![]() Witold Czaykowski (przed 1934) | |
![]() | |
Data i miejsce urodzenia |
24 czerwca 1895 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
6 września 1972 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Jednostki |
14 Pułk Ułanów, |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
Witold Czaykowski[a], wcześniej Czajkowski (ur. 24 czerwca 1895 w Skajście, zm. 6 września 1972 w Londynie) – podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego.
Witold Czaykowski urodził się 24 czerwca 1895 w Skajście na Litwie Kowieńskiej jako syn Bronisława[1]. Po zakończeniu I wojny światowej został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany na stopień rotmistrza jazdy w ze starszeństwem z dniem 1 września 1922[2][3][4]. W szeregach 14 pułku ułanów brał udział w walkach o niepodległość Polski. W stopniu podporucznika był adiutantem pułku[5]. W latach 20. i 30. pozostawał oficerem macierzystego pułku, stacjonującego we Lwowie, w tym w 1924 jako oficer nadetatowy był przydzielony do 4 Dywizji Kawalerii jako I oficer sztabu[6][7][8]. Został awansowany na stopień majora kawalerii w ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1928[9][10]. Był autorem publikacji pt. Zarys historji wojennej 14-go pułku ułanów jazłowieckich, wydanej w 1928 z serii Zarys historji wojennej pułków polskich 1918–1920. W kwietniu 1928 został przesunięty ze stanowiska dowódcy szwadronu na stanowisko kwatermistrz pułku[11][12]. Od kwietnia 1933 był szefem wydziału w Kierownictwie Remontów[13]. W grudniu 1934 roku został przeniesiony do Dowództwa Taborów i Szefostwo Remontu w Warszawie na stanowisko szefa wydziału[14]. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 3. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[15]. W 1939 roku pełnił służbę w Dowództwie Taborów i Szefostwie Remontu na stanowisku szefa Wydziału Ogólnego[16].
Po zakończeniu II wojny światowej przebywał na emigracji w Wielkiej Brytanii[17]. Do końca życia pozostawał w stopniu pułkownika kawalerii[17]. Zmarł 6 września 1972 w Londynie[17].