É considerado como un dos primeiros representantes do estilo rococó. Inspirado na commedia dell'Arte, gustáballe representar o mundo teatral nos seus cadros. Entre as súas obras máis célebres están Pierrot, e o Embarque para illa de Citera (Pèlerinage à l'île de Cythère).
Unha das principais fontes sobre a súa vida é a biografía dirixida polo seu amigo o conde de Caylus.
Biografía
Jean Antoine Watteau era fillo dun mestre tellador, de orixe flamenga, e membro dunha familia numerosa. Arredor dos dez anos de idade foi posto como aprendiz con J. A. Gérin, un dos pintores de sona da cidade, de quen o museo e mais as igrexas de Valenciennes conservan obras, de valor medio, do gusto flamengo. Gérin morreu o 7 de xuño de 1702. Pouco tempo despois, atopamos a Antoine en París, desvalido e sen recursos, mais decidido a encontrar traballo. Empregado primeiro cun pintor sen clientes, Métayer, que nin o pode alimentar, pasou a traballar cun fabricante de pinturas, na ponte de Notre-Dame, que lle encargou, con outros aprendices, copiar numerosas pezas de imaxes relixiosas e cadros de xénero, especialmente unha "Vella aleixada" (Vieille Liseuse) de Gerard Dou, e un San Nicolao, moi solicitados polos devotos.
Logo de librarse desa "necesidade" que lle fornecía «tres libras por semana e a sopa de todos os días», Watteau asociouse cun pintor de Antuerpen, J. J. Spoede, alumno da Academia real, e con Claude Gillot, pintor, debuxante, gravador, decorador, de verba incansábel e fantasía orixinal. O acordo entre o mestre e o discípulo, tamén dotado de vivo humor, non durou moito. Porén, Watteau gardoulle sempre recoñecemento a Gillot, pois foi con Gillot, en efecto, con quen colleu gusto polas escenas de teatro, polas fantasías galantes, polos rebiricoques e os figurinos, polas mitoloxías e as enleadas nas tendencias naturais e na observación incesante das realidades da contorna, polo pracer delicado do espectáculo da vida mundana ou da rústica.
Watteau, probabelmente a través do mesmo Gillot, coñeceu a Claude III Audran, conservador do Palacio de Luxembourg, que lle encargou a decoración do castelo de Meudon (1699) e do castelo de La Muette (Gabinete do rei, ca. 1708). Nestes traballos empregou motivos exóticos e chineses. Na decoración do Hôtel de Nointel (Poulpry) utilizou escenas de galanterías xunto a motivos grotescos.
Volto a Valenciennes en 1710, dedicouse a temas militares, con matices realistas (Campo volante, 1709-10: Moscova, Museo Pushhkin). De regreso, novamente, en París, trata o sogro de Gersaint, do cal fai un retrato (Sirois sob traxe de mezzetin, 1717: Londres, Wallace Collection). Na capital dedícase outra vez aos temas teatrais do tipo dos de Gillot.
En 1709 acadou o segundo posto no premio de Roma. Tres anos máis tarde, en 1712, presentouse de novo. Desta vez, a súa obra foi xulgada de tan gran calidade, que foi aceptado como membro de pleno dereito da Academia Real de Pintura e Escultura, aínda que coa influencia de La Fosse. Mais só en 1717, logo de cinco anos de traballo, presentou a súa obra de ingreso, o famoso Embarque para Citera (Pèlerinage à l'île de Cythère). A Academia creou un xénero especial para el: a «festa galante» (fête galante). Nos anos intermedios, entre 1712 e 1715, frecuentou o tesoureiro Pierre Crozat, o que permite ao artista estudar a súa notábel colección de debuxos de artistas flamengos. Tamén comezou a interesarse pola paisaxística (Verán, da serie de As estacións, para Crozat, ca. 1715: Washington, National Gallery).
Nos anos últimos fixo varias viaxes, como unha a Londres en 1719, e realizou un número grande de pinturas, entre elas a segunda versión do Embarque para Citera (1718: Berlín, Charlottenburg) e algúns nus femininos (A Toilette: Londres, Wallace Collection), retratos (Antoine Pater: Valenciennes, Musée des Beaux-Arts; Gentilhomme: París, Louvre), algunhas teas de tema relixioso, outras con amores galantes (Diversións campestres: Londres, Wallace Collection; Reunión no xardín: Berlín, Charlottenburg), e por suposto lenzos de temas teatrais (Comediantes: Nova York, Metropolitan Museum of Art; Gilles: París, Louvre).
Se ben Watteau parece condensar nos seus lenzos os espírito da Rexencia, cómpre notar que non sobreviviu a Lois XIV máis de seis anos. Os máis dos seus clientes foron burgueses, banqueiros e mercadores.
