| ||
Data urodzenia | ||
---|---|---|
Data śmierci | ||
Miejsce pochówku | ||
Biskup sufragan wileński | ||
Okres sprawowania |
1723–1737 | |
Wyznanie | ||
Kościół | ||
Nominacja biskupia |
27 sierpnia 1723[1] | |
Sakra biskupia |
brak danych |
Jerzy Kazimierz Ancuta herbu własnego (ur. 1683, zm. 16 maja 1737 roku) – biskup antypatreński i biskup sufragan wileński w 1723 roku, duchowny referendarz wielki litewski w 1715 roku, kanonik wileński w latach 1708-1724, kantor wileński w 1724 roku, scholastyk wileński w 1728 roku, archidiakon w 1731 roku[2].
Młodszy brat Macieja Józefa[3]. W latach 1704–1705 przebywał w seminarium księży misjonarzy w Warszawie[4]. Doktorat z prawa uzyskał na uniwersytecie Sapienza w Rzymie. Po trzech latach starań 27 września 1708 został mianowany kanonikiem wieleńskim. W 1712 administrował dobrami Seminarium Duchownego. 20 lutego 1714 został prepozytem kaplicy św. Kazimierza. W 1717 na synodzie diecezjalnym mianowany sędzią synodalnym i egzaminatorem. W 1718 r. na jego wniosek sejm usunął ze swego składu innowierców i zakazał na przyszłość wybierania niekatolików[5]. Od 27 września 1723 biskup tytularny Antipatris w Palaestina Prima[6]. W 1728 wydelegowany na sejm wraz z biskupem Bogusławem Gosiewskim dal obrony praw kościoła i duchowieństwa.
Członek konfederacji generalnej Wielkiego Księstwa Litewskiego w 1734 roku[7].
Pochowany w katedrze wileńskiej.