Henk Badings
Ilustracja
Imię i nazwisko

Hendrik Herman Badings

Data i miejsce urodzenia

17 stycznia 1907
Bandung

Pochodzenie

holenderskie

Data i miejsce śmierci

26 czerwca 1987
Maarheeze

Gatunki

muzyka poważna, muzyka współczesna

Zawód

kompozytor

Multimedia w Wikimedia Commons

Henk Badings, właśc. Hendrik Herman Badings[1][2] (ur. 17 stycznia 1907 w Bandungu na Jawie, zm. 26 czerwca 1987 w Maarheeze[2][3]) – holenderski kompozytor.

Życiorys

Jego ojciec służył w armii kolonialnej Holenderskich Indii Wschodnich[4]. Osierocony w dzieciństwie[3][4][5], od 1915 roku mieszkał w Holandii[1][3][5]. Poza lekcjami gry na skrzypcach nie otrzymał żadnego formalnego wykształcenia muzycznego[3]. Zgodnie z wolą swoich opiekunów, przeciwnych jego artystycznym zainteresowaniom[4], rozpoczął studia geologiczne na Wyższej Szkole Technicznej w Delfcie, które ukończył w 1931 roku[3]. Przez pewien czas pracował jako asystent instytutu paleontologii tej uczelni, odbywając kilka podróży badawczych po Europie[1].

W latach 30. pobierał naukę kompozycji u Willema Pijpera, pozostał jednak w znacznej mierze muzycznym autodydaktą[1]. Od 1934 do 1937 roku wykładał kompozycję i harmonię w konserwatoriach w Amsterdamie i Rotterdamie[1]. Dyrektor Liceum Muzycznego w Amsterdamie (1937–1941) i Królewskiego Konserwatorium w Hadze (1941–1945)[1][3][6]. W 1951 roku powołany na członka Académie royale des sciences, des lettres et des beaux-arts de Belgique[1].

W 1956 roku założył w Eindhoven studio muzyki elektronicznej[7]. Wykładał akustykę na Uniwersytecie w Utrechcie (1960–1964) oraz kompozycję w Staatliche Hochschule für Musik und Darstellende Kunst w Stuttgarcie (1962–1972)[6]. W 1962 i 1963 roku prowadził gościnnie kursy muzyki elektronicznej na University of Adelaide w Australii[1]. Odznaczony Prix Italia za operę radiową Orestes (1954) oraz nagrodą im. J. Wagenaara za całokształt twórczości (1967)[1].

Twórczość

Był płodnym kompozytorem, jego twórczość obejmowała większość gatunków muzycznych[1]. Muzyka Badingsa mieści się w kanonach neoklasycyzmu, cechuje ją zwartość formy, a w dziełach symfonicznych kontynuacja linii wytyczonej przez Brahmsa, Regera i Hindemitha[1]. Od początku lat 50. ważną część w jego twórczości zaczęła odgrywać muzyka elektroniczna, którą początkowo wprowadzał do utworów dramatycznych, a z czasem także czysto instrumentalnych[1][2]. Eksperymentował z nowymi systemami dźwiękowymi[1][2]. Opracował własną skalę z podziałem oktawy na 31 stopni[1][2][3][7], a także posługiwał się strojem z interwałami harmonicznymi, nawiązującym do ludowej muzyki jawajskiej[1].

Autor prac De hedendaagsche Nederlandse muziek (1936), Tonaliteitsproblemen in de nieuwe muziek (1951), Elektronische muziek (1957), Over 31-toon-stemming (1978)[1][7].

Ważniejsze kompozycje

(opracowano na podstawie materiałów źródłowych: Encyklopedia Muzyczna PWM[1], Historical Dictionary of Choral Music[4] i Choral Music in the Twentieth Century[5])

Symfonie

Uwertury

Koncerty

Opery

Balety

Utwory elektroniczne

Inne utwory

Ponadto liczne utwory kameralne na różne zestawy instrumentów, pieśni na głos i fortepian oraz głos i orkiestrę, muzyka teatralna i filmowa.

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 1. Część biograficzna ab. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1979, s. 162. ISBN 83-224-0113-2.
  2. ↑ a b c d e Encyklopedia muzyki. red. Andrzej Chodkowski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, s. 69. ISBN 978-83-01-13410-5.
  3. ↑ a b c d e f g The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 41. ISBN 0-674-37299-9.
  4. ↑ a b c d Melvin P. Unger: Historical Dictionary of Choral Music. Lanham: Scarecrow Press, 2010, s. 26–27. ISBN 978-0-8108-5751-3.
  5. ↑ a b c Nick Strimple: Choral Music in the Twentieth Century. Pompton Plains: Amadeus Press, 2005, s. 73. ISBN 1-57467-074-3.
  6. ↑ a b The Oxford Dictionary of Music. Oxford: Oxford University Press, 2013, s. 46. ISBN 978-0-19-957854-2.
  7. ↑ a b c Nicole V. Gagné: Historical Dictionary of Modern and Contemporary Classical Music. Lanham: Scarecrow Press, 2019, s. 34. ISBN 978-1-5381-2297-6.

Linki zewnętrzne

Kontrola autorytatywna (osoba):
Encyklopedia internetowa:
Kategorie