Gennosuke Fuse (jap. 布施 現之助 Fuse Gennosuke; ur. 24 stycznia 1880 w Otaru, zm. 12 grudnia 1946 w Sendai) – japoński neuroanatom okresu Meiji, profesor Szkoły Medycznej Niigata i Cesarskiego Uniwersytetu Tohoku w Sendai.
Urodził się jako syn Ichitaru Fuse 24 stycznia 1880 roku w Otaru na Hokkaido[1]. Uczęszczał do Szkoły Wyższej Kanazawa, ukończył ją w 1901 roku[2]. Następnie studiował na Cesarskim Uniwersytecie Tokio, studia ukończył w 1906 roku[3], 9 lutego 1914 roku otrzymał tytuł doktora nauk medycznych (igaku-hakushi)[4]. W Japonii przez pewien czas specjalizował się w laboratorium anatomicznym Yoshikiyo Koganei.
W latach 1907–1911 i 1914–1916[5] (lub 1913–1915[1]) był asystentem na Uniwersytecie w Zurychu, i pracował w Instytucie Mózgu u Constantina von Monakowa. Efektem jego pracy w tym czasie były niezwykle szczegółowe monografie neuroanatomiczne. Anegdota przywołana w artykule Akerta mówi, że podczas asystentury w Zurychu Fuse pracował do późna, a gdy woźny Instytutu wyłączał światło w godzinach zamknięcia, pracował dalej przy świetle świecy[6].
Po pierwszym powrocie do Japonii został mianowany profesorem anatomii w nowo utworzonej Szkole Medycznej Niigata. Po drugim powrocie z Zurychu mianowany na profesora anatomii, histologii i embriologii na Wydziale Medycznym Cesarskiego Uniwersytetu Tohoku w Sendai, piastował tę funkcję do 1941 roku[7]. W latach 1925–1927 był dziekanem Uniwersytetu[2].
Jego uczniami byli Kodama, Seto, Yamazaki, Ogawa, Yamada, Katsumata, Suzuki, Fukuyama i Ikeda[5][2].
W 1921 roku zdobył prestiżową Nagrodę Japońskiej Akademii (jap. 恩賜賞)[8]. W 1946 roku otrzymał nominację na członka Akademii[2].
W 1929 roku w Monachium uczył się neuropatologii u Walthera Spielmeyera[9].
W dorobku naukowym Gennosuke Fuse znajduje się kilkadziesiąt innych prac, z których większość ukazała się na łamach periodyku wydawanego przez uczelnię w Sendai, „Arbeiten aus dem Anatomischen Institut der Kaiserlich-Japanischen Universität zu Sendai”. Za najważniejszą pracę uważa się jego atlas anatomiczny dolnej części pnia mózgu. Była to pierwsza i jedyna publikacja wydana pod auspicjami Międzynarodowej Komisji Mózgu[6].
Fuse dokonał m.in. analizy porównawczej anatomii i histologii jądra nerwu okoruchowego u siedmiu gatunków zwierząt i u człowieka. Odkrył komórki różnej wielkości w jądrze, które doświadczalnie zróżnicował przecinając pień nerwu VI i obserwując wsteczną degenerację włókien. Określił połączenia z jądrem okoruchowym przez przecięcie pęczka podłużnego przyśrodkowego[12]. Kolejne prace dotyczyły obszaru mózgu między konarami móżdżku a jądrem przedsionkowym przyśrodkowym. Przeprowadził dogłębne badania nad neurohistologią i embriologią prążków słuchowych i jąder ślimaka.
Zajmował się obszarem mózgowia, znanym wówczas jako „innere Abteilung des Kleinhirnstiels”, czyli wąskim pasmem rozdzielającym wstęgę boczną i konar górny móżdżku (brachium conjunctivum). Badania Fusego odkryły w nim włókna tworu siatkowatego, jądro przedsionkowe boczne, i jądra wstęgi bocznej. Zajmował się budową dna komory IV, skupiając się na jądrach nerwu twarzowego, błędnego i językowo-gardłowego, oraz niektórymi połączeniami tych jąder. Był pierwszym, który opisał jądra oliwki w okolicy przedpokrywowej.
Fuse i Albert von Kölliker upamiętnieni są w eponimicznej nazwie jądra Köllikera-Fusego. Kölliker swój opis przedstawił w 1898 roku[13], Fuse w 1916[14].