| Carel Lanters | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
Carel Lanters, 2012
| ||||
| Persoonsgegevens | ||||
| Geboren | Didam, 18 februari 1955 | |||
| Geboorteland | Nederland | |||
| Beroep(en) | Beeldhouwer | |||
| Oriënterende gegevens | ||||
| Jaren actief | circa 1983-heden | |||
| Stijl(en) | Hedendaagse kunst | |||
| RKD-profiel | ||||
| Website | ||||
| ||||
Carel Lanters (Didam, 18 februari 1955) is een Nederlandse beeldend kunstenaar. Naast vrij werk zoals tekeningen, beelden en akoestische performances realiseert hij opdrachten voor monumentale werken in de openbare ruimte en is hij actief als curator van groepstentoonstellingen.
Lanters volgde zijn opleiding aan de Academie voor Kunst en Industrie te Enschede. Zijn mentoren waren onder andere de Arnhemse kunstenaar Ad Gerritsen en de IJslandse kunstenaar Sigurdur Gudmundsson. In 1994 maakte Lanters het kunstenaarsboek Magneetgeheugen. Van 2006 tot 2014 was hij als docent sculptuur verbonden aan ArtEZ hogeschool voor de kunsten Arnhem afdeling Fine Art. Lanters woont en werkt in Arnhem en is getrouwd met de uit Zuid-Korea afkomstige kunstenares Lee Eun Young.
In 1981 studeerde Lanters af met het project Toonbeelden, waarbij hij onder meer holle afgietsels van boomtakken vertoonde die als blaasinstrument bespeeld konden worden. In 2021 werd de muziekcassette met 4 composities voor 10 hoorns, opnieuw uitgegeven.
Carel Lanters gebruikt elementen uit de natuur en uit de cultuur als aanleiding om beelden te maken. Door bestaande vormen (bijvoorbeeld van takken of flessen) te combineren met andere voorwerpen, om te zetten in andere materialen (brons, ijzer, hout, piepschuim, glas) ontstaan er nieuwe waarnemingsmogelijkheden. Hij maakte bijvoorbeeld manshoge beelden van piepschuim, gebaseerd op een fles in de vorm van een Spaanse danseres, die op een draaiende sokkel te zien was tijdens de KunstRAI in Amsterdam.[(sinds) wanneer?]
In 2013 keerde Lanters in zijn vrije werk terug naar zijn vroege maskers, die hij in het begin van de jaren 80 exposeerde in het Gemeentemuseum Den Haag. Ook nu weer integreerde hij de maskers met klankruimtes alsof het blaasinstrumenten zouden kunnen zijn.
Monumentale beelden van Carel Lanters zijn te zien op meerdere plaatsen in Nederland. Zo maakte hij voor een rotonde in Zeist een grote metalen tak die, bezet met brokken kristalglas, op enkele meters hoogte in de lucht lijkt te zweven: De tak van Salzburg. Op de verkeersborden in de omtrek zijn bronzen takvormen aangebracht.
Voor zijn kunst vraagt Lanters regelmatig de participatie van de plaatselijke bevolking. Zo vroeg hij in Emmen aan passanten of zij de richting wilden wijzen naar het stadhuis, met het CBK, en nam dan foto's van hen die als geëmailleerde borden op straathoeken werden aangebracht. In Dordrecht konden buurtbewoners helpen bij het aanbrengen van tegelmozaïeken aan straatmeubilair. In Elst konden inwoners door middel van een website een persoonlijke keuze maken uit keramische beelden die zouden worden aangebracht in nissen aan de buitenzijde van hun woningen.
Als performancekunstenaar bespeelt Lanters allerhande zelfgemaakte blaasinstrumenten: Soundperformance (hoorn), 1981.[1] Sinds jaren bespeelt Lanters ook de Ierse Uilleann pipes.[2] Hij verbleef eind 2004 drie maanden in een gastatelier op Inis Oirr, het kleinste van de drie Ierse Araneilanden in de Atlantische Oceaan. Naderhand maakte hij 'zeewiertekeningen' die hij tentoonstelde in de koepelzaal van het Museum voor Moderne Kunst Arnhem en in galerie De Buytensael eveneens in Arnhem.
Samen met de beeldend kunstenaar Jan Wierda vormde Lanters het fotografen-duo De Realisten, dat gefocust was op stereoscopie. Het kunstenaarsduo is genoemd naar een uit de mode geraakt cameramodel met dubbelobjectief, waarmee men stereofoto's kan maken. De mogelijkheden van driedimensionale visualisatie werden door de Realisten op experimentele wijze onderzocht en in beeldende installaties gepresenteerd. Sinds 2015 werkt hij ook intensief met de Pinholecamera. Hij werkt binnen dit medium ook samen met andere kunstenaars: onder anderen Lee Eun Young, Mirka Farabegoli, Yunjei Cho en Aracelly Scheper.[bron?]
(alfabethisch naar plaatsnaam)
(selectie)
