Data i miejsce urodzenia |
24 czerwca 1935 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
29 czerwca 1990 |
Miejsce spoczynku |
Cmentarz Parafialny w Laskach |
Zawód, zajęcie | |
Alma Mater | |
Odznaczenia | |
![]() |
Ireneusz Dobrosław Gugulski (ur. 24 czerwca 1935 we wsi Klecza Dolna pod Wadowicami, zm. 29 czerwca 1990 w Warszawie) – warszawski nauczyciel-polonista.
Syn Franciszka i Emilii z Sikorskich. Ojciec był kierownikiem Publicznej Szkoły Powszechnej w Kleczy Dolnej, gdzie uczyła też jego matka. Miał ośmioro rodzeństwa. W latach 1941–1948 uczęszczał do szkoły powszechnej w Kleczy. Ukończył Państwowe Liceum i Gimnazjum im. Marcina Wadowity w Wadowicach w 1952 roku. W latach 1952–1956 był studentem Wydziału Filologicznego Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, gdzie otrzymał dyplom magisterski za pracę O „Pamiętnikach starającego się” T. T. Jeża (Z. Miłkowskiego), napisaną pod kierunkiem Wacława Kubackiego. Uczęszczał na wykłady Stanisława Pigonia, Juliusza Kleinera, Zenona Klemensiewicza, Kazimierza Wyki i Tadeusza Ulewicza.
1956–1958 mieszkał w Warszawie, 1958–1964 w Zalesiu Dolnym, w latach 1964–1990 ponownie w Warszawie. W roku szkolnym 1958/59 zaczął uczyć w Szkole Podstawowej Nr 70 w Warszawie, a w roku szkolnym 1959/60 w VI Liceum Ogólnokształcącym im. Tadeusza Reytana w Warszawie, w którym pracował, z przerwami, do końca życia.
Wiosną 1968 roku wstrzymał się od głosowania nad rezolucją nauczycieli mokotowskich potępiających Związek Literatów Polskich za obronę Dziadów Adama Mickiewicza w inscenizacji Kazimierza Dejmka (takich wstrzymujących się było czworo, poza nim: Irena Knothe, Teresa Wiśniewska, Ewelina Lipko-Lipczyńska) i został przeniesiony na rok do Szkoły Podstawowej nr 261 w Warszawie-Wilanowie. Nie podjął tam pracy, zajął się swoim zdrowiem – poddał się dawno odkładanej operacji, a we wrześniu 1969 roku wrócił do Reytana.
Wiosną 1977 roku wraz z innymi nauczycielami szkoły (m.in. Stefanią Światłowską i Wojciechem Fałkowskim) podpisał wniosek o powołanie sejmowej komisji nadzwyczajnej do zbadania przebiegu protestów i represji w Radomiu i Ursusie w czerwcu 1976[1]. Został karnie przeniesiony do XXXIII Liceum Ogólnokształcącego im. Mikołaja Kopernika w Warszawie. Uczył tam w latach 1977–1981. Do Reytana wrócił we wrześniu 1981. W nocy z 12 na 13 grudnia 1981 roku, w chwili wprowadzenia stanu wojennego, został internowany i do lipca 1982 przebywał w ośrodkach internowania.
We wrześniu 1982 roku zawieszono go w wykonywaniu obowiązków i wytoczono sprawę dyscyplinarną za przemycenie z ośrodka internowania Listu internowanego nauczyciela do swoich maturzystów z VI Liceum Ogólnokształcącego imienia Tadeusza Reytana w Warszawie. Służba Bezpieczeństwa prowadziła przeciwko niemu sprawę operacyjną SOR/Kw. Ewid. „Harcerz” (nr 16190). Od września 1983 miał wrócić do VI LO, lecz od nowego roku został przeniesiony służbowo do XXI Liceum Ogólnokształcącego im. Hugona Kołłątaja w Warszawie. Do Reytana wrócił we wrześniu 1989 roku, lecz wkrótce choroba uniemożliwiła mu dalsze nauczanie.
W pierwszej połowie lat siedemdziesiątych przygotował (wraz z Bohdanem Cywińskim, Anną Radziwiłł, Adamem Stanowskim i Marią Wosiek) opracowanie dla kardynała Karola Wojtyły pt. Humanistyka w Szkole. W latach siedemdziesiątych uczestniczył w konwersatoriach Towarzystwa Kursów Naukowych, a w latach osiemdziesiątych w pracach Duszpasterstwa Nauczycieli prowadzonego przez o. Jacka Salija OP. Po roku 1982 przygotował dla Episkopatu Polski Uwagi do programu nauczania języka polskiego dla szkół ponadpodstawowych.
Wychowankowie, laureaci olimpiady polonistycznej: Jerzy Sosnowski (1981), Michał Rusiecki (1982). W 1986 roku otrzymał Dyplom Uznania od Komitetu Głównego Olimpiad Polonistycznych.
Od 1956 żonaty z koleżanką ze studiów, bibliotekarką szkolną Cecylią z Baumów Gugulską (1934–2022). Był ojcem Antoniego Gugulskiego, lekarza[2], Marcina Gugulskiego, rzecznika prasowego rządu Jana Olszewskiego, i Zofii Staneckiej, pisarki. Został pochowany na Cmentarzu Parafialnym w Laskach.
8 sierpnia 2008 roku został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski za zasługi w działalności na rzecz przemian demokratycznych w Polsce, za osiągnięcia w pracy zawodowej i społecznej[3].
Jesienią 2001 roku Jerzy Axer otworzył w Laboratorium Edukacyjnym Ośrodka Badań nad Tradycją Antyczną Uniwersytetu Warszawskiego salkę im. Ireneusza Gugulskiego. Uroczystość tę poprzedziło wprowadzenie Axera „Po co się spotkaliśmy?” oraz dyskusja „Misja współczesnego nauczyciela”[4].
Od 28 października 2009 jest patronem jednej z sal w VI Liceum Ogólnokształcącym im. Tadeusza Reytana w Warszawie.
22 marca 2018 Rada m.st. Warszawy nadała placowi w Dzielnicy Mokotów (u zbiegu ul. Pęcherskiej z ul. Edwarda Abramowskiego) nazwę: Plac Ireneusza Gugulskiego[5].
25 października 2021 został jednym z czworga laureatów pierwszej edycji Nagrody im. Grażyny Langowskiej dla nauczycieli, wychowawców i instytucji działających w duchu patriotycznym[6].
Ludwik Stomma wspomina, że na lekcjach Gugulskiego omawiało się Czesława Miłosza, Mariana Hemara i emigracyjnego poetę Kazimierza Wierzyńskiego[7]. Było to w okresie, kiedy pisarze ci byli na indeksie (byli zabronieni).