David Ben-Gurion

(1960)
Nome orixinal	(yi) דוד יוסף גרין (he) דָּוד בֶּן־גּוּרְיוֹן
Biografía
Nacemento	(ru) Давид Йосеф Грин 16 de outubro de 1886 Płońsk (Imperio Ruso)
Morte	1 de decembro de 1973 (87 anos) Ramat Gan, Israel (pt)
Causa da morte	Ictus
Lugar de sepultura	Midreshet Ben-Gurion (en)
Membro de Knesset
17 de novembro de 1969 – 27 de maio de 1970 – Zalman Shoval (pt)  → Lexislatura: 7th Knesset (en)
Membro de Knesset
23 de xaneiro de 1968 – 17 de novembro de 1969 Lexislatura: 6th Knesset (en)
Membro de Knesset
22 de novembro de 1965 – 23 de xaneiro de 1968 Lexislatura: 6th Knesset (en)
Membro de Knesset
14 de xullo de 1965 – 22 de novembro de 1965 Lexislatura: 5th Knesset (en)
Membro de Knesset
4 de setembro de 1961 – 14 de xullo de 1965 Lexislatura: 5th Knesset (en)
Membro de Knesset
30 de novembro de 1959 – 4 de setembro de 1961 Lexislatura: 4th Knesset (en)
Justice Minister of Israel (en)
13 de febreiro de 1956 – 7 de xaneiro de 1958 ← Pinchas Rosen (pt) – Pinchas Rosen (pt)  →
1º Primeiro ministro de Israel
3 de novembro de 1955 – 26 de xuño de 1963 ← Moshe Sharett (pt) – Levi Eshkol → Gabinete ministerial: Seventh government of Israel (en) , Eighth government of Israel (en) , Ninth government of Israel (en)
Membro de Knesset
15 de agosto de 1955 – 30 de novembro de 1959 Lexislatura: 3rd Knesset (en)
Minister of Defence (en)
21 de febreiro de 1955 – 26 de xuño de 1963 ← Pinhas Lavon (pt) – Levi Eshkol →
Minister of Transport and Road Safety (en)
14 de agosto de 1952 – 24 de decembro de 1952 ← David-Zvi Pinkas (pt) – Yosef Serlin (pt)  →
Membro de Knesset
20 de agosto de 1951 – 15 de agosto de 1955 Lexislatura: 2nd Knesset (en)
Education Minister of Israel (en)
19 de maio de 1951 – 8 de outubro de 1951 ← David Remez (pt) – Ben-Zion Dinur (pt)  →
Membro de Knesset
14 de febreiro de 1949 – 20 de agosto de 1951 Lexislatura: Constitutive Assembly (Israel) (en)
1º Primeiro ministro de Israel
14 de maio de 1948 – 26 de xaneiro de 1954 – Moshe Sharett (pt)  → Gabinete ministerial: Provisional government of Israel (en) , First government of Israel (en) , Second government of Israel (en) , Third government of Israel (en) , Fourth government of Israel (en)
Minister of Defence (en)
14 de maio de 1948 – 26 de xaneiro de 1954 – Pinhas Lavon (pt)  →
President of the Provisional State Council (en)
14 de maio de 1948 – 16 de maio de 1948
Secretario Xeral Histadrut (pt)
1921 –
Datos persoais
País de nacionalidade	Imperio Ruso Mandato británico de Palestina Imperio Otomán Israel
Relixión	Xudaísmo
Educación	Istanbul University Faculty of Law (en) Universidade de Varsovia Universidade de Istambul (pt)
Actividade
Campo de traballo	Política e Sionismo
Lugar de traballo	Tel Aviv
Ocupación	político , sindicalista , sionista (pt)
Partido político	National List (en) (1969–) Rafi (en) (1965–1968) Mapai (pt) (1930–1965) Ahdut HaAvoda (pt) (1919–1930) Poale Zion (pt) (1905–1919)
Membro de	Histadrut (pt) Jewish National Council (en)
Lingua	Lingua hebrea, Lingua yiddish, lingua turca e lingua polaca
Carreira militar
Conflito	Primeira guerra mundial
Participou en
14 de maio de 1948	declaration of Israeli independence (en)
Obra
Obras destacables (1948) Declaración de independencia de Israel
Familia
Cónxuxe	Paula Ben-Gurion
Fillos	Amos Ben-Gurion (en) , Renana Leshem (en) , Geula Ben-Eliezer (en)
Pai	Avigdor Ben Gurion (en)
Premios (1971)  Premio Bialik  Doutor honoris causa pola Universidade de Tel Aviv  honorary citizen of Jerusalem (en)
Sinatura

David Ben-Gurion (en hebreo: דָּוִד בֶּן גּוּרִיּוֹן), nado coma David Gruen en Płońsk en 1886 e finado en 1973, foi primeiro ministro de Israel entre 1948 e 1953 e de novo de 1955 a 1963.

Convertido en Rusia ao sionismo e ao socialismo, en 1906 trasladouse a Palestina, en 1915 as autoridades otomás expulsárono de Palestina polas súas actividades políticas e asentouse en Nova York, volveu a Palestina cando os británicos a conquistaron.

Ben-Gurion converteuse nun dos líderes do sionismo laborista, cando esta era a tendencia maioritaria no seo da Organización Sionista Mundial. Ben-Gurion foi o arquitecto da Yishuv, que creou un Estado xudeu dentro do Estado, e da Haganah, a organización paramilitar laborista.

Vida política: Primeiro ministro (1948-1953)

O 14 de maio de 1948 (o 5 de Iyar de 5708), leu Ben-Gurión en Tel Aviv a declaración de independencia de Israel; inmediatamente ao cabo da cal, o país foi atacado por sete estados árabes - Exipto, Siria, Xordania, o Líbano, Iraq, Arabia Saudita e o Iemen - no que foi o comezo da Guerra de Independencia de Israel.

Unha das súas primeiras ordes, como xefe de Estado de facto, foi a de unificar a todos os grupos combatentes hebreos, creando así ao Exército de Defensa de Israel, o Tzáhal (polas súas siglas en hebreo). Ben-Gurion outorgou á consolidación das Forzas Armadas e á desaparición como tales das milicias previas ao Estado, unha importancia tal, ao momento que non dubidou en mandar bombardear ata o seu afundimento ao barco rebelde "Altalena", con Menajem Beguin a bordo, con tal de impoñer a supremacía do novo estado e impedir o caos que suporía a tolerancia de grupos armados independentes.

O 25 de xaneiro de 1949, aínda sen concluír a guerra, tiveron lugar as primeiras eleccións ao parlamento israelí, a Knéset, das cales Ben-Gurion xurdiu electo como primeiro Primeiro ministro, ao mando do partido Laborista que se alzou con 46 escanos dos 120 en xogo, ocupando así mesmo o cargo de ministro de Defensa.

Ben-Gurion abocouse co ímpeto que o caracterizou á ardua tarefa de construír, estabilizar e consolidar un país en permanente conflito, semidespoboado, desprovisto de materias primas ou outras riquezas, e extremadamente heteroxéneo na súa composición demográfica. A súa peculiar percepción histórica, que combinaba permanentemente o sublime co mundano, levoulle a abrir de pau a pau as portas da inmigración xudía ao novo estado, aínda a costa de instalar ás multitudes recentemente chegadas en míseros casaríos maltreitos, en terras usurpadas aos palestinos, e de impoñer un durísimo sistema de racionamento de comestibles e outros bens a toda a poboación, que se prolongou ata fins dos anos 50. Produto dese mesmo realismo, asinou o 10 de setembro de 1952, co naquel momento Chanceler de Alemaña Occidental, Konrad Adenauer, un extremadamente controvertido acordo de indemnizacións e rendas alemás, como retribución inicial e parcial polos bens confiscados e polos traballos forzados - que non polas vidas perdidas ou o sufrimento causado aos xudeus no Holocausto - perpetrados pola Alemaña nazi.

Véxase tamén

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  David Ben-Gurion

A Galicitas posúe citas sobre:  David Ben-Gurion

Bibliografía

• Bar-Zohar, Michael, Ben-Gurion: A biography, Delacorte Press, 1979. ISBN 0-440-00987-1
• Gal, Allon, David Ben Gurion and the American Alignment for a Jewish State, Indiana Univ Press, 1992. ISBN 0-253-32534-X
• Heller, Joseph, The Birth of Israel 1945-1949: Ben-Gurion and His Critics, University Press of Florida, 2000. ISBN 0-8130-1732-7
• Rubinstein, Amnon, From Herzl to Rabin: The Changing Image of Zionism, Holmes and Meier Publishers, 2000. ISBN 0-8419-1408-7
• Samuels, Gertrude, B-G - Fighter of Goliaths: The Story of David Ben-Gurion, iUniverse Inc., 2000. ISBN 0-595-00742-2
• St.John, Robert, Ben-Gurion: The Biography of an Extraordinary Man, Garden City, Doubleday & Co., 1959.
• St. John, Robert, Ben-Gurion: Builder of Israel, Londres, London Pub Co, 1998. ISBN 0-9613262-4-7
• Teveth, Shabtai, Ben Gurion and the Palestinian Arabs - From Peace to War, NYC, Oxford Univ. Press, 1985. ISBN 0-19-503562-3
• Teveth, Shabtai, Ben Gurion: The Burning Ground 1886-1948, NYC, Houghton Mifflin, 1987. ISBN 0-7090-3332-X
• Teveth, Shabtai, Ben-Gurion and the Holocaust, NYC, Harcourt Brace, 1996. ISBN 0-15-100237-1

  Conflito árabe-israelí  

Participantes	Persoeiros	Conflitos	Diplomacia / Propostas de paz
Primarios: Estados e autoridades: Exipto Iraq Israel Xordania Líbano Palestina/ Estado de Palestina Arabia Saudita Siria Iemen Organizacións: Liga Árabe Partido Baaz Al-Fatah Hamas Consello Lexislativo Hesbulá FPLP PIJ OLP Antigos participantes: Exército da Guerra Santa Man Negra Haganah Irgun Lehi Exército do Líbano do Sur Mandato de Palestina Outros: Estados: Canadá Francia Alemaña Irán Noruega Rusia Reino Unido Estados Unidos Organizacións: Unión Europea ONU Antigas organizacións: Unión Soviética República Árabe Unida	Lester B. Pearson Hosni Mubarak Gamal Abdel Nasser Anwar Sadat Joschka Fischer Mahmoud Ahmadinejad Ali Khamenei Mohammad Khatami Ruhollah Khomeini Faisal I de Iraq Saddam Husayn Ehud Barak Menachem Begin David Ben-Gurion Moshe Dayan Levi Eshkol Golda Meir Benjamin Netanyahu Ehud Olmert Shimon Peres Yitzhak Rabin Ariel Sharon Chaim Weizmann Abdullah II de Xordania Hussein I de Xordania Hassan Nasrallah Fouad Siniora Mona Juul Johan Jørgen Holst Terje Rød-Larsen Mahmoud Abbas Yasser Arafat Salam Fayyad Marwan Barghouti Ismail Haniya Amin al-Husayni Khaled Mashal Ahmed Yassin Folke Bernadotte Hafez al-Assad Bashar al-Assad Idi Amin Arthur Balfour Ernest Bevin Madeleine Albright Ralph Bunche George W. Bush Jimmy Carter Bill Clinton Henry Kissinger Dennis Ross Cyrus R. Vance	1920 Revoltas de Palestina 1921 Revoltas de Iafa 1929 Revoltas de Palestina 1936–1939 Gran Revolta Árabe 1947 Revoltas de Xerusalén 1948 Guerra árabe-israelí 1953 Operación Shoshana 1956 Guerra de Suez 1967 Guerra dos Seis Días 1968–1970 War of Attrition 1972 Masacre dos Xogos Olímpicos de Múnic 1972 Operación Cólera de Deus 1973 Operation Spring of Youth 1973 Guerra do Yom Kippur 1975–1990 Guerra civil libanesa 1976 Operación Entebbe 1978 Operación Lintani 1979 Revolución iraniana 1981 Operación Ópera 1982 Guerra do Líbano 1982–2000 Conflito do Líbano do Sur 1985 Operación Perna de Madeira 1987–1990 Primeira Intifada 1991 Guerra do Golfo 1993 Operación Contabilidade 1996 Operación Uvas da Ira 2000–2005 Intifada de Al-Aqsa 2002 Operación Defensive Shield 2004 Operación Arco da Vella 2004 Operación Días de Penitencia 2006 Conflito de Gaza e Israel 2006 Conflito do Líbano e Israel 2007 Batalla de Gaza 2008-2009 Operación chumbo fundido 2014 Operación Marxe Protectora Conflito israelí-palestino de 2023	Carta de Cambon Declaración de Balfour de 1917 Acordo Faiçal-Weizmann de 1919 Conferencia de San Remo de 1920 Libro Branco de Churchill de 1922 Libro Branco de 1939 Plan da ONU para a partición de Palestina de 1947 Declaración de independencia de Israel Resolución 194 da Asemblea Xeral da ONU de 1948 Acordos de armisticio de 1949 Carta Nacional Palestina de 1964 Resolución de Khartoum de 1967 Resolución 242 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Resolución 338 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Resolución 339 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Resolución 350 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Resolución 425 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Acordos de Camp David de 1978 Resolución 446 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Tratado de Paz exipcio-israelí de 1979 Resolución 452 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Resolución 478 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Resolución 497 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Acordos israelo-libaneses do 17 de maio de 1983 Conferencia de Madrid de 1991 Acordos de Oslo de 1993 Tratado de Paz xordano-israelí de 1994 Acordos de Wye River de 1998 Cume de Camp David de 2000 Cume de Taba de 2001 Iniciativa árabe de paz de 2002 Plan para a Paz de 2002 Resolución 1559 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Resolución 1583 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Cume de Sharm el-Sheikh Summit de 2005 Plan de retirada unilateral israelí Documento dos prisioneiros palestinos de 2006 Resolución 1701 do Consello de Seguridade das Nacións Unidas Resolución 67/19 da Asemblea Xeral das Nacións Unidas