Ein zink (òg zinke eller sink, italienskcornetto, engelskcornett) er eit historisk musikkinstrument med blomstringstid tidleg på 1600-talet. Han vart vanlegvis laga av tre, sjeldnare av elfenbein, var åttekanta og med skinnovertrekk og hadde seks fingerhol og eit tommelfingerhol. Han vert i dag klassifisert som eit messingblåseinstrument.
Ofte vert zinken sett på som ein mellomting mellom blokkfløyte og trompet. Frå 1400-talet til midten av 1600-talet var zinken eit av dei viktigaste musikkinstrumenta med ry på seg til å kunne imitere den menneskelege stemma.
Byggemåtear
Zinken vert vanlegvis stemt i middeltone temperering og derfor er litteraturen vanlegvis avgrensa til toneartar opp til to forteikn.
Til grunn for ein zinkekonstruksjon ligg eit konisk røyr med sju hol. Ulike typar er:
krum zinke (cornetto curvo), lett krumma utført i to uthola, samanlimte og lærovertrekte halvdelene, vanlegvis i følgjande storleikar:
i eit normalt sopranleie (cornetto) – djupaste tone er a. G-grep.
den mindre diskant- eller kvartzinken (cornettino) i eit høgare toneleie.
tenorzinke i eit djupare toneleie, lengre og vanlegvis krumma i s-form.
rett zinke (cornetto diritto) er sjeldne.
stille zinke (Cornetto muto) er rette og laga i eit stykke tre med utfrest munnstykke som ikkje kan takast av. Volumet er lågare og tonen mindre skarp enn for dei andre variantane
