![]() Fragment pierwszej strony kodeksu | |
Oznaczenie |
Ha |
---|---|
Data powstania |
IX wiek |
Rodzaj | |
Numer |
014 |
Zawartość | |
Język |
grecki |
Rozmiary |
33 × 23 cm |
Typ tekstu | |
Kategoria |
V |
Odkrywca |
Scholz |
Miejsce przechowywania |
Biblioteca Estense |
Codex Mutinensis (Gregory-Aland no. Ha albo 014), α 6 (von Soden) – grecki uncjalny rękopis Nowego Testamentu. Paleograficznie datowany jest na wiek IX[1]. Rękopis nie zachował się w całości i niektóre jego partie zostały utracone. Część rękopisu pisana jest minuskułą i klasyfikowana jest pod numerem 2125 (Gregory-Aland). Tekst 014 nie jest wysoko ceniony, dlatego cytowany jest tylko w niektórych wydaniach Novum Testamentum Graece.
Kodeks stanowiony jest przez 43 pergaminowych kart (33 na 23 cm)[1][2]. Przekazuje tekst Dziejów Apostolskich z kilkoma lukami (Dz 1,1-5,28; 9,39-10,19; 13,36-14,3; 27,4-28,31). Pierwsze trzy luki uzupełnione zostały później pismem minuskułowym, natomiast czwarta luka pismem uncjalnym[3] . Kodeks 014 stanowiony jest przez karty (folios) 9-51 Mutinensis[2].
Tekst biblijny pisany jest jedną kolumną na stronę, 30 linijek w kolumnie, 26 liter w linijce[1]. Litery są pochylone na prawo, posiadają przydechy i akcenty. Litery Θ, Ε, Ο i Σ zostały skompresowane[a][4].
Kodeks zawiera prolegomenę, noty marginalne, Aparat Eutaliusza do Listów powszechnych, prolegomenę do Listów Pawła. Na końcu każdej księgi, w subscriptio podana jest liczba stychów (στιχοι)[4].
Listy powszechne i Listy Pawła pisane są minuskułą, na 260 pergaminowych kartach (32,5 na 22,5 cm), początkowo były katalogowane pod numerami 112 (dla Dziejów i Listów powszechnych) i 179 (dla Listów Pawła)[4]. Dzisiaj na liście rękopisów Nowego Testamentu obie partie klasyfikowane są pod tym samym numerem 2125 (Gregory-Aland)[5]. Minuskuł 2125 stanowiony jest przez karty (folios) 52-311 kodeksu Mutinensis[5].
Grecki tekst kodeksu reprezentuje bizantyńską tradycję tekstualną[6]. Hermann von Soden sądził, że tekst bizantyński kodeksu posiada pewne cezarejskie naleciałości[3] . Kurt Aland tego nie potwierdził nadając mu profil tekstualny 481 221/2 22 1s. Profil ten oznacza, że kodeks wspiera tekst bizantyński przeciwko „oryginalnemu”[b] w 48 miejscach, współbrzmi zarówno z tekstem bizantyńskim jak i „oryginalnym” w 22 miejscach, wspiera tekst „oryginalny” przeciwko bizantyńskiemu w 2 miejscach. Ponadto kodeks posiada 1 sobie właściwy wariant. Tylko trzy warianty są niezgodne z tradycją bizantyńską. W oparciu o ten profil tekst rękopisu został zaklasyfikowany do V kategorii Alanda[1].
Przykładem wariantu zgodnego z wiodącymi rękopisami tekstu aleksandryjskiego (Papirus Bodmer XVII, Kodeks Synajski, Kodeks Watykański, Kodeks Aleksandryjski) oraz z wydaniami Nestle-Alanda jest tekst Dz 24,6b-8a. Wariant ten wspierają także niektóre rękopisy nie reprezentujące aleksandryjskiej tradycji tekstualnej (Angelicus i Porphyrianus)[7].
Aland sporządził również profil dla minuskułu 2125 i zaliczył go do V kategorii[8]. Rękopisy V kategorii traktowane są jako nieprzydatne przy rekonstruowaniu oryginalnego tekstu Nowego Testamentu[9].
Partia uncjalna Mutinensis (014) datowana jest zwykle na wiek IX (Tregelles[10], Scrivener[11], Gregory[4], Aland[2], INTF[12] ). Tekst minuskułowy (2125) datowany jest na X wiek[4][5]. Partie tekstu uzupełniane w 014 mają późniejsze pochodzenie. Według Scrivenera majuskułowe uzupełnienie powstało w XI wieku, a minuskułowe – w XII wieku[11].
Odkryty został przez Scholza w 1820, który sporządził pierwszy jego opis i jako pierwszy skolacjonował niektóre jego partie. Niestety jego odczyt nie zawsze jest dokładny. Z tego względu tekst rękopisu został ponownie skolacjonowany przez Tischendorfa w 1843 i Tregellesa w 1846 roku. W 1850 roku Tischendorf i Tregelles porównali skolacjonowane przez siebie teksty[13][14].
Na listę rękopisów Nowego Testamentu wprowadził go Tischendorf nadając mu siglum H[15]. Pod takim siglum rękopis figurował na liście Tregellesa, Scrivenera i początkowo Gregory'ego. Na liście Hermanna von Sodena oznakowany został za pomocą siglum α 6. W 1908 roku Gregory nadał mu siglum 014[16].
Pierwsze faksymile opublikował Tischendorf w 1855, następne H.J. Vogels w 1929 i William Hatch w 1939 roku[17].
014 jest cytowany w trzecim wydaniu greckiego Nowego Testamentu przygotowywanych przez Zjednoczone Towarzystwa Biblijne dla tłumaczy biblijnych (UBS3)[18], nie jest natomiast cytowany w czwartym wydaniu (UBS4)[19]. Nie jest cytowany w NA27[20]. Minuskuł 2125 w ogóle nie jest cytowany.
Kodeks Mutinensis przechowywany jest w Biblioteca Estense (Gr. 196) w Modenie[1][12] .