Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej – monografia Romana Aftanazego, obejmująca w 11 tomach historię około 1500 polskich pałaców i dworów oraz ich właścicieli na Kresach WschodnichRzeczypospolitej w granicach sprzed 1772. Pierwsze wydanie pod tytułem Materiały do dziejów rezydencji ukazało się w latach 1986–1993 nakładem Instytutu Sztuki Polskiej Akademii Nauk. Drugie wydanie, rozszerzone i pod zmienionym tytułem Dzieje rezydencji na dawnych Kresach Rzeczypospolitej, opublikowane zostało w latach 1991–1997 przez Zakład Narodowy im. Ossolińskich.
Przygotowania przed 1939 rokiem
Na początku lat 30. XX wieku kilkunastoletni Roman Aftanazy został zaproszony na wakacje do majątku Nowoszczyce[1] na Polesiu, należącego do Marii ze Smolków Ordziny (z tej rodziny pochodził Napoleon Orda), wnuczki znanego działacza galicyjskiego Franciszka i córki historyka, prof. Stanisława Smolki. Trafił tam dzięki zaproszeniu ze strony Jadwigi Smolkówny, siostry Marii Ordziny, która będąc w sanatorium w Morszynie-Zdroju, poznała matkę Romana Aftanazego i zapytała ją, czy jej syn chciałby zobaczyć prawdziwy dwór polski, opisywany m.in. w książkach Marii Rodziewiczówny i Józefa Weyssenhoffa. Tradycyjny dwór w Nowoszycach zafascynował Aftanazego i jeszcze jako uczeń gimnazjum zaczął się interesować również sąsiednimi dworami, ich architekturą i zbiorami. Jeszcze przed wybuchem II wojny światowej opublikował kilkanaście artykułów o polskich dworach na Kresach w popularnych pismach takich jak: „Ilustrowany Kurier Codzienny”, „Światowid”, „As”. W sumie zebrał materiały ikonograficzne kilkudziesięciu polskich pałaców i dworów. Wybuch wojny przerwał jednak dalsze badania.
Prace badawcze po wojnie
Natychmiast po zakończeniu II wojny światowej Roman Aftanazy, od 1946 roku mieszkający we Wrocławiu i pracujący w Ossolineum, zdecydował się kontynuować zbieranie informacji i materiałów ikonograficznych do historii polskich siedzib ziemiańskich. Obszar swoich badań poszerzył na całe Kresy Wschodnie w granicach sprzed I rozbioru Polski. Postawił sobie za cel udokumentowanie nieistniejącego już świata kresowej kultury ziemiańskiej. W związku z niemożnością dotarcia do miejscowości, które znalazły się w ZSRR, źródłem informacji stały się archiwa, biblioteki, muzea i – przede wszystkim – relacje ostatnich właścicieli pałaców i dworów. Roman Aftanazy opracował szczegółowy kwestionariusz, w którym znajdowały się pytania o dzieje danej miejscowości i jej właścicieli, historię budowli pałacowych lub dworskich, architekturę z zewnątrz i wewnątrz, dekoracje, wyposażenia i zbiory sztuki oraz opisy parków i ogrodów. Codziennie przez ponad czterdzieści lat wysyłał kilka listów do dawnych właścicieli siedzib ziemiańskich lub ich potomków. Przy tym szukał ich po całym świecie. W sumie wysłał kilkadziesiąt tysięcy listów. Często zdarzało się, że do tej samej osoby pisał kilkukrotnie, aby uzyskać kompletne informacje o opisywanym obiekcie i archiwalne zdjęcia, które kopiował. Zebrał około 7000 rycin i fotografii. Opisał nie tylko słynne siedziby ziemiańskie, ale, co szczególnie istotne, pałace i dwory mniej znane lub zapomniane. Materiały zebrane i opracowane przez Aftanazego często pozostają głównym lub wręcz jedynym źródłem do ich historii
Roman Aftanazy prowadził prace badawcze wyłącznie z własnej inicjatywy, za własne środki i po godzinach pracy. W PRL podobnych badań nie mogła podjąć żadna instytucja naukowa w Polsce. Po latach stwierdził, że Samotność pomogła mi w tej pracy[2]. Nie założył również rodziny.
Wydanie dzieła
Roman Aftanazy nie liczył, że w PRL jego prace będą mogły ukazać się drukiem. W połowie lat 80. starania o wydanie materiałów zaczął historyk sztuki prof. Tadeusz Chrzanowski. Namówił on Andrzeja Ciechanowieckiego, emigracyjnego kolekcjonera i mecenasa, do sfinansowania druku. Zgodę na wydanie dzieła wyraził dyrektor Instytutu Sztuki PAN w Warszawie Stanisław Mossakowski. Cenzura wydała zezwolenie na publikację pod warunkiem, że będzie dostępna jedynie dla pracowników naukowych i ograniczenia nakładu do 200 egzemplarzy. Tytuł Materiały do dziejów rezydencji, bez informacji, że chodzi o teren dawnych Kresów Wschodnich, wymyślił redaktor dzieła, Andrzej Baranowski. Pierwszy tom ukazał się w 1986 roku w nakładzie 500 egzemplarzy. Tomy od piątego do jedenastego opublikowane zostały w nakładzie 1000 egzemplarzy do 1993 roku. Każdy tom ukazał się w dwóch woluminach, zawierających tekst i zdjęcia.
Po upadku komunizmu w Polsce i jeszcze przed ukończeniem wydania Instytutu Sztuki PAN, zaczęły się ukazywać tomy drugiego, poszerzonego wydania. W sumie w latach 1991–1997, nakładem Wydawnictwa Zakładu Narodowego im. Ossolińskich, ukazało się ich jedenaście.
↑Białopole, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. I: Aa – Dereneczna, Warszawa 1880, s. 192. w 1737 Stanisław Sługowski, regimentarz partyi ukraińskiej, zasłaniając kraj od swawolnych kup hajdamackich, podjazdem pod Białopolem szajkę hajdamaków rozproszył.
↑Parterowy murowany dwór wybudowany w XIX w., kryty dachem czterospadowym, od frontu ryzalit z trzema arkadami zamkniętymi ostrymi łukami, dłużej pośrodku, krótszymi po bokach.