Data i miejsce urodzenia |
2 czerwca 1925 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
13 września 1992 |
doktor habilitowany nauk prawnych | |
Specjalność: historia ustroju i prawa miast średniowiecznych, archeologia prawna | |
Alma Mater |
Uniwersytet im. Adama Mickiewicza w Poznaniu (1952) |
Doktorat |
1960 – historia prawa |
Habilitacja |
1968 – historia prawa |
Nauczyciel akademicki | |
Uczelnia |
Uniwersytet Gdański |
Edwin Rozenkranz (ur. 2 czerwca 1925 w Czatkowych koło Tczewa, zm. 13 września 1992 w Gdańsku[1]) – polski prawnik, historyk prawa, profesor Uniwersytetu Gdańskiego.
W momencie wybuchu II wojny światowej uczył się w Liceum Męskim w Tczewie. Jego rodzina została wysiedlona do Lublina, skąd w 1943 roku przeniósł się do Warszawy[1]. Jako żołnierz batalionu „Gozdawa" walczył w powstaniu warszawskim[2]. Po wojnie wrócił na Pomorze. W 1952 ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu. Tam też w 1960 obronił rozprawę doktorską pt. „Początki i ustrój miast Pomorza Gdańskiego do schyłku XIV stulecia"[1]. Był uczniem poznańskiego profesora Zdzisława Kaczmarczyka[3].
Już jako doktor został zatrudniony w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Gdańsku, w Katedrze Historii Starożytnej i Średniowiecznej. W 1968 na podstawie rozprawy „Recepcja prawa lubeckiego w miastach nadbałtyckich" uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk prawnych[2][1]. Był jednym z organizatorów Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Gdańskiego[1]. Od 1973 kierował Zakładem, a od 1981 – Katedrą Powszechnej Historii Państwa i Prawa. W 1984 został zatrudniony na stanowisku profesora Uniwersytetu Gdańskiego. Procedurę nadania tytułu profesora zwyczajnego przerwała jego śmierć 13 września 1992 r.
Był autorem ponad 150 publikacji naukowych[4]. Specjalizował się w badaniach nad historią ustroju i prawa miast średniowiecznych oraz archeologią prawną[1].
Następcą i uczniem prof. Rozenkranza jest Tadeusz Maciejewski[3].
Pochowany na Cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku (rejon IX, taras III wojskowy, skarpa)[5].