Pełne imię i nazwisko |
Benjamin Phillip Daley | ||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia | |||||||||||||||||||||||
Wzrost |
182 cm | ||||||||||||||||||||||
Masa ciała |
115 kg | ||||||||||||||||||||||
Rugby union | |||||||||||||||||||||||
Pozycja | |||||||||||||||||||||||
Kariera seniorska[a] | |||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||
Reprezentacja narodowa[b] | |||||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||||
|
Ben Daley (ur. 27 czerwca 1988 w Camperdown) – australijski rugbysta grający na pozycji filara młyna, triumfator Super Rugby w sezonie 2011 z Reds, reprezentant kraju, mistrz świata U-19 z 2006 roku.
Uczęszczał do All Saints Anglican School i występował w szkolnej drużynie rugby[1]. Na poziomie klubowym związany był z UQ Rugby Football Club[2][3], a następnie z Gold Coast Breakers[4][5][6] i jego następcą, Bond University Rugby Club[7].
W latach 2006–2007 był członkiem Akademii Reds[8][2][9][10][3]. W barwach Reds zadebiutował w listopadzie 2006 roku w sparingowym meczu z reprezentacją Japonii[11][2], zaś w rozgrywkach Super 14 w przedostatniej kolejce sezonu 2008[12]. W następnym sezonie przeciwko Sharks zaliczył swój pierwszy start po kontuzji Grega Holmesa[13][14] i w kolejnych latach był stałym punktem zespołu[15][16][17][18][19][20][21][22], początkowo rzadko opuszczając spotkania z powodu kontuzji, choć w ostatnich trzech latach kariery w Reds trapiony był długotrwałymi urazami[23][24][25][26][27][28][29][30]. W 2012 roku zaliczył pięćdziesiąty występ dla zespołu z Queensland[31], rok później zagrał przeciw British and Irish Lions[32], zaś ostatni, osiemdziesiąty pierwszy raz w stanowych barwach zagrał w połowie lipca 2016 roku przeciwko Rebels[33][34]. Jego największym sukcesem było zwycięstwo w Super Rugby w sezonie 2011[35][36], a indywidualnie w 2010 roku uplasował się w pierwszej trójce walczących o Medal Pileckiego oraz otrzymał wyróżnienie Spirit of the Reds dla gracza utożsamiającego ducha zespołu zarówno na boisku, jak i poza nim[37], zaś w roku 2015 otrzymał wyróżnienie przyznawane przez kibiców drużyny za inicjatywę charytatywną Be Great, Do Good[38]. Reprezentował Queensland Country w edycji 2016 rozgrywek National Rugby Championship[7].
W lipcu 2016 roku ogłosił, iż od kolejnego sezonu grać będzie dla Western Force[39], rok później przedłużył zaś kontrakt o następne dwa lata[40].
Był stypendystą ogólnokrajowego programu National Talent Squad[41] oraz Australian Institute of Sport[42]. W stanowych barwach występował w mistrzostwach kraju U-16[43], w 2004 roku zajmując czwartą lokatę[44][45][46] otrzymując dodatkowo wyróżnienie dla najlepszego gracza zespołu[47]. Rok później zdobył drugie miejsce w kategorii U-18[48][49][50]. W 2006 roku występował natomiast w zespole U-19[2][51].
Pociągnęło to za sobą powołania do narodowych reprezentacji juniorskich. W ramach kadry Australian Schoolboys[52] wystąpił we wszystkich sześciu testmeczach rozegranych w roku 2005[53][54]. W 2006 roku znalazł się w reprezentacji U-19[55], która zwyciężyła w rozegranych w Dubaju mistrzostwach świata w tej kategorii wiekowej[56]. Zagrał wówczas we wszystkich pięciu spotkaniach zdobywając jedno przyłożenie[57][58][59][60][61]. Na tym turnieju znalazł się również rok później[62] i w roli wicekapitana[63] wystąpił w podstawowym składzie we wszystkich pięciu spotkaniach[64][65][66][67][68]. Australijczykom nie udało się jednak obronić tytułu, zdobyli natomiast brązowe medale[69][70]. W 2008 roku został powołany przez selekcjonera reprezentacji U-20 Briana Melrose na inauguracyjne mistrzostwa świata juniorów[71]. Na tych zawodach wystąpił we wszystkich pięciu spotkaniach[72], a Australijczycy zajęli ostatecznie miejsce piąte[73].
Robbie Deans po raz pierwszy powołał go do seniorskiej reprezentacji w maju 2010 roku[74]. W barwach Wallabies Daley zadebiutował przeciwko Anglikom[75][76][77], w kolejnych dwóch tygodniach zagrał po raz drugi z Anglią[78] oraz Irlandią[79]. Kolejne powołania otrzymał na Puchar Trzech Narodów 2010[80] oraz listopadowe spotkania kadry[81], zagrał jednak tylko w towarzyskim meczu z Munster[82]. Rok później znajdował się w szerokim składzie na mecz z Samoa oraz Puchar Trzech Narodów 2011[83][84], jednak nie zagrał w nich z uwagi na kontuzję ramienia[85], wystąpił natomiast w barwach Australian Barbarians przeciwko Kanadzie[86].