Josef PIEPER (naskiĝis la 4-an de majo 1904 en Elte, de 1975 urboparto de Rheine; mortis la 6-an de novembro 1997 en Münster (Vestfalio)) estis unu el la plej gravaj germanaj kristanaj filozofoj de la 20-a jarcento.
Vivo
Pieper studis en la universitatoj de Berlino und Münster (Monastero) filozofion, jurfilozofion, jursciencon kaj sociologion. Unue li estis profesoro en la Pedagogia Altlernejo en Essen (1946-1972) kaj kiel plen-ranga profesoro por filozofia antropologio en la Westfälische Wilhelms-Universität en Münster. Tie li instruis de 1946 kiel privata docento kaj kiel profesoro de 1950 ĝis 1972. Kiel emerito li prelegis ĝis 1996.
En 1982 li ricevis la Balzan-premion por filozofio, en 1987 la landan premion de Nordrejn-Vestfalio. En 1990 li ricevis la honoran ringon de la Görres-societo.
Ampleksajn informojn oni ricevas en: Josef Pieper, Werke (eld. B. Wald), Bd. 8,2, Hamburg 2008; editora aldono, p. 810-815.
Idea fono
Liaj konvinkoj radikis precipe en la skolastiko de Tomaso de Akvino kaj en la doktrino de Platono. En la krea tradicio de 60 jaroj kiel filozofo kaj verkisto li peris la sciencan tradicion de la okcidento en klara lingvaĵo kaj daŭra aktualeco. Al la renovigo de la kristana memkompreno kontribuis precipe liaj libroj pri la homaj bazo-virtoj justeco, prudenteco, braveco kaj disciplino/sindeteno, kiuj estis tradukitaj en pli ol 15 lingvojn.
