| Data i miejsce urodzenia |
31 grudnia 1888 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
15 stycznia 1961 |
| Zawód, zajęcie |
malarz |
| Odznaczenia | |
    
| |
Andrzej Pronaszko (ur. 31 grudnia 1888 w Derebczynie, zm. 15 stycznia 1961 w Warszawie) – malarz, scenograf, pedagog; reprezentant awangardowej sztuki lat 20. i 30. XX wieku, członek ugrupowań Formiści i Praesens.
Urodził się w Derebczynie na Podolu, w rodzinie Franciszka, dyrektora cukrowni, i Feliksy Bony z Sawickich. Był starszym bratem Stefana Pronaszki. Ukończył szkołę realną w Kijowie. Edukację artystyczną rozpoczął w 1906 w Wyższej Szkole Przemysłowej w Krakowie. Studia odbył w latach 1909–1910 w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych, gdzie był uczniem Leona Wyczółkowskiego i Stanisława Dębickiego. Następnie wyjechał doskonalić swój warsztat artystyczny w Monachium i Paryżu. W czasie I wojny światowej przebywał w Zakopanem, gdzie zrealizował z bratem, Zbigniewem Pronaszko pierwsze projekty scenograficzne (Lilla Weneda i Legion). Należał wtedy do konspiracyjnej Rady Teatralnej. W 1917 wraz z bratem i Tytusem Czyżewskim założył grupę Ekspresjonistów Polskich (przemianowaną w 1919 na Formistów). Wraz z grupą organizował w Krakowie wystawy Niezależnych wzorowane na paryskim Salon des Indépendants.
W 1927 związał się z grupą Praesens skupiającą architektów i malarzy o konstruktywistycznym rodowodzie. Wspólnie z Szymonem Syrkusem wykonał w 1928 projekt Teatru Symultanicznego. W dekoracji scenicznej główny nacisk kładł na kwestie funkcjonalności. W 1934 zaprojektował ze Stefanem Bryłą Teatr Ruchomy z obrotową widownią otoczoną sceną. W latach 1924–1937 zaprojektował kilkadziesiąt scenografii do sztuk w lwowskim Teatrze Wielkim.
Pronaszko swoje prace malarskie prezentował w warszawskim Salonie Sztuki Czesława Garlińskiego (1929, 1930), Muzeum Miejskim w Gdańsku (1930) i salonie Związku Zawodowego Polskich Artystów Plastyków we Lwowie (1935). W 1937 otrzymał srebrny medal za kompozycję W sklepie instrumentów muzycznych na Międzynarodowej Wystawie „Sztuka i Technika” w Paryżu. W czasie II wojny światowej był członkiem konspiracyjnej Rady Teatralnej. Po wojnie osiadł w Warszawie i w 1957 został mianowany profesorem tamtejszej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej (obecnie Akademia Teatralna im. Aleksandra Zelwerowicza).
Zmarł w Warszawie, pochowany na cmentarzu Powązkowskim (Aleja Zasłużonych-1-110)[1].
We wczesnej fazie twórczości na artystę oddziaływała sztuka Młodej Polski. Jego pierwsze prace były stylistycznie pokrewne malarstwu symbolicznemu (Autoportret na tle gałęzi drzewa). Okres formistyczny był dla Pronaszki lekcją dyscypliny i szkołą budowania form. Wykorzystał swe ówczesne doświadczenia w późniejszych kompozycjach scenograficznych – prace jego były oszczędne w formie, pozbawione zbytecznych szczegółów, mocne i pełne treści (Procesja). W 1921 pojawia się szaro-niebieskawa dominacja kolorystyczna (Ucieczka Marii do Egiptu), stopniowo odchodzi od formizmu na rzecz zagadnień kolorystycznych – tworzy prace o tematyce batalistycznej i rodzajowej oraz martwe natury i portrety. Podróż do Francji i Włoch pod koniec lat 20. owocuje pejzażami wykonanymi techniką akwarelową (Kościół w Fort Vendre). Przystępując do grupy Praesensu tworzy kompozycje odzwierciedlające założenia konstruktywizmu (Scena. Kompozycja konstruktywistyczna) – ograniczone do prostych elementów geometrycznych: koła, trójkąta i linii prostej, wzajemnie oddziałujących wewnątrz obrazu. W latach 50. powraca do martwych natur, których częstym tematem stały się instrumenty muzyczne.
Andrzej Pronaszko zajmował się również grafiką użytkową. W 1930 roku przy współpracy z Adolfem Szyszko-Bohuszem i Włodzimierzem Padlewskim, zaaranżował wnętrza do Zameczku Prezydenckiego w Wiśle.
Sztuki w reżyserii Stefana Żeromskiego w czasie I wojny światowej:
Teatr Polski (obecnie Teatr im. Stefana Jaracza w Łodzi) w latach 1917–1918:
tr Słowackiego w Krakowie w latach 1922–1924:
Sztuki w reżyserii Leona Schillera we Lwowie w latach 1924–1932:
Sztuki w reżyserii Wilama Horzycy we Lwowie w latach 1932–1937: