Topografia dna oceanicznego w pobliżu południowego krańca Ameryki Południowej; widoczne są grzbiety śródoceaniczne: po lewej stronie Grzbiet Wschodniopacyficzny, w centrum Grzbiet Chilijski, oraz krawędzie rozciągające się mniej więcej prostopadle do grzbietów; u wybrzeży kontynentu wyróżnia się głęboki Rów Atakamski i podmorski Grzbiet Juan Fernandez, widoczny jest wąski szelf po stronie pacyficznej i szeroki po stronie atlantyckiej
szelf kontynentalny – fragmenty bloków kontynentalnych, zbudowane ze skorupy kontynentalnej oraz osadów morskich, sięgające zazwyczaj do 200 m głębokości, gdzie kończą się gwałtownym załomem,
stok kontynentalny (skłon kontynentalny) – stromy odcinek dna, łączący szelf z właściwym zbiornikiem oceanicznymi,
podnóże kontynentalne (wyniesienie kontynentalne) – słabo nachylony obszar pomiędzy stokiem a równiną abisalną,
Przy aktywnych krawędziach kontynentów stok przechodzi czasem bezpośrednio w:
rów oceaniczny – głęboka forma dna, sięgają od 7000 do 11 000 m głębokości, długie na 300–5000 km, szerokie na 30–100 km, związana ze strefą subdukcji,
Na dnie właściwego zbiornika oceanicznego wyróżnia się:
basen oceaniczny – rozległe, nieckowate obniżenie dna położone na głębokości 4000 do 6000 m p.p.m., zajmują aż 72% powierzchni oceanów,
równina abisalna – płaski obszar dna oceanu, pozbawiony wyróżniających się elementów topografii,
grzbiet śródoceaniczny – system wzniesień dna oceanicznego, tworzący podwodny łańcuch gór wulkanicznych o łącznej długości ok. 60 000 km. Oś grzbietu wskazuje położenie strefy spreadingu dna oceanicznego, gdzie płyty oceaniczne są tworzone i rozsuwają się, a lawa bazaltowa wydostaje się na zewnątrz. Grzbiety wznoszą się na 2000 do 3000 m ponad dna basenów oceanicznych, niekiedy nawet ponad powierzchnię oceanu (takim miejscem jest Islandia);
oceaniczna strefa spękań – struktura linijna rozciągająca się prostopadle do osi grzbietu, stanowiąca nieaktywną pozostałość po uskoku transformującym; może mieć setki, a nawet tysiące kilometrów,
Wyspy na oceanie są różnego pochodzenia. Mogą je tworzyć wynurzone szczyty gór podmorskich, wulkanówczynnych lub wygasłego, rafy koralowe wyrosłe na zanurzonych górach, a rzadziej części grzbietu śródoceanicznego. Wyspy mogą stanowić też część kontynentu (wyspa kontynentalna), oddzieloną przez względnie płytkie cieśniny, bądź mikrokontynent – fragment skorupy kontynentalnej nie będący częścią większego kontynentu.
