 Guillaume Depardieu (2008) | |
| Imię i nazwisko |
Guillaume Jean Maxime Antoine Depardieu |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
7 kwietnia 1971 |
| Data i miejsce śmierci |
13 października 2008 |
| Zawód |
aktor |
| Współmałżonek |
Elise Ventre |
| Lata aktywności |
1974–2008 |
Guillaume Jean Maxime Antoine Depardieu[1] (ur. 7 kwietnia 1971 w Bougival, zm. 13 października 2008 w Garches) – francuski aktor filmowy i telewizyjny[2].
Był starszym dzieckiem i jedynym synem aktora Gérarda Xaviera Marcela Depardieu[3] i aktorki Elisabeth Guignot[4]. Miał młodszą siostrę Julie (ur. 1973)[5]. Ze związku ojca z Karine Syllą miał przyrodnią siostrę Roxanne (ur. 1992)[6]. W 1996 roku, kiedy miał 25 lat, jego rodzice rozwiedli się[7].
Jako nastolatek pił, rozrabiał i brał narkotyki. Trafił do aresztu po raz pierwszy w wieku 15 lat. W młodości otwarcie przyznawał, że nienawidzi swojego ojca[8]. Paradoksalnie jednak właśnie jemu zawdzięcza aktorską karierę.
Po raz pierwszy pojawił się na ekranie w wieku trzech lat w filmie Nie taki zły (Pas si méchant que ça, 1974). Zagrał rolę młodego Marina Marais’go u boku ojca w biograficznym dramacie muzycznym Wszystkie poranki świata (Tous les matins du monde, 1991)[9] i zdobył nominację do nagrody Césara za najbardziej obiecujący debiut. Kolejną nominację w tej samej kategorii otrzymał za postać zagubionego chłopaka, którego przygarnia pod swoje skrzydła zawodowy morderca w średnim wieku i zaczyna trenować w sztuce zabijania w komedii kryminalnej Czuły cel (Cible émouvante, 1993).
W 1994 wystąpił na scenie Théâtre de l’Atelier w przedstawieniu Harolda Pintera Powrót do domu. W czarnej komedii Nowicjusze (Les Apprentis, 1995) za postać Freda został uhonorowany nagrodą Césara[10]. W 1996 w Paryżu odebrał nagrodę im. Jeana Gabina. Nieco później wystąpił już z protezą w komedii kryminalnej Kłamczucha (...Comme elle respire, 1998) jako niefortunny porywacz, który udaje wielbiciela starszej pani. Rola młodego pisarza Pierre’a, który pragnie zdemaskować wielkie kłamstwa w melodramacie Pola X (1999) przyniosła mu nagrodę na festiwalu filmowym w Gijón. Wziął udział w teledysku „Manu Chao” (2003) grupy Les Wampas.
W 1995, po wypadku motocyklowym, przeszedł 17 operacji[11]. W szpitalu uległ zakażeniu szpitalnemu gronkowcem, co skończyło się amputacją nogi[12].
Wypadek, rehabilitacja i załamanie, jakie przeszedł po amputacji, zmieniły jego życie. Komponował muzykę (podczas rehabilitacji odkrył, że to jego powołanie), ale również czynnie działał w założonym przez siebie stowarzyszeniu pacjentów poszkodowanych przez lekarzy. 30 grudnia 1999 ożenił się z Elise Ventre. W styczniu 2001 urodziła się ich córka Louise[13].
W 2003 wdał się w awanturę, podczas której zaczął strzelać na ulicy[14]. Nikogo nie zranił, ale został skazany na dziewięć miesięcy więzienia za napaść i nielegalne posiadanie broni, jednak po nocy spędzonej w areszcie wyszedł za kaucją (5 tys. euro).
Zmarł 13 października 2008 w wieku 37 lat w szpitalu w Garches na przedmieściach Paryża[15][16]. Przyczyną śmierci było zapalenie płuc, którego aktor nabawił się w Rumunii podczas kręcenia dreszczowca Dzieciństwo Ikara (L’Enfance d’Icare)[15][17].
| Rok | Nagroda | Kategoria | Film |
|---|---|---|---|
| 1996 | Cezar | Najbardziej obiecujący aktor[18] | Praktykanci (Les apprentis, 1995) |
| Prix Jean Gabin[19] | – | – | |
| 1999 | Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Gijón | Najlepszy aktor[19] | Pola X (1999) |
