Kineseri eller chinoiserie er ei stilform innan europeisk kunst. Ho braut gjennom på 1600-talet, og var prega av etterlikning av kinesisk kunst, ofte nokså fantasifullt slik at avstanden mellom det europeiske kinabilde og realitetane i dag er nokså merkbare for kjennarar.
_by_Fran%C3%A7ois_Boucher.jpg)
Kineseri blei ein del av det europeiske kunstrepertoiret i den seinare delen av 1600-talet. Jesuittpateren Athanasius Kircher sine orientalske studium var viktige som inspirasjonskjelde. Populariteten til forma toppa seg midt på 1700-talet, då ho blei tilpassa rammene til rokokkoen av François Boucher. Stilen gjekk av moten då neoklassisismen vann gjennom.
Kineseri fanst ikkje berre i europeisk dekorativ kunst, men òg i arkitekturen.
Frå renessansen og fram til 1700-talet freista europeiske kunstnarar å klara å nå opp det raffinementet i porselensarbeida sine som ein såg i kinesisk porselen, men lukkast berre delvis. Direkte imitasjon av kinesiske design i fajanse tok til seint på 1600-talet. Det var særleg synleg i tevarer, og toppa seg i ei bølgje av rokokkokineseri (ca. 1740-1770).
Dei første hinta av porselenskineseri hadde dukka opp tidleg på 1600-talet i dei landa som hadde særleg organiserte handelskompani for handelen med Orienten; Holland og England, og noko seinare òg i Portugal. Tinnglasert keramikk frå Delft og andre nederlandske byar tok etter mønster frå Ming-dynastiet. Etter at Johan Nieuhof gav ut ei bok med 150 illustrasjonar i kineserisjangeren tok det heile fart. Fleire porselensprodusentar følgde etter, til dømes i Meissen.
Ei rekkje europeiske monarkar, som kong Ludvig XV av Frankrike, var særleg positiv til kineseri, sidan han stod vel seg til den europeiske rokokkostilen. Heile rom, til dømes i Château de Chantilly, blei måla med kineierikomposisjonar, og kunstnarar som Antoine Watteau vigde seg til stilarten. Lystpaviljongar av kinesisk type dukka opp i formelle parterrar i palass bygde i seinbarokk- eller rokokkostil i Tyskland og Russland, og i flisepanel i Aranjuez nær Madrid. Det blei bygd heile kinesiske landsbyar på Drottningholm i Sverige og i Tsarskoje Selo i Russland. Thomas Chippendale laga tebord og porselensskap av mahogni utsmykka med kineseri ca. 1753–70. Stilelement frå det tidlege Qing-dynastiet kom til, og det blei også funne måtar å nytta impulsar frå stilartane til Tang-dynastiet.
Noko av det som blei oppfatta som kinesiske impulsar, var i røyndomen inspirasjonar frå Japan.
Kineseri blei òg populære i norsk folkekunst på 1700- og tidleg 1800-tal. Ikkje minst i Nord-Gudbrandsdalen finst mange døme på det, der målaren Per Veggum laga mange slike motiv.
Små pagodar dukka opp som pipehus eller i stor storleik i hageanlegg. Dei kongelege hagane i Kew har ein storslagen hagepagode teikna av arkitekten Sir William Chambers, og ein kopi av denne blei bygd Englischer Garten i München.
