O saiga,[3] Saiga tatarica, é unha especie de mamífero artiodáctilo da familia dos bóvidos, subfamilia dos antilopinos.
Para a maioría dos autores é unha especie monotípica, isto é, a única do seu xénero, na que se recoñecen dúas subespecies.[1]
Taxonomía
Descrición
Xénero
O xénero foi descrito en 1843 polo naturalista, botánico, zoólogo e micólogo inglés John Edward Gray, no seu traballo List Specimens Mamm. Coll. Brit. Mus.: XXVI.
Especie
A especie describiuna Linneo en 1766 na 12ª edición do seu Systema Naturae, baixo o nome de Capra tatarica.[4]
Etimoloxía
O nome Saiga procede do ruso сайгá saĭga, que a tomou do casaco saigak (unha subespecie dun cordeiro da especie Ovis ammon).[5]
Sinónimos
Ademais do nome actualmente válido, e o que usou Linneo para describila, a especie coñeceuse tamén polos seguintes sinónimos:
- Antilope saiga Pallas, 1766
- Antilope scythica Pallas, 1766
- Capra tatarica Linnaeus, 1766 (basónimo)
- Capra sayga Forster, 1768
- Cemas colus Oken, 1816
- Ibex imberbis Gmelin, 1760
Subespecies
Como quedou dito, a maioría dos autores recoñecen unha única especie dos xénero Saiga, subdividida en dúas subespecies:
- Saiga tatarica mongolica Bannikov, 1946.[6]
- Saiga tatarica tatarica (Linnaeus, 1766).[7]
Controversia taxonómica
Porén, os autores de Mammal Species of the Word consideran a subespecie mongólica como especie separada, denominada Saiga borealis, con dúas subespecies, clasificando por tanto o xénero Saiga deste xeito:[8]
- Saiga
- Saiga borealis
- Saiga borealis borealis
- Saiga borealis mongolica
- Saiga tatarica
Cómpre dicir que a xeneralidade dos autores consideran Saiga borealis como sinónimo de Saiga tartárica.
Historia
É unha especie de antílope gravemente ameazada que orixinalmente habitaba amplas zonas da estepa euro-asiática, dende os Montes Cárpatos e o Cáucaso até Zungaria (ou Dzungaria)[9] e Mongolia.
Tamén vivían en América do Norte durante o Plistoceno. Hoxe, a subespecie dominante (S. t. tatarica) só se atopa nun lugar en Rusia (na República dos Calmucos) e en tres áreas de Casaquistán (os Urais, Ustiurt e Betpak-Dala). Unha parte da poboación de Ustiurt migra cara ao sur até Uzbekistán e en ocasións até Turkmenistán no inverno. Está extinta na República Popular da China e no suroeste de Mongolia. Foi cazada masivamente en Romanía e Moldavia até que se extinguiu nesas rexións a finais do século XVIII. A subespecia mongol (S. t. mongolica) só se atopa no oeste de Mongolia.[10]
