As microformas[1] son reproducións reducidas de documentos, normalmente películas ou papel, feitas con fins de transmisión, almacenamento, lectura e impresión. As imaxes de microformas adoitan reducirse a un 4% ou 1⁄25 tamaño do documento orixinal. Para fins especiais, pódense utilizar maiores reducións ópticas.
Son comúns tres formatos: microfilme (bobinas), microfichas (follas planas) e tarxetas perforadas. As microtarxetas ou microcards tamén coñecidas como micro-opacas, un formato que xa non se produce, similares ás microfichas pero impresas en cartón.
Historia
Usando o proceso do daguerrotipo, John Benjamin Dancer foi un dos primeiros en producir microfotografías, en 1839.[2] Conseguiu unha relación de redución de 160:1. Dancer perfeccionou os seus procedementos de redución co proceso de colodión húmido de Frederick Scott Archer, desenvolvido entre 1850 e 1851, pero descartou o seu traballo de décadas nas microfotografías como un pasatempo persoal e non documentou os seus procedementos. A idea de que a microfotografía non podía ser máis que unha novidade foi unha opinión compartida no Dictionary of Photography de 1858, que cualificou o proceso de "algo insignificante e infantil".[3]
A microfotografía foi suxerida como método de conservación de documentos polos astrónomos James Glaisher e John Hersche. Os dous asistiron á Gran Exposición de Londres en 1851. Referíndose á exposición de fotografía, Glaisher dixo que era "o descubrimento máis notábel dos tempos modernos", e argumentou no seu informe oficial usar a microfotografía para preservar documentos.[4]
Durante o asedio de París na Guerra franco-prusiana en 1871, había un servizo de correos operado por pombos. O químico Charles-Louis Barreswil propuxo a aplicación da fotografía para imprimir mensaxes de tamaño reducido. Estas impresións, que non excedían os 40 mm, realizábanse en papel fotográfico e inseríanse nun cano feito cunha pluma de ganso ou metal delgado para protexelas dos elementos,[5] e eran enganchadas na cola dos pombos.[6]
Os desenvolvementos na microfotografía seguiron nas décadas seguintes, pero foi co cambio de século cando o seu potencial de uso práctico se ampliou. En 1896, o enxeñeirocanadense Reginald A. Fessenden suxeriu que as microformas eran unha solución compacta para os materiais difíciles de manexar dos enxeñeiros pero consultados con frecuencia. Propuxo que se poderían facer até 150.000.000 de palabras para caber nunha polgada cadrada, e que un cubo dun pé podería conter 1,5 millóns de volumes.[7]
En 1906, Paul Otlet e Robert Goldschmidt propuxeron o livre microphotographique como unha forma de aliviar o custo e as limitacións de espazo impostas polo formato códice.[8] O obxectivo xeral de Otlet era crear unha Biblioteca do Centro Mundial de Documentación Xurídica, Social e Cultural, e viu a microfichas como unha forma de ofrecer un formato estable e duradeiro que fose económico, fácil de usar, fácil de reproducir e extremadamente compacto. En 1925, o equipo falou dunha biblioteca masiva onde cada volume existía como negativos e positivos mestres, e onde se imprimían elementos baixo demanda para os clientes interesados. Na década de 1920 o microfilme comezou a utilizarse nun ámbito comercial. O banqueiro da cidade de Nova York, George McCarthy, recibiu unha patente en 1925 para a súa máquina "Checkograph", deseñada para facer copias micrográficas de cheques cancelados para o seu almacenamento permanente polas institucións financeiras. En 1928, a Eastman Kodak Company comprou o invento de McCarthy e comezou a comercializar dispositivos de microfilmación de cheques baixo a súa división "Recordak".[9]
Entre 1927 e 1935, a Biblioteca do Congreso microfilmou máis de tres millóns de páxinas de libros e manuscritos na Biblioteca Británica;[10] en 1929 o Social Science Research Council e o American Council of Learned Societies uníronse para crear un Joint Committee on Materials for Research, presidido durante a maior parte da súa existencia por Robert C. Binkley, que analizou de preto o potencial das microformas para servir letras pequenas. tiradas de materiais académicos ou técnicos. En 1933, Charles C. Peters desenvolveu un método para microformatear disertacións, e en 1934 a Biblioteca Nacional de Agricultura dos Estados Unidos implementou o primeiro servizo de impresión baixo demanda de microformas, que foi seguido rapidamente por unha empresa comercial semellante, Science Service.[7]
En 1935, a división Recordak de Kodak comezou a filmar e publicar The New York Times en bobinas de microfilme de 35 milímetros, marcando o inicio da era da conservación dos xornais en película.[9] Este método de almacenamento de información recibiu a sanción da Asociación Americana de Bibliotecas na súa reunión anual de 1936, cando aprobou oficialmente as microformas.
A Biblioteca da Universidade de Harvard foi a primeira grande institución en decatarse do potencial do microfilme para preservar follas de papel impresos en papel de periódico de alto contido ácido e lanzou o seu "Proxecto de xornais estranxeiros" para preservar tales publicacións efémeras en 1938.[9] O microfilme en rolo resultou ser moito máis satisfactorio como medio de almacenamento que os métodos anteriores de almacenamento de información de películas, como o Photoscope, o Film-O-Graph, o Fiske-O-Scope e as diapositivas de película.
O ano 1938 tamén viu outro acontecemento importante na historia do microfilme cando Eugene Power estableceu University Microfilms International (UMI).[9] Durante o seguinte medio século, a UMI dominaría o campo, filmando e distribuíndo edicións en microfilme de publicacións actuais e pasadas e disertacións académicas. Despois doutro cambio de nome de curta duración, UMI pasou a formar parte de ProQuest Information and Learning en 2001.
Usos
Os sistemas que montan imaxes de microfilme en tarxetas perforadas utilizáronse amplamente para o almacenamento de arquivos de información de enxeñería.
Por exemplo, cando as aeroliñas solicitan debuxos de enxeñería para apoiar o equipo adquirido, normalmente especifican microfilmes montados en tarxetas perforadas cun sistema de indexación estándar da industria.
As bibliotecas comezaron a usar microfilmes a mediados do século XX como estratexia de preservación para coleccións de xornais en deterioración. A microfilmación tamén era unha medida de aforro de espazo. En 1948, iniciouse o Proxecto de Copia Conxunta Australiano; coa intención de filmar rexistros e arquivos do Reino Unido relacionados con Australia e o Pacífico. Ao redor do mesmo tempo, as Oficinas de Apostas Licenciadas no Reino Unido comezaron a usar a microfotografía como medio de manter rexistros compactos das apostas realizadas.
O microfilme ten numerosas características: permite ás bibliotecas acceder a coleccións sen poñer en risco os artigos raros, fráxiles ou valiosos por roubo ou dano. É relativamente compacto, con custos de almacenamento moito menores que os documentos de papel. É unha forma arquivística relativamente estable cando se procesa e almacena adecuadamente. No entanto, a desvantaxe principal dos microformas é que a imaxe é demasiado pequena para ser lida a simple vista e require ampliación analóxica ou dixital para ser lida.
As ilustracións fotográficas reprodúcense mal no formato de microforma, coa perda de claridade e semitons. As copiadoras de lectura non sempre están dispoñibles, limitando a capacidade do usuario para facer copias para os seus propósitos. A microforma de cor é extremadamente cara, desalentando a maioría das bibliotecas a subministrar filmes de cor.
Ao ser almacenado nas gabetas, é fácil arquivar mal unha ficha, e a partir de entón non estaría dispoñíbel. Como todos os formatos de medios analóxicos, a microforma carece de características apreciadas polos usuarios de medios dixitais. A lectura de microfilmes nunha máquina durante certo tempo pode causar dor de cabeza ou fatiga ocular.
Características
Permite ás bibliotecas acceder ás coleccións sen poñer en risco de roubo ou dano elementos raros, fráxiles ou valiosos.
O microfilm ten unha proporción de un a un para os usuarios. Só un usuario pode acceder a un microformulario á vez. Para aumentar isto debes duplicar, distribuír e almacenar aumentando a man de obra necesaria para manter a recollida.
É relativamente compacto, con custos de almacenamento moito menores que os documentos en papel. Normalmente 75 páxinas de tamaño de documento a 24x encaixan nunha funda de microficha 4x6, 240 páxinas de informe a 48x encaixan nunha ficha COM 4x6. En comparación co papel de arquivo, os microformularios poden reducir os requisitos de almacenamento de espazo até un 95 %. [12]
É máis barato distribuír que a copia en papel se os usuarios teñen equipos relacionados para acceder a esas imaxes. A maioría dos servizos de microfichas obteñen un desconto masivo nos dereitos de reprodución e teñen custos de reprodución e transporte máis baixos que unha cantidade comparable de papel impreso. Isto depende do prezo actual da película e do franqueo, así como da dispoñibilidade do equipamento do usuario final para as necesidades requiridas. É por iso que os tribunais especifican a imaxe impresa da película e non a propia película. O Tribunal Supremo dos Estados Unidos, desde novembro de 2017, mostrou unha preferencia por un envío dixital PDF-A fronte ás imaxes analóxicas.
É unha forma de arquivo relativamente estable cando se procesa e se almacena correctamente. Os microfilmes estándar de conservación usan o proceso de haluro de prata, creando imaxes de prata en emulsión de xelatina dura sobre unha base de poliéster. Con condicións de almacenamento adecuadas e difíciles de manter, esta película ten unha esperanza de vida de ~ 500 anos. [13] Porén, cando os niveis de temperatura e humidade son superiores ao necesario, moitas veces ocorren unha serie de cousas. Os fungos poden comer a xelatina utilizada para unir o haluro de prata. A base de acetato da película degrádase tamén coñecida como síndrome do vinagre. O redox é a oxidación da superficie da película e adoita atoparse en zonas de maior humidade. Independentemente da temperatura, as manchas (REDOX) aparecen na película e son causadas pola oxidación dos materiais almacenados con ou preto da película. Os sistemas baseados en diazo cunha vida de arquivo inferior (<20 anos) que teñen superficies de poliéster ou epoxi úsanse habitualmente como medio para duplicar e distribuír películas a un número máis amplo de usuarios. Diazo non se usa como mestre de cine senón como duplicado dunha imaxe baseada en prata.
A principal desvantaxe das microformas é que a imaxe é (xeralmente) demasiado pequena para ler a simple vista e require un aumento analóxico ou dixital para ler.
As máquinas lectoras utilizadas para ver microformas adoitan ser difíciles de usar; A microficha leva moito tempo, e a microfilme require que os usuarios enrolen e rebobinen coidadosamente até chegar ao punto onde se almacenan os datos que buscan.
As ilustracións fotográficas reprodúcense mal en formato microforma, con perda de claridade e de semitonos. Os últimos visores/escáneres dixitais electrónicos poden dixitalizar en tons grises, o que aumenta moito a calidade das fotografías, pero a natureza bitonal inherente do microfilme limita a súa capacidade de transmitir moita sutileza de tons.
As impresoras lectoras non sempre están dispoñibles, o que limita a capacidade do usuario para facer copias para os seus propios fins. Non se poden utilizar as fotocopiadoras convencionais.[14]
A microforma en cor é moi cara, polo que desaconsella a maioría das bibliotecas que fornecen películas en cor. Os colorantes fotográficos en cor tamén tenden a degradarse a longo prazo. Isto provoca a perda de información, xa que os materiais en cor adoitan fotografarse utilizando películas en branco e negro.[14] A falta de calidade e imaxes en cor nos microfilmes, cando as bibliotecas estaban descartando orixinais en papel, foi un gran impulso para o traballo de Bill Blackbeard e outros historiadores da banda deseñada para rescatar e manter os arquivos orixinais en papel de páxinas en cor da historia dos cómics dos xornais. Moitas imaxes en cor que non eran de banda deseñada non foron obxecto destes esforzos e perdéronse.
Cando se almacena en caixóns de maior densidade, é fácil arquivar mal unha ficha, que despois non estará dispoñíbel. Como resultado, algunhas bibliotecas almacenan microfichas nunha zona restrinxida e obtéñena baixo demanda. Algúns servizos de fichas usan caixóns de menor densidade con petos etiquetados para cada tarxeta.
Como todos os formatos de medios analóxicos, as microfichas carecen de funcións que gozan os usuarios de medios dixitais. As copias analóxicas degradan con cada xeración, mentres que algunhas copias dixitais teñen unha fidelidade de copia moito maior. Os datos dixitais tamén se poden indexar e buscar facilmente.
A lectura de microfilmes nunha máquina durante algún tempo pode causar dor de cabeza e/ou fatiga ocular.
É común mutilar, danar ou perder accidentalmente o microfilme. Os usuarios poden cortar, dobrar, raiar, envorar e desfigurar microformas con moita facilidade. A maioría dos danos á película prodúcense polo uso xeral, onde as guías de vidro dos lectores e a sucidade adoitan raiar a emulsión, atascarse a película nos soportes e, doutro xeito, danar a película por un mal manexo do usuario.
O microfilme non permite a reprodución sinxela. A película non é para sempre, polo que para manter as imaxes necesitarán duplicalas nunha nova imaxe. Este proceso de imaxe analóxica a analóxica reduce a calidade da imaxe nun 12% ou máis. Co paso do tempo, a imaxe perderase se se mantén só en forma analóxica.
Dado que é unha imaxe analóxica (unha imaxe dos datos orixinais), pódese ver cun aumento leve. A diferenza dos medios dixitais, o formato non require ningún software para decodificar os datos almacenados nel. É comprensible para as persoas alfabetizadas na lingua escrita; o único equipo que se precisa é un dispositivo para ampliar a imaxe de forma adecuada. Moitos consideran que, porque unha imaxe se pode ver cunha lupa ou outro pequeno dispositivo, o microfilm é sinxelo de usar. En grandes depósitos de microfilmes, é pouco práctico atopar imaxes non indexadas entre millóns de outras en centos de rolos de película. A calidade da imaxe do microfilme descríbese a miúdo como lexible, descifrable e ilexible. A información fotográfica da película adoita borrarse polo proceso xa que a imaxe redúcese a branco e negro, non a medias tintas ou grises.
As impresións de microfilmes son aceptadas nos procesos legais como substitutos dos documentos orixinais, pero esixen que os lectores/impresoras convertan as imaxes de novo en papel. Case todos os fabricantes de impresoras de lectores analóxicos deixaron de producir e apoiar estas unidades en favor da reprodución dixital.
O microfilme pode converterse dixitalmente e estenderse a un gran número de usuarios ao mesmo tempo con pouco ou ningún custo engadido para os usuarios. O microfilme dixital ou o microfilme de saída informática adoita crearse a partir de substitutos dixitais, polo que hai imaxes dixitais e analóxicas que ofrecen unha copia de seguridade moi segura e a posibilidade de utilizar as imaxes sen risco de danar a película.
Lectores e impresoras
Un lector de microformas (microfichas) nunha biblioteca.
Existen dous tipos de lectores de microformas: de escritorio e portátiles. Os de escritorio son máquinas grandes con pantalla translúcida que proxectan a imaxe da microforma, podendo ler códigos de barras na película e mudar o aumento da imaxe. Os portátiles son pequenos e lixeiros, ideais para levar, e proxectan a imaxe nunha pantalla reflectora. M. de Saint Ra e Atherton Seidell desenvolveu un dispositivo de visualización de microfilmes monocular sinxelo e económico (2,00 dólares en 1950), coñecido como "visor Seidell", que foi vendido durante os anos 40 e 50.[15]
As impresoras de microfilmes usan técnicas de fotocopiado (véxase reprografía) para imprimir imaxes de películas. As máquinas modernas tamén poden converter estas imaxes en ficheiros dixitais.
Medios
Rolo de microfilmeTarxeta de apertura con información de hollerithUnha ficha de chaqueta enganada
Película plana
A película plana de 105 × 148mm úsase para microimaxes de debuxos de enxeñería moi grandes. Estes poden levar un título fotografiado ou escrito ao longo dun bordo. A redución típica é duns 20, o que representa un debuxo de 2,00 × 2,80 metros. Estes filmes gárdanse como microfichas.
Microfilme
O microfilme de 16 mm ou 35 mm, xeralmente sen perforacións, é utilizado segundo o estándar cinematográfico. Almacénase en bobinas abertas ou en casetes. As longitudes estándar son 30,48 m para rollos de 35 mm, e entre 30,48 m e 65,53 m para rollos de 16 mm. Un rolo de 35 mm pode conter até 600 imaxes de planos de enxeñaría ou 800 páxinas de xornais. O de 16 mm pode albergar 2.400 imaxes de tamaño carta ou 10.000 documentos pequenos, como cheques, colocando ambos os lados dos orixinais lado a lado na película.
Tarxetas de apertura
As tarxetas de apertura ou perforadas son tarxetas de Hollerith nas que se fixo un burato. O chip de microfilme de 35mm está montado no burato dentro dunha funda de plástico transparente ou asegurado sobre a abertura con cinta adhesiva. Utilízanse para debuxos de enxeñería en todas as disciplinas da enxeñaría. Hai bibliotecas destes que conteñen máis de 3 millóns de tarxetas. As tarxetas de apertura pódense almacenar en caixóns ou en unidades rotativas independentes.
Microfichas
Un soporte con microfichas
Unha microficha é unha folla de película plana, de 105 × 148 mm, o mesmo tamaño que o estándar internacional para o tamaño de papel ISO A6. Leva unha matriz de microimaxes. Todas as microfichas lense co seu texto paralelo ao lado longo da ficha. Os marcos poden ter unha orientación horizontal ou vertical. Na parte superior da ficha pódese rexistrar un título para a súa identificación visual.
O formato máis utilizado é unha imaxe de retrato duns 10 × 14 mm. Os papeis de tamaño oficina ou as páxinas de revistas requiren unha redución de tamaño de 24 ou 25. As microfichas gárdanse en sobres abertos, que se colocan en caixóns ou caixas como tarxetas de arquivo ou se meten nos petos dos libros feitos a tal efecto.
Ultraficha
Ultraficha é unha versión excepcionalmente compacta dunha microficha ou microfilme, que almacena datos analóxicos a densidades moito máis altas. A ultraficha pódese crear directamente desde ordenadores usando periféricos axeitados. Normalmente úsanse para almacenar datos recollidos de operacións moi intensivas en datos, como a teledetección.
Creación de imaxes
Para crear soportes microformados, unha cámara planetaria está montada co eixe vertical sobre unha copia que está estacionaria durante a exposición. A saída de alto volume é posible cunha cámara rotativa que move a copia suavemente pola cámara para expoñer a película que se move coa imaxe reducida. Alternativamente, pode ser producido por ordenadores.
Película
Normalmente, a microfilmación utiliza material monocromático pancromático de alta resolución. Tamén se pode utilizar unha película de cor positiva que dá boa reprodución e alta resolución. O rolo de película ofrécese 16, 35 e 105 mm de ancho en lonxitudes de 30 metros (100 ft) e máis longo, e normalmente non está perforado. A película en rolo é desenvolvida, fixada e lavada por procesadores continuos.
A película en follas ofrécese en tamaño ISO A6. Isto é procesado a man ou usando un procesador de raios X dental. A película da cámara ofrécese montada en tarxetas de apertura. As tarxetas de apertura desenvólvense, arranxan e lavan inmediatamente despois da exposición mediante equipos instalados na cámara.
As primeiras microformas e microfilmes de follas cortadas (até a década de 1930) foron impresos en película de nitrato, o que supón un alto risco para as súas institucións, xa que é químicamente inestable e é un perigo de incendio. Desde finais dos anos 30 até a década de 1980, os microfilmes adoitaban imprimirse sobre unha base de acetato de celulosa, que é propensa a bágoas, síndrome do vinagre e manchas redox. A síndrome do vinagre é o resultado da descomposición química e produce "pandeo e encollemento, fraxilización e burbullas".[16] As manchas redox son manchas amarelas ou arrubiadas de 15 a 150 micrómetros creadas por ataques oxidativos na película, e débense en gran parte a malas condicións de almacenamento.[17]
Cámaras
Hai varios tipos de cámaras de microfilme, incluíndo as de filme plano e as de rollo. As de filme plano úsanse principalmente para debuxos de enxeñaría, coa cámara desprazándose horizontalmente para capturar a imaxe. As de rolo son similares, pero tamén poden moverse verticalmente. Algúns modelos de cámaras capturan patróns de luz, chamados "blips", para identificar dixitalmente cada fotograma.
As cámaras de fluxo toman documentos de forma automática, algúns modelos incluso poden capturar ambos os lados dos documentos. As cámaras de microficha usan un mecanismo de paso e repetición para avanzar o filme despois de cada exposición.
Por último, os equipos de saída de microfilme de ordenador aceptan un fluxo de datos e expoñen o filme para producir imaxes como se o fluxo fora enviado a unha impresora de liñas, creando microfilmes de documentos de ordenador.
Tarxeta de microfilme de saída do ordenador
Duplicación
A duplicación de microfilmes implica unha exposición de contacto e posterior procesamento para obter unha imaxe permanente. Os filmes de haluro de prata son usados para crear negativos, dos cales se crean copias para os investigadores, e os orixinais gárdanse en almacenamento profundo para a súa preservación.
Os filmes diazo, que dan imaxes azuis ou negras, e os vesiculares, que crean imaxes mediante a liberación de burbullas de nitróxeno, tamén son usados, pero non son aptos para copias adicionais.
Conversión de formato
Os estándares modernos de microfilmación requiren que se produza e almacene un conxunto mestre de filmes, que se usen só para facer copias de servizo. Isto reduce a degradación da imaxe ao evitar facer copias de copias.
A conversión de formato pode implicar cortar microfichas individuais de rolos de filme de 105 mm, ou inserir tiras de filme de 16 mm ou 35 mm en fundas transparentes para crear microfichas encasquetadas.
Conversión dixital
Outro tipo de conversión é microforma a dixital. Isto faise mediante un escáner óptico que proxecta a película nunha matriz CCD e captúraa nun formato dixital bruto.
A condición física do microfilme impacta na calidade da copia dixitalizada. A dixitalización pode ser económica con escáneres automatizados que fornecen imaxes de alta calidade en varios formatos dixitais.[18] Para que estas imaxes sexan útiles, deben organizarse, o que pode involucrar o uso de recoñecemento óptico de caracteres (OCR). Porén, a precisión do OCR pode ser afectada por varios problemas, incluíndo tipografías pouco comúns, impresión desbotada e textos inclinados.[19] En casos onde o OCR non é viable, os datos deben ser introducidos manualmente.
↑Exhibition of the Works of Industry of All Nations 1851. Reports by the Juries on the Subject in the Thirty Classes into which the Exhibition was Divided. (London: John Weale, 1852).
↑Robert Goldschmidt and Paul Otlet, Sur une forme nouvelle du livre— le livre microphotographique, L'Institut international de bibliographie, Bulletin, 1907.
