| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przyczyna śmierci | |
| Zawód, zajęcie | |
| |
Allan Kardec, właśc. Hippolyte Léon Denizard Rivail (ur. 3 października 1804 w Lyonie, zm. 31 marca 1869 w Paryżu) – francuski naukowiec, teoretyk i kodyfikator spirytyzmu. Zebrał i usystematyzował wiadomości przekazywane przez kontaktujące się duchy podczas seansów spirytystycznych.
Był uczniem i współpracownikiem Johanna Heinricha Pestalozziego, znał biegle kilka języków, wykładał matematykę, fizykę, chemię, astronomię, fizjologię, anatomię porównawczą i język francuski. Kiedy miał 50 lat zainteresował się zjawiskiem "wirujących stolików". Podczas gdy większość traktowała te zjawiska tylko jako ciekawą rozrywkę, Rivail postanowił zbadać je naukowo, szczególnie interesowały go metody komunikowania się z duchami za pomocą np. wybierania liter, wystukiwania ustalonego kodu (typtologia), czy też pisma automatycznego.
Po rewolucji 1848 r. został zatrudniony jako kierownik etapowy, czyli: przygotowawczy, koordynator i wykonawca materialnej realizacji przedstawień fizyk-magik Lacaze, w małym pokoju, znajdującym się przy wnętrze "Carré Marigny", niedaleko "Champs Elysées" w Paryżu. Po raz pierwszy nazwany "The Castle of Hell", był lepiej znany jako Lacaze Pavilion lub Baraque Lacaze i prezentował zabawne pokazy fizyki, fantasmagorię, projekcje naukowe, ciekawostki i burzliwce spirytystyczne, w których artysta Lacaze już przywołuje uderzające duchy na długo przed nadejściem spirytualizmu. Są to bardzo modne i popularne pokazy w połowie XIX wieku, w których zaczynamy opanowywać elektryczność. Jednak ten pokój zostanie zamknięty pod koniec 1854 roku, aby ustąpić miejsca pokazom innego rodzaju, w perspektywie Światowych Targów w Paryżu w 1855 roku.
W maju 1855 roku poznał pana Fortiera, magnetyzera, który zabrał go do Madame de Plainemaison, medium, które mieszka na Rue de la Grange Bateliere w Paryżu, zaledwie o krok od opery. W obecności innych gości na sesji nawiązuje kontakt z duchem Zefirem, który przekazuje mu misję bycia rzecznikiem umarłych. Dla niego jest to objawienie. Był tam, po raz pierwszy, będąc świadkiem zjawiska obracania się, skakania i biegania na stołach, jak sam,to precyzyjnie opisał, na rękopisie napisanym w latach 1855-1856: "Moje przepowiednie dotyczące spirytyzmu".
Rivail początkowo przypuszczał, iż przyczyną zjawisk może być tzw. magnetyzm Mesmera, jednak szybko odrzucił tę teorię. Nie był medium, dlatego musiał korzystać z pomocy różnych pośredników o sprawdzonych zdolnościach mediumistycznych, aby nawiązać kontakt z duchami, które twierdziły, że przybywają na seanse tylko po to, by przekazać Kardecowi wiedzę o świecie duchów. Zaskoczony tą informacją Rivail postanowił wystawić duchy na próbę prawdomówności i ułożył długą serię pytań wynikających jedne z drugich, które miały wyjaśnić naturę istot duchowych, świat duchowy i jego związek ze światem materialnym. Po blisko dwóch latach prowadzenia rozmów z duchami po kilka razy w tygodniu Rivail był pod tak ogromnym wrażeniem ich elokwencji oraz spójnego obrazu świata, który przedstawiały, że postanowił wydać zebrane pytania i odpowiedzi w formie książki. Dnia 18 kwietnia 1857 roku ukazało się pierwsze wydanie "Księgi Duchów" (Le Livre des Esprits), podpisane pseudonimem "Allan Kardec", które odniosło ogromny sukces. W tym dziele przedstawił doktrynę spirytyzmu: Człowiek nie składa się jedynie z materii; jest w nim składnik myślący połączony z ciałem fizycznym, które porzuca, tak jak porzuca się zniszczone ubranie, kiedy jego aktualna inkarnacja dobiega końca. Po tej dezinkarnacji, zmarli mogą porozumiewać się z żywymi bądź bezpośrednio, bądź za pośrednictwem medium w sposób widzialny i niewidzialny.
Zachęcony powodzeniem "Księgi Duchów" Rivail wydał kolejne: "Ksiegę Mediów" (Le Livre des Médiums, 1861), "Ewangelię według Spirytyzmu" (L'Évangile selon le Spiritisme, 1864), "Niebo i Piekło" (Le Ciel et L'Enfer 1865) i "Genezę" (La Genèse, 1868), a także założył gazetę "Revue Spirite". Wymienione publikacje uważa się za podstawę filozofii spirytystycznej.
Rivail zdecydował się też odróżnić nowy nurt w spirytualizmie, często nazywany nowym spirytualizmem, tworząc nowe słowo "spirytyzm", które odnosi się właśnie do filozofii przekazanej Rivailowi przez duchy.
Nawet tak wybitni twórcy jak: Wiktor Hugo, Teofil Gautier, Victorien Sardou i Arthur Conan Doyle, zaliczali się do zwolenników Kardeca i wierzyli, że dostarczył on naukowych dowodów na istnienie życia po śmierci. Kardec miał też licznych przeciwników (m.in. Georges Méliès), którzy twierdzili, że jest nieświadomą ofiarą sztuczek szarlatanów lub świadomym oszustem, zarabiającym na naiwności ludzkiej. Warto jednak zauważyć, że żaden z wyśmienitych przeciwników spirytyzmu nigdy nie zadał sobie trudu, by rzetelnie zająć się badaniami nad zjawiskami mediumicznymi.
Rivail przybrał pseudonim "Allan Kardec" w 1857 rzekomo za radą ducha Zefiro, który wyjaśnił, że w poprzednim wcieleniu Rivail był druidem o takim nazwisku. Rivail używał tego pseudonimu tylko w swoich publikacjach spirytystycznych. Został pochowany na cmentarzu Père- Lachaise w Paryżu, w okazałym grobowcu w kształcie grobów megalitycznych z napisem: Narodzić się, umrzeć, odrodzić ponownie i wciąż się rozwijać – takie jest prawo.. Jego zwolennicy z całego świata ozdabiają grób kwiatami (jest najbardziej ukwieconym grobem na tym cmentarzu).
Po śmierci kodyfikatora zasad spirytystycznych jego dzieło kontynuowali Léon Denis (1846-1926) i Gabriel Delanne (1857-1926). Dziś Kardec w Europie jest prawie zapomniany, ale w USA i Brazylii (gdzie sprzedano 30 milionów jego książek) wciąż zalicza się do najpopularniejszych pisarzy francuskich.
