Dydaktyka matematyki – autonomiczna dyscyplina naukowa[1], której problematyka obejmuje zagadnienia związane z uczeniem się i nauczaniem matematyki[2][3]. Dydaktyka matematyki, jako dziedzina badań naukowych, cechuje się interdyscyplinarnym i autonomicznym charakterem, posiada własny język i własną metodologię naukową[3].
Problemy dydaktyki matematyki powiązane są merytoryczne i metodologicznie z innymi dyscyplinami, takimi jak: matematyka, historia matematyki, filozofia matematyki, metodologia matematyki, pedagogika, psychologia, filozofia (w szczególności epistemologia), socjologia, prakseologia, informatyka, neurodydaktyka, cybernetyka, lingwistyka oraz heurystyka[3][1].
Początki współczesnej dydaktyki matematyki można datować na rok 1965 – w tym roku profesor Anna Zofia Krygowska wygłosiła referat na ogólnopolskiej konferencji odbywającej się w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie[3] (obecnie: Uniwersytet Pedagogiczny im. KEN w Krakowie). Konferencja ta była poświęcona problemom dydaktyki matematyki jako nauki, a Krygowska w swoim referacie ukazała rolę prowadzenia w dydaktyce matematyki badań, niekoniecznie nastawionych na szybkie uogólnienia praktyki[3]. Krygowska stała się współtwórcą metod badawczych oraz naukowego języka dydaktyki matematyki[4]. Tezy postawione przez prof. Krygowską w swym referacie zostały rozpowszechnione przez UNESCO w języku angielskim oraz języku francuskim[3]. Rozpoczęło to okres prowadzenia na całym świecie badań prowadzących do stopniowego poznania różnych procesów związanych z uczeniem się i nauczaniem matematyki[3]. Zatem, od tego czasu, dydaktyka matematyki nie służy tylko praktycznemu przygotowaniu do zawodu nauczyciela matematyki[3], a Annę Zofię Krygowską uważa się za twórcę nowoczesnej dydaktyki matematyki jako dyscypliny naukowej[5][6][4].
Rok 1965 uważa się również za datę ukonstytuowania się Krakowskiej Szkoły Dydaktyki Matematyki, właśnie ze względu na zasługi profesor Anny Zofii Krygowskiej dla powstania i rozwoju nowoczesnej dydaktyki matematyki[3][7]. W roku akademickim 1974/1975 Ministerstwo Nauki, Szkolnictwa i Techniki zastąpiło na specjalności nauczycielskiej studiów matematycznych dotychczasowy przedmiot „metodyka nauczania matematyki”, zajmujący się tylko wprowadzeniem w rzemiosło nauczania, szerszym przedmiotem: „dydaktyka matematyki”[8]. W latach 1969-1979 Krygowska stworzyła trzytomowe fundamentalne dzieło Zarys dydaktyki matematyki, które do dziś stanowi źródło problemów badawczych dydaktyki matematyki, a jej prace są cytowane w niemal każdej polskojęzycznej publikacji naukowej z dydaktyki matematyki[4]. Ta trzytomowa monografia ujmuje podstawowe zagadnienia dotyczące teorii procesu nauczania-uczenia się matematyki[6]. Dzieło to zdeterminowało język i metodologię badawczą tej powstającej wtedy dyscypliny naukowej[6].
Na przestrzeni lat definicja dydaktyki matematyki ewoluowała, rozszerzała się[9].