Biografía | |
---|---|
Nacemento | valor descoñecido |
Morte | 19 de agosto de 768 ↔ 20 de agosto de 768 Catedral de Iorque (pt) |
Lugar de sepultura | Catedral de Iorque (pt) |
Rei de Northumbria | |
737 – 758 ← Ceolwulf de Northumbria – Oswulf de Northumbria → | |
Actividade | |
Ocupación | monarca |
Familia | |
Familia | Leodwaldings (en) |
Fillos | Oswulf de Northumbria, Osgifu (en) , Oswine of Northumbria (en) |
Pai | Eata (en) |
Irmáns | Egberto de York (pt) |
Eadberht, finado o 20 de agosto de 768, foi rei de Northumbria de 737 ou 738 a 758.
Foi irmán de Ecgbert, arcebispo de York. O seu reinado é visto como un retorno ás ambicións imperiais de Northumbria e puido representar un período de prosperidade económica. Afrontou oposición interna de dinastías rivais e polo menos dous rivais reais ou potenciais foron asasinados durante o seu reinado. En 758 abdicou a favor do seu fillo Oswulf e entrou como monxe en York.
Eadberht converteuse en gobernante de Northumbria tras a segunda abdicación do seu primo Ceolwulf, que entrou no mosteiro en Lindisfarne. A diferenza da súa primeira abdicación de Ceolwulf, na que interveu a forza, esta segunda, a favor de Eadberht, pode que fose voluntaria[1].
Eadberht fillo de Eata era descendente de Ida de Bernicia a través dos seus fillos, Ocga (Crónica anglosaxoa e Anglian colection) ou Eadric (Historia Brittonum). A rama familiar á que pertenceu Eadberht recibía o nome de Leodwaldingas, polo seu avó, e avó de Ceolwulf, Leodwald fillo de Ecgwulf. A xenealoxía dá ao pai de Eadberht, Eata, o cognomen de Glin Mawr[2].
Eadberht parece que tivo que afrontar a oposición de familias rivais ao longo do seu reinado. Eardwine, probabelmente fillo de Eadwulf, e avó do rei futuro rei Eardwulf, foi asasinado en 740[3]. En 750 Offa, fillo de Aldfrith foi sacado do santuario de Lindisfarne e asasinado tras un asedio, mentres que o bispo Cynewulf de Lindisfarne, que presumibelmente apoiara a Offa, foi destronado e detido en York[4]. A importancia de fundacións relixiosas nas loitas políticas e familiares en Northumbria é aparente. A familia de Eardwine está asociada con Ripon, Offa e Ceolwulf con Lindisfarne, e Hexham parece apoiar reis e nobres enfrontados con Lindisfarne[5]. Eadberht, aínda así, como irmán do arcebispo de York, gozou do apoio do máis grande prelado de Northumbria.[6]
O reinado de Eadberht viu grandes reformas no tema da cuñaxe, e algunhas moedas mencionan ao rei Eadberht e ao arcebispo Ecgberht. Kirby conclúe que "as indicacións son que Eadberht traía prosperidade nova ao seu reino"[7]. Unha carta enviada polo papa Paulo I a Eadberht e Ecgberht, ordenándolles devolver as terras tomadas ao abade Fothred, e entregada ao seu irmán Moll, presumibelmente o futuro rei Æthelwald Moll, suxire que Eadberht tentou recuperar algúns dos vastos territorios doados á igrexa en reinados precedentes[8].
Kirby suxire que "ocorrera evidentemente un resurximento das ambicións norteñas do século sétimo entre os northumbrianos na corte de Eadberht".
O primeiro rexistro dos esforzos de Eadberht para recrear este dominio aparece en 740, o ano da morte de Earnwine. Infórmase dunha guerra entre pictos e Northumbria, durante a que Æthelbald de Mercia, aproveitou a ausencia de Eadberht para saquear as súas terras. A razón para esta guerra é incerta, pero Woolf suxire que estea relacionada co asasinato de Earnwine. O pai de Earnwine estivera exiliado no norte tras a súa derrota na guerra civil de 705–706, e poida ser que o rei picto Óengus, ou Æthelbald, ou ambos, tentasen situalo no trono de Northumbria[9].
En 750, Eadberht conquistou a chaira de Kyle e en 756, atacou xunto ao rei Óengus aos britanos de Alt Clut:
Aquel Ouania é moi probabelmente a actual Govan, pero a localización de Newanbirig non está tan clara[11]. A pesar de que hai moitos Newburghs, o máis probábel é que se trate de Newburgh-upon-Tyne, preto de Hexham. Unha interpretación alternativa dos acontecementos de 756 identifica Newanbirig con Newborough preto de Lichfield no reino de Mercia. Unha derrota aquí para Eadberht e Óengus polos mercianos de Æthelbald correspondería coas lendas da fundación de Santo André de que un rei chamado Óengus fillo de Fergus fundou a igrexa alí como acción de grazas a Santo André por salvalo despois dunha derrota en Mercia[12].
Eadberht abdicou en 758, entrando ao mosteiro dependente da catedral de York. A súa morte alí en 768 consta na crónica de Simeón de Durham. A súa Historia da Igrexa de Durham rexistra que Eadberht foi enterrado no soportal da catedral, xunto ao seu irmán Ecgberht, que morrera en 766.
O seu fillo Oswulf sucedeuno, pero foi asasinado antes dun ano[13]. Aínda así, o marido da súa filla Osgifu, Alhred converteuse en rei, e os descendentes de Eadberht, como Ælfwald, fillo de Oswulf e Osred, fillo de Osgifu, disputaron o trono de Northumbria até finais do século. O último descendente coñecido de Eadberht é o fillo de Osgifu, San Alhmund, asasinado en 800 por orde de Eardwulf, e reputado como mártir[14].
Reis de Northumbria | |
---|---|
Reis de Deira e Bernicia 604–642 | |
Reis de Northumbria 642–867 | |
Reis de Jórvik 867–954 |