| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Dziedzina sztuki | |
| Epoka | |
| Ważne dzieła | |
|
Pałac Szustra | |
Efraim Szreger, także Schroeger lub Schreger[1] (niem. Ephraim Schröger; ur. 18 lutego 1727 w Toruniu, zm. 16 marca 1783 w Warszawie) – polski architekt niemieckiego pochodzenia, przedstawiciel wczesnego klasycyzmu, reprezentował jego awangardową odmianę inspirowaną architekturą francuską.
Był synem Michała Schrögera, przybyłego do Torunia z Preszowa na Słowacji. Pozostawał członkiem kościoła ewangelicko-augsburskiego[2]. W 1743 ukończył Gimnazjum Akademickie w Toruniu i udał się do Warszawy. W Warszawie uczył się dziewięć lat u Jana Zygmunta Deybla, od roku 1750 współpracował z Danielem Jauchem. W 1753 został królewskim konstruktorem budowlanym[2]. Od 1764 związany był z dworem Stanisława Augusta Poniatowskiego. Otrzymał wiele zamówień projektowych oraz stypendium, które pozwoliło Szregerowi zwiedzenie Włoch, południowych Niemiec, Francji i Holandii. Wczesne projekty Szregera noszą jeszcze znamiona baroku, od roku 1760 stał się on na ziemiach polskich prekursorem stylu wczesnoklasycystycznego. Budową pałacu Teppera w Warszawie zapoczątkował typ wielkomiejskiej kamienicy czynszowej.
