Onomatopeja (gr. ὀνοματοποιία onomatopoiía – „tworzenie nazw”)[1], wyraz dźwiękonaśladowczy – figura retoryczna, używana w poezji jako środek stylistyczny polegający na takim dobieraniu wyrazów (istniejących w mowie lub neologizmów albo glosolalii), aby naśladowały one swym brzmieniem opisywane zjawisko lub dźwięki wydawane przez opisywany przedmiot[2][3].
Dobrym przykładem jest Lokomotywa Juliana Tuwima:
Onomatopei nie zabrakło w Panu Tadeuszu Adama Mickiewicza[4]:
Onomatopeja to wyraz naśladujący dźwięki i odgłosy naturalne, w tym dźwięki wydawane przez zwierzęta. W języku polskim (i nie tylko) onomatopeja jest rdzeniem wielu wyrazów, również czasowników i rzeczowników (np. buczeć, buczenie, szumieć, szum).
Szczekania psa w różnych językach:
Przedmiotem badań naukowych jest też problem tłumaczenia na język niemiecki onomatopei występujących w polskiej poezji. Kilka przykładów na ekwiwalenty niemieckie (tłumacz: Karl Dedecius):