Thermoproteota | |||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Archaea Sulfolobus infectada polo virus específico STSV-1. | |||||||||
Clasificación científica | |||||||||
| |||||||||
Clase | |||||||||
| |||||||||
Sinonimia | |||||||||
|
Os Thermoproteota (tamén coñecidos como Crenarchaea ou Crenarchaeota) son procariotas que foron clasificados como un filo do dominio Archaea.[2][3][4] Inicialmente, pensábase que os Thermoproteota eran extremófilos dependentes do xofre, pero estudos recentes identificaron ARNr ambiental característico de Thermoproteota que indica que estes organismos poden ser as arqueas máis abundantes nos ambientes mariños.[5] Orixinalmente, foron separados das outras arqueas baseándose en secuencias de ARNr; outras características fisiolóxicas, como a falta de histonas, apoian esta división, aínda que atopáronse algunhas crenarqueas que teñen histonas.[6] Ata hai pouco todas as arqueas Thermoproteota cultivadas eran termófilas ou hipertemófilas, algunhas das cales tiñan a capacidade de poder crecer ata a 113 °C.[7] Estes organismos tínguense como gramnegativos e son morfoloxicamente diversos, con células que poden ser bacilos, cocos, filamentosas ou de formas raras.[8]
Os Thermoproteota foron inicialmente clasificados formando parte do reino Eocyta en 1984,[9] mais esta clasificación foi despois descartada. O termo "eocito" aplícase agora tanto aos organismos TACK (antes Crenarchaeota) coma aos Thermoproteota.
Un dos membros mellor caracterizados do filo é Sulfolobus solfataricus. Este organismo foi illado orixinalmente de fontes xeotermais sulfúricas de Italia, e crece a 80 °C e a pH de 2–4.[10] Desde a súa caracterización inicial feita por Wolfram Zillig, un pioneiro na investigación das arqueas e os termófilos, atopáronse especies similares do mesmo xénero por diversas partes do mundo. A diferenza da gran maioría dos termófilos cultivados, Sulfolobus crece aerobicamente como quimioorganótrofo (obtendo a súa enerxía de fontes orgánicas como os azucres). Estes factores permiten un crecemento moito máis fácil en condicións de laboratorio que o dos organismos anaerobios e isto fixo que Sulfolobus se convertese nun organismo modelo para o estudo de hipertermófilos e un gran grupo de virus diversos que se replican dentro deles.
LTP_06_2022 baseado no ARNr 16S[11][12][13] | GTDB 08-RS214 baseado en 53 proteínas marcadoras[14][15][16] | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
|
|
A irradiación de células de S. solfataricus con luz ultravioleta induce unha intensa formación de pili tipo IV, que poden despois promover a agregación celular.[17] Ajon et al. demostraron que a agregación celular inducida por luz ultravioleta[18] mediaba unha alta frecuencia intercelular de intercambios de marcadores cromosómicos. Os cultivos que eran inducidos con luz ultravioleta tiñan taxas de recombinación que excedían as dos cultivos non inducidos en tres ordes de magnitude. As células de S. solfataricus só poden agregarse con outros membros da súa propia especie.[18] Frols et al.[17][19] e Ajon et al.[18] consideraron que o proceso de transferencia de ADN inducible con luz ultravioleta, seguido da reparación por recombinación homóloga dos danos no ADN, é un importante mecanismo para promover a integridade do cromosoma.
Este proceso de transferencia de ADN pode considerarse unha forma primitiva de interacción sexual.
Desde 1992 están publicándose datos de secuencias de xenes que pertencen aos Thermoproteota de ambientes mariños.[20],[21] Desde entón, utilizouse a análise dos abundantes lípidos das membranas de Thermoproteota recollidos do océano aberto para determinar a concentración destas “Crenarchaea de baixa temperatura” (Ver TEX-86). Baseándose nestas medidas dos seus lípidos sinatura, pénsase que os Thermoproteota son moi abundantes e uns dos contribuíntes principais á fixación do carbono.[22] As secuencias de ADN dos Thermoproteota tamén se atoparon no solo e en ambientes de auga doce, o que suxire que este filo está omnipresente na maioría dos ambientes.[23]
En 2005 publicáronse evidencias das primeiras “Crenarchaea de baixa temperatura” cultivadas. A especie Nitrosopumilus maritimus è un organismo que oxida o amoníaco illado dun tanque dun acuario mariño e que crece a 28 °C.[24]
A investigación sobre o sistema de dous dominios de clasificación dos seres vivos sinala as posibles conexións entre as crenarqueas e os eucariotas.[25]
As análises de ADN feitas en 2008 (e posteriormente en 2017) mostraron que os eucariotas posiblemente evolucionaron a partir de organismos similares aos termoproteotas. Outros candidatos para seren os antepasados dos eucariotas son o grupo moi relacionado das arqueas Asgard.
Estes resultados son similares aos da hipótese do eocito de 1984, proposta por James A. Lake.[9] A clasificación segundo Lake, establecí que tanto as crenarqueas coma as Asgard pertencían ao reino Eocyta. Aínda que isto foi desbotado polos científicos, o concepto principal do eocito permanece. O termo "Eocyta" agora refírese ao grupo TACK ou ao propio filo Thermoproteota.
Porén, este asunto é moi discutido e a investigación aínda continúa.
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Thermoproteota |