![]() | |
Historia | |
Państwo | |
---|---|
Sformowanie |
1 października 1940 |
Rozformowanie |
9 maja 1945 |
Dowódcy | |
Pierwszy |
gen. por. Kurt Jahn |
Ostatni |
gen. mjr Ottomar Hansen |
Działania zbrojne | |
II wojna światowa agresja na ZSRR | |
Organizacja | |
Dyslokacja |
koszary macierzyste: Altbunzlau, Schrottersburg (Wehrkreis X), Augustowa, Olsztyn (Wehrkreis I)[1] |
Rodzaj sił zbrojnych |
wojska lądowe |
Rodzaj wojsk |
piechota |
Podległość |
OKH |
121 Dywizja Piechoty (niem. 121. Infanterie-Division) – niemiecka dywizja z czasów II wojny światowej,
Sformowana na mocy rozkazu z 1 października 1940, w 5. fali mobilizacyjnej na poligonie pod Münster w X Okręgu Wojskowym. Dywizja weszła w skład Grupy Armii Północ i wraz z nią w 1941 wzięła udział w ataku na ZSRR. Walczyła m.in. o Mgę, Wołchow i pod Leningradem. W rejonie Dźwiny i Dźwińska atakowała 21 Korpus Pancerny Armii Czerwonej, zadając mu znaczne straty[2]. W czasie kontrataku wykonanego w rejonie Dyneburga przez oddział Armii Czerwonej, został zabity dowódca dywizji gen. por. Otto Lancelle[3].
W 1944 brała udział w walkach odwrotowych i utknęła zdziesiątkowana w kotle kurlandzkim, gdzie dotrwała do końca wojny[4]. 12 maja 1945 żołnierze z 121 DP zaprzestali walki i znaleźli się wśród 135 000 żołnierzy niemieckich którzy oddali się do niewoli Armii Czerwonej. Ostatni dowódca 121 DP, gen. mjr Ottomar Hansen został zwolniony z niewoli radzieckiej w 1955[4].
Struktura organizacyjna w październiku 1940:
Struktura organizacyjna w październiku 1942:
Dywizja dowodzili[4]: