![]() ppłk Benedykt Majkowski (przed 1933) | |
![]() | |
Data i miejsce urodzenia |
21 marca 1893 |
---|---|
Data śmierci |
2 stycznia 1953 |
Przebieg służby | |
Lata służby | |
Siły zbrojne | |
Formacja | |
Jednostki |
1 Pułk Piechoty |
Stanowiska |
dowódca batalionu piechoty |
Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
Odznaczenia | |
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
Benedykt Marian Majkowski, ps. „Benoni” (ur. 21 marca 1893 w Załużu, zm. 2 stycznia 1953) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Urodził się 21 marca 1893 w Załużu[1], w rodzinie Henryka (rządca dóbr w Załużu)[1] i Rozalii. Jego brat Tadeusz (ur. 1894), także był legionistą[2].
Kształcił się w C. K. Gimnazjum w Sanoku, gdzie w 1908 ukończył IV klasę[3][4]. Był członkiem Związku Strzeleckiego. Był praktykantem wiertniczym.
Podczas I wojny światowej służył w szeregach 1 pułku piechoty w stopniu podporucznika. 19 grudnia 1914 został dowódcą plutonu w 2 kompanii II batalionu 1 pułku piechoty. Ranny w bitwie pod Łowczówkiem w grudniu 1914. Po rekonwalescencji był dowódcą 2 kompanii I batalionu w 1 pułku. 1 lipca 1915 został ranny w bitwie pod Tarłowem. Po kolejnym leczeniu walczył pod Jabłonką 21 października 1915, po czym znów był na kuracji. 1 listopada 1916 został awansowany do stopnia porucznika. Skierowany do 5 pułku piechoty. Po kryzysie przysięgowym został wcielony do c. i k. armii.
Po wojnie wstąpił do Wojska Polskiego. Podczas wojny polsko-ukraińskiej od 19 listopada 1918 brał udział w obronie Lwowa. Następnie przydzielony do 38 pułku piechoty Strzelców Lwowskich. W szeregach 40 pułku piechoty Dzieci Lwowskich jako dowódca batalionu[5] brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, został ranny podczas ataku na wieś Czerbiny[6]. Za swoje czyny otrzymał za to Order Virtuti Militari.
3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 314. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7]. Był dowódcą III batalionu w 40 pułku piechoty we Lwowie[8][9]. Z dniem 3 października 1924 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko dowódcy 2 batalionu granicznego w Bereźnem[10]. 12 kwietnia 1927 roku awansował na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 19. lokatą w korpusie oficerów piechoty[11]. 31 października 1927 roku został przeniesiony z KOP do 71 pułku piechoty w Zambrowie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[12][13]. 5 listopada 1928 roku został przeniesiony do 1 pułku czołgów w Żurawicy na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[14]. 31 marca 1930 roku został przeniesiony do Komendy Placu Przemyśl na stanowisko komendanta[15]. W 1932 roku był komendantem miasta Przemyśl[16][17]. Był członkiem oddziału Polskiego Białego Krzyża w Przemyślu[18]. Podczas konferencji BBWR 29 października 1933 roku przedstawił w Przemyślu projekt budowy elektrowni wodnej na Sanie[19]. 4 lipca 1935 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska z pozostawieniem bez przynależności służbowej z równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr X w Przemyślu[20]. W tym samym roku został przeniesiony w stan spoczynku. Członek Zarządu Okręgu Kielce Związku Legionistów Polskich w 1936 roku[21].
Jego żoną była Ida Cieślińska, primo voto Kozłowska (1895–1980)[22].
Zmarł 2 stycznia 1953. Został pochowany na Cmentarzu Salwatorskim w Krakowie (kwatera SC7-10-38)[22].