August Leskien | |
---|---|
Nome completo | Johann Heinrich August Leskien |
Nacemento | 8 de xullo de 1840 |
Lugar de nacemento | Kiel |
Falecemento | 20 de setembro de 1916 (76 anos) |
Lugar de falecemento | Leipzig |
Soterrado | Südfriedhof |
Nacionalidade | Imperio Alemán |
Alma máter | Universidade de Leipzig, Universidade de Jena e Universidade de Kiel |
Ocupación | lingüista e profesor universitario |
Fillos | Ilse Leskien |
Premios | Ordem de Alberto Valoroso Rei de Saxónia, honorary doctorate of the University of Oslo e Knight Commander of the Order of Albrecht the Bold |
Na rede | |
[ editar datos en Wikidata ] | |
Johann Heinrich August Leskien, nado en Kiel o 8 de xullo de 1840 e morto en Leipzig o 20 de setembro de 1916, foi un lingüista e filólogo alemán, expoñente da escola neogramática que influíu profundamente na indoeuropeística entre os séculos XIX e XX. O seu nome está unido á lei que promulgou: a Lei de Leskien sobre a regularidade do cambio fonético.
Nado en Kiel[1], August Leskien estudou filoloxía na Universidade de Kiel e na de Leipzig, onde en 1864 conseguiu o doutoramento. Desde ese ano ao 1866 ensinou grego e latín na Thomasschule zu Leipzig. En 1866 estudou lingüística comparada na Universidade de Jena, onde foi alumno de August Schleicher e obtivo a habilitación docente o ano seguinte. Desde o 1867 foi profesor na Universidade de Gotinga, desde o 1869 en Jena e desde o 1870 en Leipzig; alí ensinou Filoloxía eslava[1], converteuse en titular en 1876 e conservou a cátedra ata 1916[2], ano da súa morte.
No centro das súas investigacións estivo a lingüística indoeuropea. Xunto con Karl Brugmann e Hermann Osthoff, Leskien foi un dos máis influentes inspiradores do movemento dos neogramáticos. Debémoslle en particular profundos estudos sobre as linguas eslavas e bálticas[1][2]; figura entre os fundadores da revista especializada Archiv für slavische Philologie. Legou o seu nome a unha lei fonética (a chamada "lei de Leskien"), segundo a cal o cambio fonético, en igualdade de condicións, resulta sempre co mesmo resultado, sen excepcións[2][3].