George Howard Darwin (ur. 9 lipca 1845 w Downe, zm. 7 grudnia 1912 w Cambridge[1]) – angielski matematyk i astronom, laureat Medalu Copleya.
Był synem Emmy i Charlesa Darwina.
W 1863 r. rozpoczął studia na St John’s College na Uniwersytecie Cambridge, lecz wkrótce przeniósł się na Trinity College[2], gdzie jego nauczycielem był Edward Routh. Kolegium ukończył jako second wrangler; został równocześnie wyróżniony drugą nagrodą w przyznawanej wówczas corocznie przez Uniwersytet Cambridge Smith's Prize. W 1883 r. został profesorem na Uniwersytecie Cambridge[3].
Zajmował się siłami pływowymi. Jest autorem[4] jednej z teorii powstania Księżyca mówiącej, że oderwał się on od skorupy ziemskiej wskutek sił odśrodkowych. Jego praca dotycząca analizy pływów, opublikowana w 1884, opierała się na metodach rozwiniętych przez P.S. Laplace'a i lorda Kelvina. W pracy The Tides and Kindred Phenomena in the Solar System omawiał efekty tarcia pływowego w układzie Ziemia-Księżyc.
Jego wielkim osiągnięciem było rozwinięcie teorii ewolucji układu Słońce-Ziemia -Księżyc w oparciu o matematyczną analizę teorii geofizycznej. Przeprowadził obszerne badania orbit trzech obracających się ciał (układu Słońce-Ziemia-Księżyc), tzn. policzył, gdzie każde z nich powinno znajdować się w określonym momencie. W ramach swoich doświadczeń, dotyczących powstania Księżyca, zajmował się również badanie kształtów, przy których wirujące ciała ciekłe pozostają w równowadze[5].
W 1892 został nagrodzony Złotym Medalem Królewskiego Towarzystwa Astronomicznego. Później sam przewodniczył tej organizacji.
Miał żonę i czwórkę dzieci: dwóch synów i dwie córki.