Erwin Stransky (ur. 3 lipca 1877 w Wiedniu, zm. 26 stycznia 1962 w Wiedniu) – austriacki lekarz, neurolog, neuropatolog i psychiatra.
Był synem właściciela fabryki Moritza Stransky’ego (1833–1894) i jego żony Mathilde z domu Schönauer (1837–1921). Jego braćmi byli Felix (1871–1950) i Sigmund (1864–1938). Uczęszczał do Leopoldstädter Communal-Real-und Obergymnasium, egzamin dojrzałości zdał 6 lipca 1894 roku. Studiował na wydziale lekarskim Uniwersytetu Wiedeńskiego. Jako student pracował w Instytucie Heinricha Obersteinera i Lothara Frankla-Hochwarta, oraz w przychodni neurologicznej Hermanna Nothnagela. 30 lipca 1900 roku został doktorem medycyny. Od 1901 w klinice psychiatrycznej Juliusa Wagnera-Jauregga, ponadto od lipca 1900 do września 1902 w Wiedeńskim Szpitalu Powszechnym (Wiener Allgemeine Krankenhaus). W 1908 roku habilitował się na Uniwersytecie Wiedeńskim z psychiatrii i neuropatologii. Do 1909 asystent w klinice psychiatrii i chorób nerwowych. W latach 1914–1915 służył w wojsku. W 1915 roku został tytularnym profesorem nadzwyczajnym. W 1938 roku pozbawiony posady z powodów politycznych, po wojnie przywrócony na katedrę neurologii i psychiatrii.
Był żonaty ze śpiewaczką Josefine Holas (1899–1978), nie mieli dzieci[1].
W jego dorobku naukowym znajduje się około 300 prac. Zajmował się szczególnie intensywnie zagadnieniem schizofrenii. Opisał tzw. objaw Stransky’ego. Obok Aschaffenburga i Friedländera, był jednym z głównych przeciwników teorii Freuda wśród europejskich psychiatrów[2].