Li t§rme siderurgia — del grèc ancian σιδηρουργεῖον, siderorguéïon (« talhièr del fabre »), el meteis format a partir de σίδηρος sideros (« fèrre ») e de ἔργον ergon (« trabalh ») — designa a l'encòp tecnologias d'obtencion de la fonda, del fèrre e de l'acièr a partir d'aquela minièra, mas tanben l'industria que los realiza.
La creacion del tèrme « siderurgia » es ligada a la necessitat de destriar la metallurgia del fèrre dins lo vast domeni de la metallurgia en general[1].
Los produchs plans son obtenguts per laminatge; comprenon:
Los produchs longs regropan las barras (ronds, carrats), los profilats (coma lps ralhs de camin de fèrre, las bigas de H, U, I o L), e los produchs de trefilatge.
Son utilizats dins totas las industrias, e dins lo bastiment (per exemple: acièrs per armaduras de beton armat).
Al Luxemborg, l'industria siderurgica foguèt pendent longtemps la primièra font d'emplec e de riquesa del país, fins a representar 45 % del PIB nacional en 1977[2]. Lo darrièr naut fornèl a Esch-Belval tanquèt 1997.
La siderurgia venguèt lo parangon de l'industria pesuga. Al començament del XX, l'investiment ligat a la construccion d'una usina « estandard » de grossas pèças, a partir de minièra de fèrre e d’olha, d'una capacitat de 5 milions de tonas per an, pòt aténher 9 miliards de dòlars. Malgrat lor talha, las entrepresas son fragilizadas pels investiments que consentisson. Los siderurgistas lorencs, per exemple, foguèron penalizats per la construccion de l'usina a caud de la Solmer a Fòs, que costèt 14 miliards de francs en 1974[3], mas inaugurada en plen tust petrolièr, çò qu'arrestèt la finalizacion de l'usina e penalizèt sa rentabilitat, fins a que lo govèrn estimèt 10 ans après que la melhora solucion èra de tancar tot[4]. Del meteis, e mai recentament, victima de la crisi de 2008, lo complèxe siderurgic american de ThyssenKrupp (fabrica d'acièr al Brasil e lamindors en Alabama), que la construccion aviá costat, en 2010, près de 15 miliards de dòlars[./Sidérurgie#cite_note-9 [note 1]][note 1] al siderurgista alemand, foguèt donada als concurrents 4,2 miliards tres ans après[6].
« L'acier a d'abord été un facteur de souveraineté : si l'argent est le nerf de la guerre, l'acier en est le muscle, au moins depuis 1850[7] ». Pasmens, es pendent la guèrra freja que la siderurgia pèrd son importància estrategica: l'aviacion e las armas nuclearas li devon pas res.
Lo montant d'una usina nòva èra fòrça grand (Una gròssa usina a caud de 9 miliards de dòlars equival al PIB annal de Malta), la siderurgia es donc sovent marcada per:
L'apareisson de l'acieriá electrica arrestèt la correguda a la talha dels complèxes siderurgics. Lo reciclatge compta per un tèrç de la produccion mondiala d'acièr. Aquela proporcion es encara mai nauta dins los païses desvelopats que dispausan de fòrça de ferralhas. En ef!èch, en 2007, la China produguèt un tèrç de l'acièr mondial mas atira 50 % de las exportacions de la minièra de fèrre[8]. Los beneficis de l'ensemble de las entrepresas chinesas de siderurgia atenguèron 17 miliards d'euros en 2007.