Flaga Wielkiej Brytanii w proporcjach 1:2 | |
Informacje | |
W użyciu |
flaga narodowa |
---|---|
Proporcje | |
Wprowadzona | |
Warianty | |
W użyciu |
bandera cywilna |
Proporcje |
1:2 |
W użyciu |
bandera państwowa |
Proporcje |
1:2 |
W użyciu |
bandera wojenna |
Proporcje |
1:2 |
Flaga Wielkiej Brytanii, znana także jako Union Flag, nieoficjalnie Union Jack[4][6][7] – jeden z symboli państwowych Wielkiej Brytanii, używany także jako flaga Akrotiri i Dhekelii[8][9]. Była podstawą do utworzenia wielu innych flag, m.in. niektórych państw Wspólnoty Narodów oraz brytyjskich terytoriów zależnych[6]. Union Jack do dziś znajduje się w kantonie czterech państw: Australii, Nowej Zelandii, Tuvalu i Fidżi[10].
Flaga złożona jest z nałożonych na siebie symboli: Szkocji (biały krzyż św. Andrzeja), Anglii (czerwony krzyż św. Jerzego z białym konturem) i Irlandii (czerwony krzyż św. Patryka, również z białym konturem). Całość umieszczona jest na niebieskim tle[4][6][5].
W 1603 roku, po utworzeniu przez Anglię i Szkocję unii personalnej pod rządami Jakuba I, obydwa państwa zachowały swoje stare symbole. Trzy lata później, w 1606 roku, król stwierdził jednak, że niezbędne jest utworzenie wspólnej flagi i nakazał, że ma ona zawierać symbole obydwu dawnych królestw[5]. Pierwsza flaga Wielkiej Brytanii została przyjęta jeszcze tego samego roku. Z flagi Szkocji zapożyczono biały krzyż świętego Andrzeja, a z flagi Anglii – czerwony krzyż świętego Jerzego. Obydwa symbole umieszczono na granatowym tle, a ponieważ w heraldyce niedozwolone jest umieszczenie barwy czerwonej na niebieskiej, krzyż angielski został otoczony białym konturem. W okresie Republiki i Protektoratu na fladze umieszczono harfę, symbolizującą Irlandię, lecz po restauracji Stuartów powrócono do starego projektu[4].
W 1801 roku, wraz powstaniem unii Wielkiej Brytanii i Irlandii, do flagi dodano trzeci krzyż – reprezentujący Irlandię krzyż św. Patryka[4][5]. W części swobodnej jego ramiona były umieszczone ponad ramionami krzyża Szkocji, natomiast przy drzewcu – odwrotnie. Aby kolor czerwony nie stykał się z niebieskim, barwy te przedzielono wąskimi białymi paskami. Oddzielono od siebie również dwa krzyże w tym samym kolorze[4].
Pomimo podziału Irlandii na dwie części w 1921 roku flaga nie została zmodyfikowana, a krzyż świętego Patryka pozostaje symbolem Irlandii Północnej, pozostającej w Zjednoczonym Królestwie[11].
Wielka Brytania nie miała nigdy jednolitych przepisów lub ustaw o symbolach narodowych. Status Union Jack jako flagi narodowej i państwowej wynika ze zbioru kilkunastu orzeczeń prawnych przyjętych na początku XX wieku. Dopiero w 1933 roku John Gilmour, minister spraw wewnętrznych, ogłosił jednoznacznie, że „Union Flag jest flagą narodową i może być wywieszana na lądzie przez każdego poddanego Jego Królewskiej Mości”[12].
W 2007 roku rząd Wielkiej Brytanii ogłosił jednak restrykcje dotyczące wywieszania flagi, z zastrzeżeniem jej wywieszania na terenie Anglii, na budynkach rządowych, tylko w dni świąteczne[13]. W 2012 roku wywieszanie ograniczono również w Irlandii Północnej. Ograniczenia te były spowodowane ciągłym konfliktem pomiędzy mieszkańcami, dotyczącym przynależności prowincji[14].
Ponieważ Walia została zaanektowana przez Anglię jeszcze w 1282, a w 1606 roku, kiedy projektowano Union Jack, była uważana za część Anglii, jest reprezentowana we fladze jedynie pośrednio, przez krzyż św. Jerzego[15][11]. Z tego powodu pojawiają się liczne próby zaprojektowania Union Flag zawierającej walijskie symbole[16]. W 2007 roku Ian Lucas, członek parlamentu zaproponował ich dodanie, a minister kultury, Margaret Hodge, zapowiedziała nawet, że rozważy zmodyfikowanie flagi[11][15][16].