Europese kampioenschappen | ||||
---|---|---|---|---|
Periode | Augustus / september | |||
Organisator | UEC | |||
Geschiedenis | ||||
Eerste editie | 1995 | |||
Aantal edities | 29 (2023) | |||
|
De Europese kampioenschappen wielrennen zijn wegwedstrijden en tijdritten die jaarlijks door de Union Européenne de Cyclisme (UEC) worden georganiseerd voor verscheidene categorieën wielrenners. De wedstrijden worden verreden met landenteams. De winnaar draagt tot de volgende editie de sterrentrui.
De UEC organiseert ook Europese kampioenschappen op de baan, in het veld en voor mountainbike.
De Europese kampioenschappen worden sinds 1995 jaarlijks georganiseerd voor beloften onder 23 jaar, zowel voor vrouwen als voor mannen. Vanaf 1997 is er naast een wegwedstrijd ook een tijdrit. Sinds 2005 worden ook wedstrijden gehouden voor junioren (17 en 18 jaar) en vanaf 2016 ook voor de elite; de elite en beloften vrouwen reden in dat jaar samen in één koers. De leeftijdsgrenzen zijn zoals vastgesteld door de Internationale Wielerunie.[1] In 2019 werd het onderdeel gemengde ploegenestafette toegevoegd, een ploegentijdrit voor drie mannen en drie vrouwen, net als op het wereldkampioenschap.
In 2013 wonnen de Belgen Sean De Bie en Victor Campenaerts de wegwedstrijd en de tijdrit bij de mannen beloften. De Nederlandse Sabrina Stultiens won in 2014 de wegwedstrijd bij de vrouwen beloften en Steven Lammertink won in 2015 de tijdrit bij de mannen beloften. Bij de elite werd de tijdrit vijf maal gewonnen door een Nederlandse, waarvan de eerste vier jaar door Ellen van Dijk. Op de erelijst van de wegrit staan de Nederlandse Anna van der Breggen (2016), Marianne Vos (2017), Amy Pieters (2019) en Annemiek van Vleuten (2020). De Belgische Victor Campenaerts won in 2017 en 2018 de tijdrit en Remco Evenepoel won in 2019 de tijdrit. In de wegrit voor elite mannen stond nog geen Belg of Nederlander op de hoogste trede van het podium.
Het Europees kampioenschap werd eenmaal in België georganiseerd, in 2009 in Hooglede-Gits en driemaal in Nederland: in 2006 in Valkenburg en Heerlen, in 2012 in Goes en in 2019 vond het EK plaats in Alkmaar.[2]
In 2016 zouden de kampioenschappen plaatsvinden in Nice, maar na de terroristische aanslag op 14 juli 2016 in die stad kon de veiligheid daar niet worden gewaarborgd. Er werd uitgeweken naar Plumelec in Bretagne. In 2020 zou het EK plaatsvinden in het Italiaanse Trente, maar vanwege de uitbraak van de Coronapandemie werd wederom uitgeweken naar Bretagne, ditmaal naar Plouay. Het EK vond een jaar later alsnog plaats in Trente.
Vanaf 2018 worden de kampioenschappen om de vier jaar onderdeel van het multisportevenement van de Europese Kampioenschappen.
|
|
Jaar | Winnaar | Tweede | Derde |
---|---|---|---|
2019 | Nederland | Duitsland | Italië |
2020 | Duitsland | Zwitserland | Italië |
2021 | Italië | Duitsland | Nederland |
2022* | Duitsland (b) Italië (j) |
Zwitserland (b) Duitsland (j) |
Nederland (b) Estland (j) |
2023** | Frankrijk (e) Italië (j) |
Italië (e) Duitsland (j) |
Duitsland (e) Frankrijk (j) |
* In 2022 werd de gemengde ploegenestafette niet verreden door de elite, maar wel door beloften en junioren.
** In 2023 werd de gemengde ploegenestafette door de elite en junioren verreden.
Sinds 2005 worden de wedstrijden niet alleen door beloften, maar ook door junioren verreden.
Jaar | Winnaar | Tweede | Derde |
---|---|---|---|
2005 | Dmitri Sokolov | Jevgenij Nikolenko | Manuele Boaro |
2006 | Dmitri Sokolov | Tony Gallopin | Adriano Malori |
2007 | Ilnoer Zakarin | Michał Kwiatkowski | Piotr Gawroński |
2008 | Michał Kwiatkowski | Vegard Breen | Johan Le Bon |
2009 | Joseph Perrett | Bob Jungels | Kévin Labèque |
2010 | Kirill Jatsevitsj | Émilien Viennet | Marlen Zmorka |
2011 | Alberto Bettiol | Alexis Gougeard | Aleksej Rydakin |
2012 | Mathias Krigbaum | Ryan Mullen | Matej Mohorič |
2013 | Nikolaj Tsjerkasov | Igor Decraene | Rémi Cavagna |
2014 | Lennard Kämna | Corentin Ermenault | Tobias Foss |
2015 | Nikolaj Ilitsjev | Tobias Foss | Max Singer |
2016 | Alexys Brunel | Marc Hirschi | Iver Knotten |
2017 | Andreas Leknessund | Julius Johansen | Sébastien Grignard |
2018 | Remco Evenepoel | Ilan Van Wilder | Antonio Tiberi |
2019 | Andrea Piccolo | Lars Boven | Enzo Leijnse |
2020 | Mathias Vacek | Marco Brenner | Lorenzo Milesi |
2021 | Alec Segaert | Cian Uijtdebroeks | Eddy Le Huitouze |
2022 | Mathieu Kockelmann | Jens Verbrugghe | Emil Herzog |
2023 | Albert Withen Philipsen | Jorgen Nordhagen | Sente Sentjes |