Dydko, didko, ditko, dytko, dydo – nadprzyrodzona istota z polskiego folkloru, pierwotnie demon z wierzeń słowiańskich, później zdegradowany do roli straszydła.

Postać dydka wywodzi się od znanego na Rusi demona opiekuńczego domu (por. domowik), po chrystianizacji zdegradowanego do roli diabła, zwłaszcza leśnego^[1], ostatecznie zaś do roli nocnego straszydła, którym straszono dzieci (por. bobo).

Dydka wyobrażano sobie jako niezgrabną postać z wielką głową, zazwyczaj na słomianych nogach podobnych do pajęczych odnóży. Według późniejszych wierzeń dydko miał się pokazywać w zwierciadle pannom spędzającym za dużo czasu przed lustrem.

Na Podkarpaciu uważano, że bytuje on w puszczach i zaroślach, plącząc szlaki, podmieniając drogowskazy i uprzykrzając życie wędrowcom. Czasem stosuje on czary i uroki, pokazując się w postaci związanego koguta albo zająca^[2].