Indukcja magnetyczna (zwana również: „indukcją pola magnetycznego”) – podstawowa wielkość wektorowa opisująca pole magnetyczne[1]. Opisuje natężenie pola magnetycznego wewnątrz ciała[2].
Indukcja magnetyczna jest definiowana nie wprost, ale przez siłę działającą na poruszający się ładunek elektryczny (noszącą nazwę siły Lorentza)[3]:
Jeżeli w pewnym obszarze na poruszający się ładunek działa siła określona przez następujący iloczyn wektorowy
gdzie:
to w obszarze tym występuje pole magnetyczne o indukcji
Skalarnie wartość siły Lorentza też można zapisać jako:
gdzie – jest kątem pomiędzy wektorem prędkości a wektorem indukcji magnetycznej.
Wartość indukcji magnetycznej możemy określić przez siłę działającą na ładunek poruszający się w polu magnetycznym z prędkością prostopadle kierunku indukcji, wówczas:
Z matematycznego punktu widzenia wektor indukcji magnetycznej jest pseudowektorem.
Historycznie termin pole magnetyczne jest zarezerwowany dla wielkości oznaczonej przez Analogicznie do natężenia pola elektrycznego, termin natężenie pola powinien oznaczać wielkość zależną od właściwości materiału/środowiska (a niezależną od źródła ładunku lub prądu elektrycznego), w którym istnieje pole – w tym przypadku Wielkość jest podstawową wielkością elektromagnetyczną (tak, jak ), a i są wielkościami „pomocniczymi”[4].
Indukcję magnetyczną można zapisać jako:
gdzie:
Oznacza to, że indukcja magnetyczna wewnątrz ciała równa jest natężeniu pola magnetycznego poza ciałem, pomnożonemu przez współczynnik przenikalności magnetycznej materiału. Indukcja magnetyczna zależy od właściwości magnetycznych ciała (materiału) w przeciwieństwie do natężenia pola magnetycznego.
Jednocześnie zachodzi zależność:
gdzie:
Jednostką indukcji magnetycznej jest tesla oznaczana wielką literą T
Indukcję magnetyczną wytwarzaną przez prąd elektryczny opisuje prawo Biota-Savarta. Przyczynek do pola indukcji magnetycznej w danym punkcie A od elementu długości przewodnika z prądem o natężeniu
gdzie: