Er yezhoniezh e vez lavaret islavarenn (e saozneg : dependent clause pe subordinate clause) eus ul lavarenn hag a zo bet staget ouzh ul lavarenn all a zo dizalc'h, rak n'hall ket talvezout drezi hec'h-unan evel ur frazenn beurglok na reizh hervez reolennoù ar yezhadur.
Neuze e teu al lavarenn dizalc'h da vezañ pennlavarenn, hag al lavarenn stag outi da vezañ un islavarenn (eus is, izel) dre m'eo renet gant ar bennlavarenn. A-wechoù e vo stag an islavarenn ouzh un anv-kadarn pe ur raganv er bennlavarenn (ha neuze e vez anvet islavarenn-stag), a-wechoù ouzh ar prezegad, ha neuze e vo evel ur renadenn, ha meur a seurt zo eus ar re-se.
Peurliesañ e krog un islavarenn gant ur ger (pe meur a hini) karget da liammañ, pe da isurzhiañ, lakaet dirak ur rannfrazenn. A bep seurt gerioù isurzhiañ zo, hervez an islavarennoù, hag a-wechoù hervez pe er stumm-kadarnaat pe er stumm-nac'h emañ ar verb enne.
Setu ar seurtoù islavarennoù :
E meur a yezh e talvez ar gerioù stagañ da stagañ un islavarenn ouzh ul lavarenn dizalc'h, gantañ an hevelep arc'hwel hag un anv-gwan hervez framm kevreadurezhel ar frazenn, da skouer e saozneg :
E brezhoneg e vez implijet ar rannoùigoù-verb a, e ha ma e seurt degouezhioù :
E degouezhioù all e c'hell en em derc'hel un islavarenn stag evel un anv, da skouer evel renadenn eeun ar verb er bennlavarenn :