Rose w 2019. | ||||||||||||||||||||||||||||
#23 Memphis Grizzlies | ||||||||||||||||||||||||||||
rozgrywający | ||||||||||||||||||||||||||||
Pełne imię i nazwisko |
Derrick Martell Rose Sr. | |||||||||||||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Pseudonim |
D-Rose, Poohdini | |||||||||||||||||||||||||||
Data i miejsce urodzenia | ||||||||||||||||||||||||||||
Wzrost |
191[1] cm | |||||||||||||||||||||||||||
Masa ciała |
91[1] kg | |||||||||||||||||||||||||||
Kariera | ||||||||||||||||||||||||||||
Aktywność |
od 2008 | |||||||||||||||||||||||||||
Szkoła średnia |
Simeon Career Academy (Chicago, Illinois) | |||||||||||||||||||||||||||
College |
Memphis (2007–2008) | |||||||||||||||||||||||||||
Draft |
2008, numer: 1 | |||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||
Strona internetowa |
Derrick Martell Rose Sr. (ur. 4 października 1988 w Chicago) – amerykański zawodowy koszykarz, występujący na pozycji rozgrywającego, dwukrotny mistrz świata, obecnie zawodnik Memphis Grizzlies.
Karierę koszykarską rozpoczynał podczas nauki w szkole średniej Simeon Career Academy, z której drużyną koszykarską dwukrotnie zdobywał mistrzostwo stanu. W 2007 wystąpił w meczu gwiazd amerykańskich szkół średnich – McDonald’s All-American[2].
W 2007 podpisał list intencyjny uniwersytetu Memphis, stając się tym samym zawodnikiem ich zespołu. Wraz z drużyną Tigers awansował do finału rozgrywek akademickich, gdzie jednak przegrali z drużyną koszykarską uniwersytetu Kansas. Po roku studiów postanowił zgłosić się do draftu NBA, w którym to został wybrany z pierwszym numerem przez Chicago Bulls[3].
Podczas pierwszych rozgrywek w zawodowej karierze, Rose został wybrany debiutantem roku, a także wybrano go do najlepszego składu pierwszoroczniaków[4]. W kolejnym sezonie po raz pierwszy w karierze został wybrany do meczu gwiazd NBA[5], oraz został powołany do reprezentacji Stanów Zjednoczonych na Mistrzostwa Świata 2010[6].
Matka, Brenda Rose, wychowała go samotnie. Derrick ma trzech starszych braci i dorastał w najgorszej dzielnicy Chicago – Englewood. Od dziecka kibicował Chicago Bulls, a jego idolem jest Michael Jordan[7][8].
Derrick Rose poprowadził swój zespół z liceum Simeon Career Academy do dwóch mistrzostw stanowych z rzędu, tym samym jego zespół stał się pierwszym w historii okręgu Chicago, który tego dokonał. Zagrał w meczu Jordan Brand oraz McDonald’s All-American, który uważany jest za All-Star Game młodych koszykarzy z liceum. Rose reprezentował także zespół USA w Nike Hoop Summit[9].
W swoim jedynym sezonie na uniwersytecie, poprowadził swój zespół do pierwszego miejsca po sezonie regularnym dzięki czemu Uniwersytet Memphis, był rozstawiony z numerem 1. Szybko przeszli przez Sweet 16, by w Final Four awansować do finału, gdzie musieli uznać wyższość drużyny z Kansas po dogrywce 75:68.
25 maja 2008 zdeklarował się przystąpić do draftu NBA. Został wybrany z numerem pierwszym przez Chicago Bulls.
W 2009 roku wygrał konkurs Skills Challenge[10] i tym samym został najwszechstronniejszym rozgrywającym NBA. Na koniec sezonu 2008–09 został wybrany debiutantem roku[11]. W swoim debiucie w meczu fazy playoff zdobył 36 punktów i wyrównał rekord Kareema Abdul-Jabbara pod względem najwyższej zdobyczy punktowej w debiutanckim meczu playoff. 17 stycznia 2011, w meczu przeciwko Memphis Grizzlies zdobył swoje pierwsze w karierze triple-double, zdobywając 22 punkty, 10 zbiórek i 12 asyst w ciągu 40 minut gry. 17 lutego 2011, w meczu przeciwko San Antonio Spurs, rozgrywający Byków, zdobywając 42 punktów, ustanowił swój nowy rekord kariery[12]. 6 maja 2011, w meczu przeciwko Atlanta Hawks zdobył 44 punkty, czym ustanowił swój rekord w liczbie zdobytych punktów podczas playoffów.
3 maja 2011 został wybrany MVP sezonu zasadniczego 2010/2011. Tym samym stał się najmłodszym zawodnikiem, który odebrał tę nagrodę, a zarazem pierwszym od 1998 roku graczem Bulls.
25 lipca 2017 podpisał umowę z Cleveland Cavaliers[13]. 8 lutego 2018 trafił do Utah Jazz w wyniku wymiany z udziałem trzech drużyn (Jazz, Cavaliers, Kings)[14]. 2 dni później został zwolniony[15]. 8 marca zawarł kontrakt do końca sezonu z Minnesotą Timberwolves[16].
31 października 2018, podczas swojego pierwszego spotkania sezonu jako gracz pierwszej piątki, zdobył 50 punktów w wygranym 128–125 spotkaniu między Timberwolves a Utah Jazz, ustanawiając tym samym nowy rekord kariery[17].
6 lipca 2019 został zawodnikiem Detroit Pistons[18].
8 stycznia 2021 został zawodnikiem New York Knicks[19].
29 kwietnia 2012, w meczu nr 1 fazy play-off, przeciwko Philadelphia 76ers, Rose doznał poważnej kontuzji – zerwał więzadło krzyżowe w lewej nodze. Do gry wrócił na początku sezonu 2013/2014, lecz kilka tygodni po powrocie, 22 listopada 2013 roku, doznał kolejnego urazu. Tym razem uszkodził łąkotkę w prawym kolanie.
Stan na 9 lutego 2021, na podstawie[20][21], o ile nie zaznaczono inaczej.
(*) – osiągnięcia anulowane przez NCAA
Legenda | |||||
---|---|---|---|---|---|
M | Mecze | S5 | Pierwsza piątka | MPG | Minuty na mecz |
FG% | Celność rzutów z pola | 3P% | Celność rzutów „za 3” | FT% | Celność rzutów wolnych |
RPG | Zbiórki na mecz | APG | Asysty na mecz | SPG | Przechwyty na mecz |
BPG | Bloki na mecz | PPG | Punkty na mecz |
Na podstawie Basketball-Reference.com (ang.)
Stan na koniec sezonu 2019/20
Sezon | Drużyna | M | S5 | MPG | FG% | 3P% | FT% | RPG | APG | SPG | BPG | PPG |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
2008/09 | Chicago | 81 | 80 | 37,0 | 47,5% | 22,2% | 78,8% | 3,9 | 6,3 | 0,8 | 0,2 | 16,8 |
2009/10 | Chicago | 78 | 78 | 36,8 | 48,9% | 26,7% | 76,6% | 3,8 | 6,0 | 0,7 | 0,3 | 20,8 |
2010/11 | Chicago | 81 | 81 | 37,4 | 44,5% | 33,2% | 85,8% | 4,1 | 7,7 | 1,0 | 0,6 | 25,0 |
2011/12 | Chicago | 39 | 39 | 35,3 | 43,5% | 31,2% | 81,2% | 3,4 | 7,9 | 0,9 | 0,7 | 21,8 |
2013/14 | Chicago | 10 | 10 | 31,1 | 35,4% | 34,0% | 84,4% | 3,2 | 4,3 | 0,5 | 0,1 | 15,9 |
2014/15 | Chicago | 51 | 51 | 30,0 | 40,5% | 28,0% | 81,3% | 3,2 | 4,9 | 0,7 | 0,3 | 17,7 |
2015/16 | Chicago | 66 | 66 | 31,8 | 42,7% | 29,3% | 79,3% | 3,4 | 4,7 | 0,7 | 0,2 | 16,4 |
2016/17 | New York | 64 | 64 | 32,5 | 47,1% | 21,7% | 87,4% | 3,8 | 4,4 | 0,7 | 0,3 | 18,0 |
2017/18 | Cleveland | 16 | 7 | 19,3 | 43,9% | 25,0% | 85,4% | 1,8 | 1,6 | 0,2 | 0,3 | 9,8 |
2017/18 | Minnesota | 9 | 0 | 12,4 | 42,6% | 16,7% | 100% | 0,7 | 1,2 | 0,4 | 0,0 | 5,8 |
2018/19 | Minnesota | 51 | 13 | 27,3 | 48,2% | 37,0% | 85,6% | 2,7 | 4,3 | 0,6 | 0,2 | 18,0 |
2019/20 | Detroit | 50 | 15 | 26,0 | 49,0% | 30,6% | 87,1% | 2,4 | 5,6 | 0,8 | 0,3 | 18,1 |
Razem | 596 | 504 | 32,6 | 45,6% | 30,4% | 82,7% | 3,4 | 5,6 | 0,8 | 0,3 | 18,8 |
Sezon | Drużyna | M | S5 | MPG | FG% | 3P% | FT% | RPG | APG | SPG | BPG | PPG |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
2009 | Chicago | 7 | 7 | 44,7 | 49,2% | 0,0% | 80,0% | 6,3 | 6,4 | 0,6 | 0,7 | 19,7 |
2010 | Chicago | 5 | 5 | 42,4 | 45,6% | 33,3% | 81,8% | 3,4 | 7,2 | 0,8 | 0,0 | 26,8 |
2011 | Chicago | 16 | 16 | 40,6 | 39,6% | 24,8% | 82,8% | 4,3 | 7,7 | 1,4 | 0,7 | 27,1 |
2012 | Chicago | 1 | 1 | 37,0 | 39,1% | 50,0% | 100% | 9,0 | 9,0 | 1,0 | 1,0 | 23,0 |
2015 | Chicago | 12 | 12 | 37,8 | 39,6% | 34,8% | 89,7% | 4,8 | 6,5 | 1,2 | 0,5 | 20,3 |
2018 | Minnesota | 5 | 0 | 23,8 | 50,9% | 70,0% | 85,7% | 1,8 | 2,6 | 0,4 | 0,0 | 14,2 |
Razem | 46 | 41 | 38,8 | 42,3% | 31,1% | 83,8% | 4,5 | 6,6 | 1,0 | 0,5 | 22,7 |