Ǎ
|
ǎ
|
Č
|
č
|
Ď
|
ď
|
Ě
|
ě
|
Ǧ
|
ǧ
|
Ȟ
|
ȟ
|
Ǐ
|
ǐ
|
Ǩ
|
ǩ
|
Ľ
|
ľ
|
Ň
|
ň
|
Ǒ
|
ǒ
|
Ř
|
ř
|
Š
|
š
|
Ť
|
ť
|
Ǔ
|
ǔ
|
X̌
|
x̌
|
Ž
|
ž
|
Ǯ
|
ǯ
|
Haczek (karon, odwrócony cyrkumfleks[1], odwrócony daszek[1][2]) – symbol diakrytyczny używany do spółgłosek i samogłosek. Jest skierowany w tę samą stronę, co brewis, ale ma kształt akcentu przeciągłego (cyrkumfleks).
Haczka używa się w różnych językach:
- słowiańskich:
- czeskim (pod nazwą háček) i słowackim (mäkčeň lub pot. háčik). Stosuje się go tam do liter: Č, Ď, Dž, Ň, Š, Ť i Ž, a dodatkowo w czeskim do Ě i Ř, zaś w słowackim do Ľ;
- litery Č, Dž, Š i Ž są używane także w językach krajów dawnej Jugosławii (w języku słoweńskim strešica, w serbsko-chorwackim wraz z jego współczesnymi kontynuantami nazywana kvaka albo kvačica), ale Dž jako oddzielna litera występuje tylko w języku serbsko-chorwackim;
- bałtyckich – litewskim i łotewskim,
- w języku chińskim służy do oznaczania tonu;
- w językach ugrofińskich ma różne zastosowanie.
W Unikodzie haczek występuje w wersjach:
Znak |
Unikod |
Kod HTML |
Nazwa unikodowa |
Nazwa polska
|
ˇ
|
U+02C7 |
ˇ lub ˇ |
CARON |
haczek
|
̌
|
U+030C |
̌ lub ̌ |
COMBINING CARON |
haczek dostawny
|
- ↑ a b Robert Bringhurst: Elementarz stylu w typografii. Dorota Dziewońska (tłum.). Kraków: Design Plus, 2007, s. 337–338. ISBN 978-83-923835-0-5.
- ↑ James Felici: Kompletny przewodnik po typografii. Zasady doskonałego składania tekstu. Marcin Kotwicki, Paweł Biłda (tłum.). Gdańsk: Słowo/Obraz, 2006, s. 290. ISBN 978-83-89945-15-0.