Lingua Hindica हिन्दी seu हिंदी
IPA :
[ hɪnd̪i: ]
Taxinomia :
Locutores:
180 000 000 (Hindi stricto sensu) 120 000 000 ut lingua secunda
Sigla:
1 hi, 2 hin, 3 hin
Status publicus
Officialis
India
Privata
in multis civitatibus
Litterae:
Litterae Hindi
Scriptura:
Scriptura Devanagari
Procuratio:
Familiae linguisticae coloribus Vicipaedicis pictae Familiae linguisticae coloribus Vicipaedicis pictae
Regio linguistica Hindi sicut apud Masica (1991) evolvitur Regio linguistica Hindi sicut apud Masica (1991) evolvitur
Lingua Hindica [1] Hindī /ˈɦɪndiː/) est una e nonnullis linguis quae linguae Hindi appellantur.[2] divisionem Indicam sive Indoaryanam familiae Indoeuropaeae pertinent; qua lingua hominum inter 180 000 000 et 500 000 000 in India boreali mediaque loquuntur.[3] [4] Indiae linguis publicis et una e viginti duabus linguis Indiae schedulo enumeratis .[5] civitatum , quod vocabulo Hindi appellatur, sese loqui confitentur; sed quam linguam sic dicunt ipsi, philologi saepe aliis nominibus, ut Bhojpuri , Maithili vocant aliisque. Est etiam haec lingua publica tertia insulis Vitiensibus , quae ibi Hindi seu Hindustani appellatur; qui separatus esse sermo censetur, et nomine Hindi Vitiensis Anglice Fiji Hindi ) nuncupatur.
Regio linguistica Hindi
Linguae Hindicae soror ut ita dicamus gemina est Urdu , eadem origine, sed quae gentibus religionis Islamicae est in usu et litteris Perso-Arabicis scribitur.
Gregi linguarum Hindicarum limites varii imponuntur. A quibusdam recognoscuntur haec:
series occidentalis: Haryanvi (Bangaru), Khari Bholi, Braj Bhasa , Kannauji, Bundeli
series orientalis: Awadhi, Bagheli, Chhattisgarhi et Hindi Vitiensis
series Bihari : Magahi , Maithili , Angika, Bajjika, Sadri sive Sadani et Nagpuria, Bhojpuri ; Bhojpuri Mauritiana, Bhojpuri Africana Australis, Sarnami, Bhojpuri Guianensis, Bhojpuri insulae Trinitatis
series Rajasthani
Marvari , Bagri, Bhitrauti, Sirohi, Godvari, MevariDhundhari seu Jaipuri, HarautiMevati , NimadiGojri seu Gujuri, Lamani seu Banjari seu Lambadi
series Pahari seu Himalayica
linguae Pahari occidentales seu Himachali: Jaunsari, Sirmauri, Baghati, Kiunthali seu Mahasui, Handuri, Kului, Mandeali, Chameali, Bharmauri seu Gadi, Churahi, Pangvali, Bhadravahi, Bhalesi, Khasali, Padri
Garhvali , Kumauni
Historia
Hindica ex Sauraseni Prakrit originem ducit.[6] saeculum nonum (hae dialecti etiam nunc multis sunt in usu).[7] Imperii Mughal , quod Persica lingua publice utebatur, Khari Boli multa Persica Arabicaque verba accepit. Quod attinet ad verba Arabica origine: quia paene omnia venerunt ex Persico, eorum conformatio in Hindi-Urdu priorem phonologiam Arabicam non conservat.
Usus hodiernus
Sonus linguae HindicaeHindicus ordinarius est publicus Indiae sermo, omniumque linguarum, quae in schedulo enumerantur, in usu est latissimo. Quo sermone homines in septentrionalibus praecipue civitatibus utuntur: Rajasthan , Dellium, Haryana , Uttarakhand , Uttar Pradesh , Madhya Pradesh , Chhattisgarh , Himachal Pradesh , Jharkhand Biharque . Eadem altera est lingua maior in insulis Andaman et Nicobar. Insuper in usu est praeter linguas regionum principales per Indiam septentrionalem mediamque, quae sunt linguae Paniabica , Gujarati , Marathi , Bengalica . Intellegitur Hindi vulgo etiam in aliis Indiae regionibus , atque item in Nepalia , Bangladesha , Pakistania .
.png)
