Jules-Emile Strauwen (Laken (België), 28 mei 1863 – Brussel, 4 mei 1943) was een Belgisch componist, dirigent, muziekpedagoog en pianist. Hij is zoon van de componist Pierre Strauwen (1836-1890) en broer van de componist Jean Strauwen (1878-1947), de hoornist Pierre Henri Strauwen (1861-1926), de fluitist Auguste Strauwen (1874-1947) en vader van de componist Jules Emile Adhemar Strauwen (1887-1948).
Strauwen werd geboren in een heel muzikale familie. Zijn broer Auguste Strauwen (1874-1947) was een bekend docent en dwarsfluitist en Jean Strauwen (1878-1947) was eveneens componist. Hij studeerde aan het Koninklijk Conservatorium te Brussel en behaalde een eerste prijs piano in de klas van Arthur De Greef. Als pianoleraar bleef hij in Brussel.
Naast componist was Jules Emile Strauwen ook dirigent, onder andere van de vermaarde Fanfare Phalange Royale Artistique, Brussel en de Fanfare royale les Pélissiers Binche. Met de Fanfare Phalange Royale Artistique behaalde hij in 1967 een 1e prijs bij een Nationale compositie-wedstrijd. Met de Fanfare royale les Pélissiers Binche behaalde hij eerste prijzen op tornooien in Charleroi (1911), Gent (1913), Fourmies (1914) en Dijon (1922). In 1895 werd hij stichter-voorzitter van de Koninklijke Federatie van Harmonies en Fanfares van België.
Als ervaren componist was hij een veelgevraagd jurylid bij concoursen in België en in het buitenland. Hij had ook een muziekuitgeverij in Brussel.
Strauwen componeerde voornamelijk voor harmonie- en fanfareorkesten.
