Articulu in nugoresu
Massimo Pittau (Nùgoro, 6 de febràrju de su 1921[1] - Tàtari, 20 de santandria de su 2019[2]) est istadu unu limbìsta e glottologu sardu, istudiòsu de sa limba etrusca, de sa limba sarda e de cussa protosarda. At prubicàu parìtzas chìrcas in supra de sa tziviltàde nuraghèsa e de sa Sardinna istòrica, a bànda dae su cuntestu limbìsticu ebbìa.
Si at picàu sa laurea in lìtteras in Torinu e a Casteddu in filosofia[1], ottenènde sa dotzèntzia libera in su 1959. Professore in sa Facultade de Mazistèrju de s'universidàde tatarèsa, bi at tèntu sa càttedra in Limbistica Sarda e nd'est istàu prèside dae su 1975 a su 1978.
S'idea sua a pìzu de su nugorèsu est accùrtzu meda a su chi pessàbat su limbista tedescu fentomàu Max Leopold Wagner, chin su cale est istàu in rapportu de pìstura. In su 1971 at cumintzàu a fàcher parte de sa Sotziedàde Italiana de Glottologia e, unos dèche annos a pùstis, de sa Cungrèga Glottologica Milanèsa. Est sèmper istàu de su pàrrere chi sos nuràches tenìan iscòpos de carattere relizòsu e chi s'orìzine issoro fit "lìdia" (dae cùghe su favèddu "sardianu", dae su capu de locu Sardis, pro inditàre s'influèntzia miscroasiatica in su sardu).
Pro sos trabàllos suos at bìntu parìtzos premios.
