Ebonit (guma twarda, nazwa z gr. ebonos – heban) – tworzywo sztuczne otrzymywane w wyniku wulkanizacji naturalnego lub sztucznego kauczuku; gęstość 1,1–1,3 g/cm³. Należy do tworzyw kauczukowych z grupy duromerów.

Ebonit został opatentowany w 1851 roku przez Nelsona Goodyeara, na podstawie technologii wulkanizacji gumy opracowanej w 1839 roku przez Charlesa Goodyeara (identyczny proces opracował w 1843 roku Thomas Hancock). Dawniej był bardzo ceniony jako tworzywo galanteryjne, obecnie zastępują go inne tworzywa sztuczne.

Ważniejsze właściwości ebonitu:

• zawiera 25–30% siarki, dlatego jest twardszy i bardziej odporny na ścieranie, ale za to bardziej kruchy, niż guma, która zawiera do 3% siarki
• barwa od ciemnobrązowej do czarnej
• łatwo można go obrabiać mechanicznie
• dobry izolator ciepła
• nie przewodzi prądu elektrycznego
• bardzo odporny na działanie czynników chemicznych

Ebonit stosuje się do wyrobu produktów:

• skrzynek akumulatorowych
• wykładzin ochronnych i antykorozyjnych
• ustników fajek
• drobnego sprzętu elektrotechnicznego i części aparatury chemicznej
• elementów izolacyjnych w przemyśle elektrotechnicznym, chemicznym i w radiotechnice
• tanich instrumentów muzycznych (z grupy dętych drewnianych, np. obój, rożek angielski)
• rękojeści np. noży
• ustników do instrumentów dętych drewnianych – saksofon, klarnet
• korpusów piór wiecznych
• wyrobu biżuterii (między innymi kolczyki i bransoletki)

• bakelit
• gutaperka