Maryna Broniewska
Data i miejsce urodzenia
|
3 lipca 1911 Lwów
|
Data i miejsce śmierci
|
31 grudnia 1989 Warszawa
|
Zawód
|
reżyser, choreograf
|
Lata aktywności
|
1934–1977
|
Odznaczenia
|
|
Maryna Broniewska (ur. 3 lipca 1911 we Lwowie, zm. 31 grudnia 1989 w Warszawie[1]) – polska reżyser i choreograf.
Życiorys
Córka Alfreda Tarnawa Broniewskiego (1869–1941) i Michaliny z Kamieniobrodzkich (1877–1957). Reżyser teatralny i telewizyjny. Debiutowała jako choreograf w rodzinnym Lwowie, gdzie prowadziła szkołę tańca artystycznego i pracowała w Teatrze Wielkim u Wilama Horzycy ze znakomitymi reżyserami: Leonem Schillerem, Wacławem Radulskim, Władysławem Krasnowieckim, Edmundem Wiercińskim, Bronisławem Dąbrowskim. Po zakończeniu II wojny światowej reżyserowała w wielu teatrach, w: Katowicach, Krakowie, Wrocławiu, Łodzi, Poznaniu, Szczecinie i Warszawie[2]. Egzamin reżyserski złożyła 5 lipca 1947 r. przed Państwową Komisją Egzaminacyjną w Łodzi.
Kariera sceniczna
Początki
Tuż po zakończeniu wojny, zadebiutowała 17 października 1945 r., jako autorka choreografii, na scenie katowickiego Teatru Śląskiego, w sztuce Cały dzień bez kłamstwa, którego autorem jest James Montgomery, w reżyserii Aleksandra Bardiniego[3]. Inne spektakle realizowane z udziałem Broniewskiej, to m.in.:
- 21 III 1946: Wieczór Trzech Króli William Shakespeare, reż. Bronisław Dąbrowski – choreografia i asystent reżysera
- 4 VII 1946: Dom otwarty[4] Michał Bałucki, reż. Aleksander Bardini – choreografia
- 21 IX 1946: Orfeusz Anna Świrszczyńska (prapremiera), reż. Wilam Horzyca – asystent reżysera[5]
- 28 X 1946: Dwa teatry (dramat) Jerzy Szaniawski, reż. Wilam Horzyca – asystent reżysera
- 26 XI 1946: Król włóczęgów Justin Huntley Mac Carthy – debiut reżyserski
- 21 XII 1946: Za kulisami (Tyrtej) Cyprian Kamil Norwid, reż. Wilam Horzyca – asystent reżysera i choreografia
- 2 IV 1947: Wesele (dramat) Stanisław Wyspiański, reż. Wilam Horzyca – asystent reżysera
- 14 V 1947: Romeo i Julia William Shakespeare, reż. Wilam Horzyca – plastyka ruchu
- 12 VI 1947: Gospodarstwo Jarosław Iwaszkiewicz – reżyseria
- 1 VIII 1947: Musisz być moją Louis Verneuil – reżyseria
- 27 IX 1947: Wieczór Trzech Króli William Shakespeare, reż. Bronisław Dąbrowski – współpraca reżyserska
- 20 XI 1947: Powrót syna marnotrawnego Roman Brandstaetter, reż. Janusz Warnecki – współpraca reżyserska
- 15 I 1948: Adwokat i róże Jerzy Szaniawski – reżyseria
- 17 IV 1948: Owcze źródło Lope de Vega, reż. Bronisław Dąbrowski – współpraca reżyserska i opracowanie choreograficzne
- 23 VI 1948: Obrona Ksantypy Ludwik Hieronim Morstin, reż. Karol Borowski – układ tańca
- 7 VII 1948: Wesele Figara Pierre de Beaumarchais, reż. Władysław Krzemiński – układ tańca
- 8 X 1948: Sen nocy letniej William Shakespeare, reż. Bronisław Dąbrowski – choreografia
- 18 III 1949: A działo się to w zapusty Krystyna Grzybowska – reżyseria
- 2 IV 1949: Romans z wodewilu Władysław Krzemiński – reżyseria
- 4 VI 1949: Odwety Leon Kruczkowski – reżyseria
- 29 X 1949: Niemcy (dramat) Leon Kruczkowski – reżyseria.
lata 50.
lata 60.
lata 70.
Telewizja
Początki
Debiut na ekranie telewizyjnym miał miejsce 26 listopada 1955 r.: Wesele (dramat) Stanisław Wyspiański – jako współreżyser (z Janem Świderskim), spektaklu przeniesionego z warszawskiego Teatru Dramatycznego[2]. Inne spektakle Teatru TV zrealizowane z reżyserskim udziałem Broniewskiej wymieniono poniżej:
lata 60.
lata 70.
Przebieg pracy
W trakcie swej 44-letniej kariery reżyserskiej współpracowała z 36 teatrami ze: Lwowa (3), Katowic (2), Torunia, Krakowa (3), Wrocławia (2), Szczecina (2), Poznania (3), Łodzi (4), Sosnowca, Jeleniej Góry, Wałbrzycha, Zabrza, Gdańska, Olsztyna i Warszawy (10)[1].
- Teatr Miejski, Lwów: 1934–1939 jako choreograf
- Opera, Lwów: 1939–1941 jako choreograf
- Polski Teatr Dramatyczny, Lwów: 1944–1945 jako reżyser
- Teatr Śląski im. Stanisława Wyspiańskiego, Katowice: 1945–1946 jako choreograf
- Teatr Ziemi Pomorskiej, Toruń: 1946–1947 jako asystent reżysera
- Teatr im. Juliusza Słowackiego, Kraków: 1947–1948, 1964 jako współpraca reżyserska i opracowanie choreograficzne
- Stary Teatr, Kraków: 1947–1949 jako współpraca reżyserska i układ tańca
- Teatry Dramatyczne, Wrocław: 1949–1952 jako reżyser
- Ludowy Teatr Muzyczny, Warszawa: 1952 jako reżyseria i inscenizacja
- Teatr Ludowy, Warszawa: 1952–1954, 1957 jako reżyser
- Teatr Poezji, Kraków: 1953–1954 jako inscenizacja i reżyseria
- Teatr Domu Wojska Polskiego, Warszawa: 1955–1956 jako reżyser
- Teatr Współczesny, Szczecin: 1956, 1964–1965 jako inscenizacja i reżyseria
- Teatr Ateneum im. Stefana Jaracza, Warszawa: 1956–1957 jako reżyser
- Estrada Satyryczna, Poznań: 1956 jako inscenizacja i reżyseria
- Teatr Komedia, Warszawa: 1957–1958, 1962 jako reżyser
- Teatr Powszechny, Warszawa: 1957, 1959 jako reżyseria, choreografia, inscenizacja
- Teatr Narodowy, Warszawa: 1958 jako reżyser
- Teatr Powszechny w Łodzi: 1960 jako reżyser
- Teatr Śląski im. Stanisława Wyspiańskiego, Katowice: 1960–1961 jako reżyser
- Teatr Zagłębia, Sosnowiec: 1961, 1968–1969, 1976 jako choreografia, inscenizacja, reżyseria, ruch sceniczny
- Teatr im. Stefana Jaracza, Łódź: 1961–1963 jako inscenizacja i reżyseria
- Teatr Nowy, Łódź: 1962 jako reżyser
- Teatr Objazdowy (PPIE), Warszawa: 1962–1963 jako reżyser
- Teatr Polski, Poznań: 1963 jako reżyser
- Opera im. Stanisława Moniuszki, Poznań: 1963 jako reżyser
- Teatr Polski, Szczecin: 1964, 1968 jako reżyser
- Teatr Rozmaitości, Wrocław: 1966 jako reżyser
- Teatr Dolnośląski, Jelenia Góra: 1966 jako reżyser
- Teatr Wielki, Warszawa: 1967 jako reżyser
- Teatr Dramatyczny, Wałbrzych: 1970–1975 jako reżyser
- Teatr Nowy, Zabrze: 1971 jako inscenizacja i reżyseria
- Teatr Studio, Warszawa: 1972 jako reżyser
- Teatr Wybrzeże, Gdańsk: 1972–1973 jako reżyser
- Teatr Ziemi Łódzkiej: 1977 jako reżyser
- Teatr im. Stefana Jaracza, Olsztyn: 1977 jako reżyser
Śmierć
Aktorka zmarła w wieku 78 lat. Została pochowana na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 101-1-3)[12].