Hurma, hebanek, hebanowiec[5][6], kaki, sharon, szaron, szarona, persymona (Diospyros L.) – rodzaj roślin drzewiastych z rodziny hebankowatych. Obejmuje ok. 740 gatunków[3]. Występują one w strefie międzyzwrotnikowej, głównie w Azji (zwłaszcza w południowych Chinach[7]) i na obu kontynentach amerykańskich o klimacie tropikalnym i subtropikalnym[8]. Niektóre gatunki sięgają stref umiarkowanych rosnąc w Argentynie i Chile, południowo-wschodniej części Stanów Zjednoczonych, w rejonie Kaukazu i w Azji Wschodniej[9][3]. Występują w różnych siedliskach i formacjach, zwykle w lasach i na terenach skalistych[10], w klimacie wilgotnym lub okresowo suchym, zwykle na terenach nizinnych lub na średnich wysokościach[9].
Szereg gatunków ma duże znaczenie użytkowe. Dla jadalnych owoców rozprzestrzenione w uprawie zostały zwłaszcza hurma wschodniaD. kaki i hurma kaukaskaD. lotus[10]. Cenionego surowca drzewnego, zwanego hebanem lub drewnem hebanowym[11], dostarcza zwłaszcza hurma hebanowaD. ebenum[10], ale też inne gatunki z tego rodzaju[11].
Duże krzewy i drzewa osiągające do 25 m wysokości[10]. Kora zwykle ciemna – ciemnobrązowa do czarnej[10]. Końce części gałązek czasem rosną w formie cierni[7].
Skrętoległe, sezonowe lub zimozielone. Blaszka pojedyncza, jajowata, całobrzega[10]. Nierzadko drobno punktowana (zawiera przejrzyste lub wgłębione gruczołki)[7], często skórzasta i błyszcząca, czasem, zwłaszcza od spodu owłosiona[9]. Ogonki liściowe nierzadko ogruczolone[9].
Zwykle rozdzielnopłciowe[7][10] (rośliny są dwupienne lub poligamiczne – na tych samych okazach występują zarówno kwiaty obu płci, jak i obupłciowe)[7]. Kwiaty męskie wyrastają zebrane po kilka–kilkanaście w wierzchotkach, kwiaty żeńskie są zwykle pojedyncze[9]. Kwiaty są drobne i zwisają osadzone na krótkich szypułkach[10]. Działki kielicha są cztery, zielone, powiększają się wraz z rozwojem owocu[10]. Płatki korony są rozpostarte lub zrośnięte w dolnej części, na końcach odgięte do tyłu[8][10], barwy białej, żółtej lub czerwonobrązowej[10]. Pręcików jest 8–20. Zalążnia powstaje z 8 zrośniętych owocolistków, na których rozwija się jeden lub dwa zalążki[10].
Jagody soczyste lub mączyste do skórzastych, zawierające zwykle 1–10 spłaszczonych nasion[7] (na roślinach żeńskich rosnących bez okazów męskich w sąsiedztwie owoce są zwykle pozbawione nasion[10]). Dojrzałe owoce u różnych gatunków mają barwę żółtą, pomarańczową, czerwoną, fioletową, brązową lub czarną[9].
Niedojrzałe owoce hurmy zawierają taninę szibuol[12], która ulega polimeryzacji przy kontakcie z kwasem. W razie spożycia dużych ilości (w przypadku człowieka około 1 kg)[13][14], polimeryzacja taka może nastąpić w żołądku i doprowadzić do powstania bezoaru[15]. Ponad 85% fitobezoarów (diospyrobezoarów) powstaje po spożyciu niedojrzałych owoców hurmy[16][17][18]. Depolimeryzację diospyrobezoaru pod wpływem Coca-Coli zgłosili japońscy naukowcy[19]. Padnięcia z powodu zjedzenia dużej ilości owoców rejestrowano w przypadku wielu gatunków ptaków i ssaków, w tym rzadko także koni[20].
Naukowa nazwa rodzaju pochodzi od słów Διός Dios, dopełniacza od Ζεύς Zeus[21], oraz πυρός pyros, oznaczającego pszenicę[22] – tak starożytni Grecy określali owoc miejscowej hurmy kaukaskiej. Niekiedy bywa ona błędnie tłumaczona jako „ogień Zeusa” (przez podobieństwo do stgr. πῦρ pyr „ogień”[23]). Angielska nazwa hurmy, persimmon – spolszczona jako „persymona” – wywodzi się z języka Algonkinów, Indian północnoamerykańskich, i oznacza „suchy owoc”[24].
Rodzaj obfituje w gatunki, przy czym w zależności od ujęcia zawiera różną ich liczbę i taksonów niższego rzędu. Według „The Plant List” rodzaj liczy 742 gatunki o zaakceptowanych nazwach, a łącznie nazw gatunków (włączając synonimy) zarejestrowano 1257[26]. Według bazy „The Plants of the World online” gatunków jest 739[3].
Owoce kilku gatunków hurmy są jadalne: Diospyros kaki, D. digyna, D. lotus i D. virginiana.
Najbardziej rozpowszechnione w uprawie i ofercie handlowej są owoce pochodzącej z Chin, a współcześnie szeroko rozprzestrzenionej w uprawie, hurmy wschodniej D. kaki – występujące pod nazwą handlową „kaki” albo „sharon”. Owoc jest czerwonopomarańczowy, o średnicy od 1,5 do 9 cm i przypomina pomidor, z czterema listkami po spodniej stronie. Miąższ jest lekko twardawy, bardzo słodki i ma konsystencję galaretowatą. Owoce są jadalne zanim w pełni dojrzeją, ale pełnię smaku uzyskuje się, dopiero gdy zmiękną po zerwaniu. Owoce kultywaru hurmy wschodniej D. kaki ‘Triumph’ nazywane są „owocem Szarona” (od równiny Szaron w Izraelu, skąd wywodzi się ten kultywar). Regularna konsumpcja tego owocu ma obniżyć ryzyko arteriosklerozy i ataków serca[27].
Hurma kaukaskaDiospyros lotus, pochodzi z południowo-zachodniej Azji i południowo-wschodniej Europy. Owoc tego gatunku był znany już wśród starożytnych Greków jako „owoc bogów” („Dios pyros”). Jest bardzo słodki zwłaszcza spożywany po wysuszeniu[10].
Hurma amerykańska (Diospyros virginiana) pochodzi z rejonu środkowo-wschodniej Ameryki Północnej. Ma większą zawartość wapnia i witaminy C niż odmiany azjatyckie[28].
↑Michael A.M.A.RuggieroMichael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20](ang.).
↑ abGeoffreyG.BurnieGeoffreyG. i inni, Botanica. Ilustrowana, w alfabetycznym układzie, opisuje ponad 10 000 roślin ogrodowych, Niemcy: Könemann, Tandem Verlag GmbH, 2005, ISBN 3-8331-1916-0, OCLC271991134.
↑ abcdefgDiospyros Linnaeus. [w:] Flora of North America [on-line]. eFloras.org. [dostęp 2021-08-31].
↑ abcdefghijklmnRoger Philips, Martyn Rix: The Botanical Garden. Vol. 1. Trees and shrubs. London: Macmillan, 2002, s. 178. ISBN 0-333-73003-8.
↑ abDaniela i Stanisław Tałałajowie: Dziwy świata roślin. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1974, s. 34.