coa proteína de recombinación do ADN RAD51, o cal suxire o seu papel na recombinación e reparación do ADN relacionada con RAD51.[2]
RAD52 actúa como mediadora da función de RAD51 na reparación recombinacional homóloga (HRR polas súas siglas en inglés) tanto no lévedo Saccharomyces cerevisiae coma en mamíferos como o rato e os humanos. Porén, a proteína RAD52 ten funcións claramente diferentes na HRR de lévedos e humanos. En S. cerevisiae, a proteína Rad52, actuando soa, facilita a carga da proteína Rad51 sobre ADN monocatenario precuberto coa proteína da replicación A na fase presináptica da recombinación.[3][4]
Porén, en ratos e humanos, BRCA2 é principalmente un mediador da ensamblaxe ordenada de RAD51 sobre o ADN monocatenario, a forma que é activa para o apareamento homólogo e a invasión da febra.[5] BRCA2 tamén desvía a RAD51 do ADN bicatenario e impide a súa disociación do ADN monocatenario.[5] Ademais, os catro parálogos de RAD51, que son RAD51B (RAD51L1), RAD51C (RAD51L2), RAD51D (RAD51L3) e XRCC2, forman un complexo chamado complexo BCDX2. Este compleco participa no recrutamento ou estabilización de RAD51 nos sitios con danos.[6] O complexo BCDX2 parece actuar facilitando a ensamblaxe ou estabilidade do filamento da nucleoproteína RAD51. Porén, en presenza dunha mutación en BRCA2, a RAD52 humana pode actuar de mediadora da ensamblaxe de RAD51 sobre o ADN monocatenario e substituír a BRCA2 na reparación recombinacional homóloga do ADN,[7] aínda que con menor eficiencia que BRCA2.
Ademais, a RAD52 humana, en combinación con ERCC1, promove a vía de reparación homóloga do ADN tendente ao erro do annealing de febras monocatenarias.[8] Aínda que esta vía sexa tendente ao erro, pode ser necesaria para a superviviencia das células con danos no ADN que non son reparables doutro xeito.
A RAD52 humana ten tamén un importante papel na reparación de roturas de dobre febra do ADN en sitios activos de transcrición durante a fase G0/G1 do ciclo celular. A reparación destas roturas de dobre febra parece usar un mecanismo de recombinación baseado nun molde de ARN dependente de RAD52.[9] A proteína B da síndrome de Cockayne (CSB) (codificada por ERCC6) localízase en roturas de dobre febra en sitios de transcrición activa, seguida da unión de RAD51, RAD51C e RAD52, para levar a cabo alí a reparación recombinacional homóloga usando o novo ARN sintetizado como molde.[9]
As rexións non traducidas 3 prima (ou 3'UTRs) dos ARN mensaxeiros (ARNm) adoitan conter secuencias regulatorias que poden causar un silenciamento por ARN post-transcricional. Tales 3'-UTRs a miúdo conteñen sitios para microARNs (miARN). Ao unírense a sitios específicos dos 3'-UTR, os microARNs poden facer decrecer a expresión xénica de varios ARNm ao inhibiren a tradución ou causar directamente a degradación do transcrito.
Os microARNs parecen regular a expresión de máis do 60% de xenes codificantes de proteínas do xenoma humano.[10] Un microARN, o miR-210, reprime a RAD52.[11] Como sinalaron Devlin et al., miR-210 está regulado á alza na maioría dos tumores sólidos e afecta negativamente ao resultado clínico.[12]
O 3'-UTR de RAD52 tamén ten un sitio de unión para o microARN let-7. As mulleres cun polimorfismo dun único nucleótido (SNP) no sitio para a unión de let-7 (rs7963551), que causa unha redución da unión de let-7, probablemente teñen un incremento da expresión de RAD52 (como se mostrou para este SNP no fígado.[13]) As mulleres con este SNP no 3'UTR de RAD52 mostraban un risco de cancro de mama reducido cunha razón de probabilidades de 0,84, e un intervalo de confianza do 95% de 0,75-0,95.[14]
Na poboación chinesa han, o mesmo SNP mencionado antes no sitio de unión do 3'-UTR de RAD52 para let-7 (rs7963551) reducía o risco de glioma. O risco de glioma asociado co xenotipo RAD52 rs7963551 tiña unha razón de probabilidades (comparada coa dos que non tiñan o SNP) de 0,44 para os maiores de 41 anos, e unha razón de probabilidades do 0,58 para os de 41 ou menos anos.[15]
Li et al.[13] atoparon un significativo decrecemento do risco de carcinoma hepatocelular entre os individuos co xenotipo RAD52 rs7963551 CC (o mesmo SNP de antes) comparado cos de xenotipo AA na pobaoción chinesa. Tamén atoparon que en 44 mostras de tecidos hepáticos humanos normais, a presenza do SNP rs7963551 estaba asociada cun incremento significativo da expresión do ARNm de RAD52.
Así, o incremento da expresión de RAD52 ten efectos protectores contra varios cancros.
Naccarati et al levaron a cabo outro estudo dos sitios de unión dos microARNs alterados en RAD52 e os seus efectos sobre a susceptibilidade ao cancro.[16] Atoparon dous sitios de unión para o microARN en RAD52 que estaban frecuentemente alterados e tiñan un efecto sobre o risco de ter cancro de colon. Os individuos cun SNP homocigoto ou heterocigoto en rs1051669 tiñan un maior risco de ter cancro de colon (razón de probabilidades de 1,78, intervalo de confianza do 95% de 1,13–2,80, p = 0,01 para homocigotos e razón de 1,72, intervalo de confianza do 95% de 1,10–2,692, p = 0,02 para heterocigotos). Os portadores heterocigotos doutros SNP de RAD52 (rs11571475) tiñan un menor risco de ter cancro de colon (razón 0,76, intervalo de confianza do 95% de 0,58–1,00, p = 0,05). De 21 xenes examinados na vía de reparación recombinacional homóloga e 7 xenes na vía de unión de extremos non homólogos, os únicos SNPs atopados en rexións de unión de microARNs que tiñan unha frecuencia dabondo alta para avalialos e que afectaban ao risco de ter cancro de colon, eran os dous de RAD52 e un de MRE11A.
Os danos no ADN parecen ser a principal causa subxacente do cancro,[17] e as deficiencias na reparación do ADN parecen estar presentes en moitas formas de cancro.[18] Se a reparación do ADN é deficiente, tenden a acumularse danos no ADN. Ese exceso de danos pode incrementar os erros mutacionais durante a replicación do ADN debido a síntese translesión tendente ao erro. O exceso de danos no ADN pode tamén incrementar as alteracións epixenéticas debidas a erros durante a reparación do ADN.[19][20] Ditas mutacións e alteracións epixenéticas poden dar lugar a un cancro. O frecuente incremento ou deficiencia inducidos por microARNs da reparación do ADN mediada por RAD52 debido a alteracións da unión de microARNs probablemente contribúe tanto á prevención coma á progresión de cancros de mama, cerebro, fígado ou colon.
RAD52 presenta interaccións con RAD51.[21] A Rad52 facilita a carga de Rad51 sobre o ADN monocatenario interferindo coa proteína RPA.
Cando múltiples copias dun polipéptido codificado por un xene forman un agregado, esta estrutura proteica denomínase multímero. Cando un multímero está formado por un polipéptido producido por dous alelos mutantes diferentes dun determinado xene, o multímero mixto pode mostrar maior actividade funcional que os multímetos non mixtos formados cada un por só un dos mutantes. Nese caso o fenómeno denomínase complementación intraxénica. Un alelo mutante RAD52 de Saccharomyces cerevisiae que expresa unha proteína truncada no extremo C-terminal complementa outros alelos mutantes RAD52 de cambio de sentido.[22] Este descubrimento de complementación suxire que a proteína RAD52 ten unha estrutura multimérica que lle permite interaccións cooperativas entre os monómeros constituíntes.