Sophistae (a Graeco σοφία 'sapientia') fuerunt philosophi Graeci. Sic appellabantur quia sapientes in verborum arte se putabant. Indagabant de cognitione, ethica, deis; docebant etiam cogitationes suas, sed tantumodo iis qui satis pecuniae solvere parati erant, unde eorum fama per totam Graeciam crevit[1].
Diffidentia contra sophistas auxit etiam ex conceptione illorum officii verborum et maxime ob damnationem Platonis, qui humanos illos "fabricatores falsorum" et "venatores, ob argentum iuvenum divitum" descripsit.
Quoniam nodos contradiсtionesque philosophiae illius temporis emergere fecit, ars sophistica philosophia crisis? appellabatur.
Saeculo secundo fuit secunda aetas sophistarum, quae secunda sophistica appellatur.
Sophistae putabant bonum varium inter homines: quod bonum sit cuidam, malum alteri esse possit. Aequaliter veritas non absoluta consideratur, sed serviens experientiae omnium hominum, etiam de moralitate. Propterea linguae et communicationi studebant, et sententias eorum praeminere agebant, etenim hac scientia in re publica utebantur. Ea conceptio crisim verbi tulit.
Sophistae putabant homines solum quod datum ab experientia cognoscere possent; ergo, ubi nullus deus videatur vel audiatur, nullus deus experiri posset.
Inter sophistas clari sunt:
Haec stipula ad philosophiam spectat. Amplifica, si potes! |
Milesii : Thales Milesius · Anaximander · Anaximenes
Pythagorei : Pythagoras · Alcmaeon · Philolaüs · Archytas · Timaeus Locrus
Ephesius : Heraclitus — Eleatae : Xenophanes · Parmenides · Zeno Eleates · Melissus
Pluralistae : Anaxagoras · Empedocles — Atomistae : Leucippus · Democritus
Sophistae : Protagoras · Prodicus · Gorgias · Hippias · Critias · Antiphon
Vide etiam : Septem sapientium convivium · Die Fragmente der Vorsokratiker